Wpis z mikrobloga

Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii) – gatunek ssaka występujący w Tasmanii. Żyje głównie w suchych, sklerofilowych lasach (lasy zawsze zielone twardolistne), na zalesionych obszarach przybrzeżnych. Po wyginięciu wilkowora tasmańskiego (Thylacinus cynocephalus) w 1936 stał się największym drapieżnym torbaczem na świecie. Osiąga 65 centymetrów długości ciała, 25 centymetrów ogona i 8 kilogramów masy ciała. Samice są mniejsze (57 centymetrów długości ciała, 24 centymetry ogona i 6 kilogramów masy ciała). Przednie nogi diabłów są nieco dłuższe od kończyn tylnych. Torbacze te mają pięć palców u przednich stóp – cztery skierowane do przodu i jeden wychodzący z boku łapy, dzięki czemu mogą trzymać w nich jedzenie. Tylne łapy wyposażone są w jedynie cztery palce. Diabły są aktywne nocą. Są oportunistami – w teorii mogą poradzić sobie z pokonaniem zwierzęcia wielkości małego kangura, zwykle jednak żywią się padliną. Gdy decydują się na polowanie ich celem najczęściej są wombaty, ze względu na zawartość tłuszczu i ich powolność. Tłuszcz przechowują w ogonach, dlatego u zdrowych osobników są one grube. W skład diety diabłów wchodzą również warzywa, owoce, ptaki, ryby, żaby, kijanki, owady, małe ssaki, jaszczurki, a czasami nawet owce. Osobniki żyjące niedaleko ludzkich zabudowań sporadycznie kradną i żują buty. Dawniej uważano, że diabły prowadzą samotniczy tryb życia. Badania przeprowadzone w 2006 roku na populacji żyjącej w Parku Narodowym Narawntapu wykazały, że wszystkie zwierzęta były częścią pojedynczej dużej sieci społecznej. Okazało się, że zjawisko terytorializmu prawie nie występuje – jedynie samice przejawiały terytorializm w niewielkiej odległości od swoich nor.
Diabły zwykle używają 3-4 nor. Szczególnie pożądane są nory wykopane przez wombaty (są bardzo bezpieczne i świetnie nadają się na miejsce do wychowywania młodych). W pobliżu ludzkich zabudowań zaobserwowano diabły kradnące ubrania, prześcieradła, kołdry i poduszki i wykładające nimi nory.
Diabły tasmańskie osiągają rozmiary dorosłych osobników w wieku 2 lat. Na wolności zwykle nie żyją dłużej niż 5 lat. Najdłużej żyjący w niewoli osobnik dożył 7 lat.
Zwierzęta te mają najpotężniejszy uścisk szczęk w odniesieniu do swojej masy ciała ze wszystkich drapieżnych ssaków. Mogą ugryźć z siłą 553 N. Pozwala im to na przegryzanie kości, a także grubych metalowych drutów. Mogą rozewrzeć swoje szczęki nawet do 80°.
Diabeł tasmański to gatunek zagrożony wyginięciem. Głównym zagrożeniem dla populacji jest zaraźliwy nowotwór pyska, który utrudnia, a w późniejszych stadiach uniemożliwia pożywianie się, prowadząc do śmierci głodowej. Może on doprowadzić do spadku liczebności populacji o 20-80%. Trwają prace nad skuteczną szczepionką dla diabłów. W 2017 po raz pierwszy naukowcom udało się wyleczyć nowotwór u grupy tych torbaczy.

#fajnyzwierz - tag z opisami ciekawych gatunków zwierząt
#ciekawostki #zwierzeta #gruparatowaniapoziomu
DuchBieluch - Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii) – gatunek ssaka występujący w T...

źródło: comment_0B5P4RXxJxJqXNiSVXLzJLBDGg80XZk8.jpg

Pobierz
  • 48
  • Odpowiedz
  • 26
@Pierrdonauta gadanie o ingerowaniu w naturę ma się nijak do tego co ludzkość zrobiła tej planecie przez te kilka tysięcy lat. ludzie są odpowiedzialni za wyginięcie tysięcy gatunków, więc pora by wzięli odpowiedzialność za uratowanie kilku.
  • Odpowiedz