[N.....h]

Panorama zakładów Buna-Werke.
Polska, 1945 r.

Zakłady Buna-Werke należące do I.G. Farbenindustrie AG (Interessen-Gemeinschaft Farbenindustrie Aktiengesellschaft), wybudowany we wsi Monowice w 1941 roku, po zaakceptowaniu lokalizacji przez Otto Ambrosa, Carla Kraucha i Fritza ter Meera. Produkowano tutaj głównie kauczuk (buna), oraz syntetyczną benzynę. Plany wyrabiali więźniowie z Auschwitz. Pod koniec lat 50. I.G. Farbenindustrie wypłaciło 27 mln. marek odszkodowań robotnikom przymusowym pochodzenia żydowskiego.

Po zawarciu transakcji barterowej pomiędzy IG Farben, a komendanturą SS obozu w Auschwitz. IG Farben przekazało materiały budowlane na rozbudowę obozu Auschwitz I, w zamian za to miało otrzymać pracowników wraz ze strażnikami SS.
IG Farben zobowiązało się płacić SS za godzinę pracy:
4 marki za pracownika wykwalifikowanego
3 marki za pracownika niewykwalifikowanego
1,5 marki za dzieci
Wyżywienie i transport oraz selekcję więźniów zdolnych do pracy pokrywało SS.

27 lipca 1942 r. po wybuchu epidemii tyfusu, zaprzestano wysyłania robotników z obozu. Dyrekcja fabryki zmuszona wydarzeniami, postanowiła zbudować odrębny obóz z dala od obozu macierzystego. Po 3 miesiącach do obozu trafiło pierwsze 2 tys. osób.
Sam obóz miał wymiary 500 x 270 m. Otoczony płotem elektrycznym i drutami kolczastymi, uzbrojony w 12 strażnic. Docelowo wybudowano 6 baraków, każdy mieszczący 55 osób. W praktyce okazało się jednak że ilość więźniów jest przekroczona nawet ponad pięciokrotnie. Do stycznia 1943 r. było postawionych już 20 baraków, z czego 14 było barakami mieszkalnymi dla 3,8 tys. więźniów. W lecie 1944 r. gdy w obozie przebywało już 7 tys. więźniów postawiono 2 namioty mieszczące po 700 osób, nadchodząca zima zmusiła jednak więzionych do upychania się w barakach. Szczytowa liczba więźniów przebywających w obozie to 11 tys. osób, w większości żydowscy mężczyźni.

Wewnętrzna administracja obozu, a dokładnie kapo, to w całości kryminaliści niemieccy, którzy tradycyjnie za lepsze warunki obozowe, trzymali brutalny rygor nad więźniami.
Załoga SS liczyła 1315 żołnierzy. Komendantem obozu był (od listopada 1943 r. do stycznia 1945 r.) SS-Hauptsturmführer Heinrich Schwarz, a jego adiutantem SS-Untersturmführer Rudolf Orlich.

Czas pracy dzielił się na letni, podczas którego pracowano 10 godzin, oraz zimowy 9-cio godzinny. Każdy dzień (niezależny od pogody) rozpoczynał się o 5 rano apelem, po którym o 7 godzinie wyruszano do miejsc pracy, o 12 była przerwa na posiłek, a o 18 kończono pracę.
Podstawą była cienka zupa na podgniłych warzywach. Ogólna racja żywieniowa to 1600 kalorii, co w połączeniu z ciężką pracą fizyczną skutkowało niedożywieniem i chorobami, w bardzo szybkim okresie. Możliwość dłuższego przeżycia, mieli ci przydzieleni do szczególnych miejsc pracy.

Aby zwiększyć normę wprowadzono prymitywny system motywacyjny, który oferował za lepsze wyniki, dodatkowe porcje żywności, papierosy, oraz wizyty w obozowym burdelu. Oprócz tego zwiększono liczbę strażników SS, a selekcjom podlegali również kapo, na tych bardziej konsekwentnych.

Przeciętna długość życia obozowego więźnia, wynosiła 3-4 miesiące, z dokumentacji obozowej wynika, że 20-25 tys. więźniów zostało uznanych za niezdolnych do dalszej pracy i odesłanych do obozu Auschwitz II. 1,6 tys. więźniów zmarło w obozowym ambulatorium (od zastrzyków fenolu). Wielu zostało też zabitych w samym obozie pracy.

Zakłady I.G. Farben były czterokrotnie bombardowane:
20 sierpnia 1944 r. (127 bombowców B-17 startujących z baz we Włoszech, trwające 28 minut)
13 września 1944 r. (96 bombowców B-24, trwające 13 minut)
18 grudnia 1944 r. (2 bombowców B-17 i B-24)
26 grudnia 1944 r. (95 bombowców B-24)

Pod koniec stycznia 1945 r. gdy sowieci byli już w Krakowie, zaczął się "marsz śmierci" w głąb III Rzeszy. Tych którzy nie byli w stanie kontynuować wędrówki wywieziono do Mauthausen i Buchenwaldu transportem kolejowym z Gliwic.
Rosjanie zastali w obozie ok. 650 osób.

#iiwojnaswiatowa #fotohistoria #historia #obozykoncentracyjne #igfarben #obliczawojny #polska

[willard]

Farbenindustrie wypłaciło 27 mln. marek odszkodowań robotnikom przymusowym pochodzenia żydowskiego.

@Nebayh: Spoko. A mój dziadek do późnych lat 90. musiał czekać aż mu łaskawie zapłacą za niewolniczą pracę. Germańskie #!$%@?.