[ColdMary6100]

Supernowa typu Ia
Jeden z najpowszechniejszych wybuchów kosmicznych, występujący w przypadku gwiazd podwójnych. Przebieg wydarzeń wygląda następująco: Obiekty podobne do Słońca okrążają wspólny środek masy przez miliardy lat, aż w jednej z nich wyczerpują się zasoby wodoru potrzebnego do stabilnej fuzji w jądrze, wtedy płaszcz rozdyma się do ogromnych rozmiarów, z kolei wnętrze gwiazdy zapada się do stadium białego karła. Obiekt wielkości Ziemi lub Księżyca nie podtrzymuje już gazowej otoczki, za to nadal orbituje względem swojego towarzysza. Od tego momentu, biały karzeł oczekuje na reakcję drugiej gwiazdy, ponieważ jej pisany jest taki sam scenariusz. Jeśli rozmiary kolegi powiększą się do formy czerwonego olbrzyma, wówczas poległa gwiazda przyciąga część masy gazowego płaszcza na swoją korzyść. Silna grawitacja miażdży pobrany gaz tak mocno, że płytko pod powierzchnią rozpoczyna reakcję termojądrową, wobec tego następuje rozbłysk nowej. Wskrzeszony karzeł nie cieszy się fuzją zbyt długo, ponieważ nadmiar masy doprowadzi w końcu do rozerwania jego zewnętrznej jednostki. Przychodzi czas, w którym ciśnienie centrum przekroczy tak zwaną granicę Chandrasekhara, skutkuje to wzrostem temperatury i ustabilizowaniem gęstości wnętrza, jednak ciało niebieskie nie przestaje przybierać na masie. Okres konwekcji trwa około 100 tysięcy lat. Po tym etapie bariera ciśnienia zostaje przerwana; w rezultacie dokonuje się zapłon gdzieś w pobliżu środka. Kula ognia ujawnia się najpierw z jednej strony, aby w ciągu trzech sekund objąć całą gwiazdę. Blask eksplozji jest intensywniejszy od sumy światła gwiazd całej galaktyki. Obserwacje widma z wybuchu świadczą o braku obecności helu, wykrywane są ślady krzemu i pierwiastków pośrednich między tlenem a wapniem, utworzonych także za sprawą energii samej detonacji. Pozostała materia zapada się do gwiazdy neutronowej o średnicy nie przekraczającej 20 km. Wybuchy tego typu są najsilniejszymi eksplozjami ze wszystkich rodzajów supernowych, w dodatku prawie każda wygląda tak samo, więc nazywamy je świecami standardowymi, co sprawia, iż są bardzo pomocne w określaniu odległości we Wszechświecie. Zdarzają się wybuchy obserwowane jako Ia, lecz dokładniejsze oględziny zjawiska mówią, że masa rozerwanego obiektu była większa niż zwykle. Wtedy prawdopodobnie mamy do czynienia z kolizją dwóch białych karłów, a były nimi SN 2003fg i SNR 0509−67.5. Te najbardziej odległe wybuchy rejestrowane z Ziemi, wydają się być słabsze, niż powinny. W ten sposób naukowcy doszli do wniosku, że Wszechświat rozszerza się coraz szybciej.
#kosmos #kosmoslajk #kosmosboners