[drimer]

*********************************************************************************************************************************************
99.

Arthur C. Clarke - 2001: Odyseja Kosmiczna

Przyznam się szczerze, że przez długi czas wypowiadałem się na temat samej książki, jak i filmu Kubricka, nie będąc zaznajomionym z treścią. Jedyne co kojarzyłem to 'przepraszam dejf, ale nie zrobia ci tego', małpy oraz długi czarny kamyk. Jednakowoż, żeby nie być gołosłownym, postanowiłem zaznajomić się z tym klasykiem. Postawiłem na słuchowisko nagrane przez #audioteka , gdyż obietnica dźwięku binauralnego, a także pochlebne opinie wydały mi się kuszącą propozycją. Umówmy się, lubię audiobooki, ustawiając prędkość na 1.5x z miłą barwą głosu lektora, pozwala szybko i przyjemnie spędzić czas z książką, gdy jestem poza domem lub podczas rutynowego sprzątania. Jednak to, co zawierało nagranie sprawiło, że słuchałem tego tylko nocą, będąc w łóżku, ew. wychodząc na nocny spacer (tereny niezabudowane, więc gwiazd sporo na niebie). Dlaczego? Przez niesamowitą genialną ekstatyczną oprawę dźwiękową. Dźwięki binauralne tworzą dźwięk przestrzenny, specjalny proces nagraniowy sprawia, iż czytelnik znajduje się 'wewnątrz' nagrania, co daje efekt nie do opisania. Jeśli tego nie kojarzysz, tutaj mała próbka(wymagane słuchawki):
https://www.youtube.com/watch?v=T2in4MVoOAI
Robi wrażenie. A to wszystko pomnożone przez skalę podróży przez Układ Słoneczny. Dźwięki tła (stuki, puki, odgłosy kroków), muzyka są bardzo dobrze dobrane. Dlaczego? Bo idealnie komponują się z treścią i są wyważone, tak że ani nie rażą, ani nie zabierają nadmiernej uwagi. Rzeczą godną uwagi jest również dobór obsady - Krystyna Czubówna czytająca książkę telefoniczną, robi to świetnie, a przy treści Odysei, bardziej pasjonującej, niż zbiór nazwisk i numerków, sprawdza się znakomicie. Nie wyobrażam sobie nikogo innego, kto mógłby mi teraz ją przeczytać. W samym nagraniu jest oczywiście podział na role, występują aktorzy głosowi i oni również spisują się świetnie (głos Hala w polskiej wersji był dla mnie dużym zaskoczeniem na plus, gorzej od oryginału, wiadomo, ale i tak jest dobrze). To tyle w kwestii rozpływania się nad genialnością słuchowiska (a mógłbym kilka akapitów napisać).
Co do samej treści..Pewnie fani #lem #dick czy #dukaj mnie zlinczują, ale jest to najlepszy, przynajmniej dotychczas, wykreowany przekonywająco świat SF. Cała otoczka science, pomimo swojego oczywistego fiction (ZSRR w XXI wieku), przedstawia bardzo sprawnie pierwsze kroki człowieka w podboju Układu Słonecznego. Pamiętam dobrze fragment, gdzie lecąc obok księżyców Jowisza autor wspomina, parafrazując, 'załoga widząc te księżyce, odczuwała zachwyt, będąc pierwszymi ich odkrywcami, ale za kilka lat jednak miało się jednak w okolicy zaroić od kolonizatorów i rakiet'. Wow, opis planet, księżyców, całego Wszechświata w tej książce jest fantastyczny. Wątek SI z Halem to samo, bardzo aktualne pytania, czy tam jest świadomość etc etc. Co do sprawy Monolitu, wątek ciekawie zarysowany, ale miałem wrażenie, iż jest to mcguffin, popychający postacie do odkrywania nieznanego, przedstawiania kolejnych światów, niż coś, co ma być mega znaczące dla fabuły (owszem, jest, ale stanowi bardziej pretekst do pójścia naprzód, niż coś istotnego samo przez się).
Ogółem o czym jest ta książka? Nie jest to naukowa polemika i rozprawa jak u Lema, ani rozprawa nad rzeczywistością jak u Dicka. Stoi w totalnej opozycji do zgoła pesymistycznych wizji przyszłości panów wyżej. To się wybija na plus. Ta książka jest o rozwoju, kolejnym stopniu, z jakim musi zmierzyć się ludzkość, jeśli zdecyduje się na eksplorację kosmosu. Jest idealnym przykładem 'co by było, gdyby... '. Świetnie to współgra jako całość, nie przywiązujemy się bardzo do bohaterów, tylko do ich wpływu w tym świecie nowych technologi, jak się poruszają i oddziałują, jak reagują na rozwój. (Same monolity jasno obrazują rozwój przesuwających się granic ludzkiego zrozumienia i świadomości jako takiej). Czy czytać? No #!$%@?. ( ͡° ͜ʖ ͡°)