Wszystko
Wszystkie
Archiwum
Urodził się w Poznaniu 6 czerwca 1936 r. - Nigdy nie byłem aktorem łatwym. Nigdy mnie recenzenci specjalnie nie lubili. Mam coś kontrowersyjnego w sobie, coś niegładkiego, nie to, co się podoba. Zawsze byłem trudny w odbiorze - mówił Roman Wilhelmi [+audycja]
z
Taka perełka z kultowego serialu.
z
Roman Wilhelmi o telewizji. Fragment filmu Wojna światów - Następne stulecie Piotra Szulkina. Fragmenty wideo są własnością... już tam na górze wiedzą czyją.
z
Nakręcona w Pradze polsko-czechosłowacka ekranizacja głośnej powieści Tadeusza Kurtyki. Autor na podstawie własnych obserwacji i doświadczeń, które posiadł terminując przez kilka lat jako kelner w krakowskim Grand Hotelu, przedstawił "od kuchni" wielką restaurację z lat trzydziestych XX wieku...
z
akceptujemy absolutnie wyniki wszelkich wolnych wyborów... wszakże pod jednym drobnym warunkiem.
z
Za karierę Dyzma zapłacił wysoką cenę. Był przede wszystkim aktorem. To go spalało, a stresy próbował łagodzić całą resztą - biesiadami, miłostkami, życiem rodzinnym...
zWódka i przebrzydli Beatlesi, wóda oraz ohyda moralna pokolenia
z
Koprodukcja polsko-czechosłowacka. Reż: Janusz Majewski. Wystepują między innymi: Marek Kondrat i Roman Wilhelmi. Film opowiada o młodym chłopaku, który rozpoczyna pracę w restauracji. Świetna reżyseria, wysmakowana gra aktorska i wspaniałe wnętrza praskiej knajpy czynią dzieło niezapomnianym.
z
Jan – kiedy większość ludzi zaczyna życie, rano, on je kończy, siedząc w barze, może mlecznym, nad – a jakże – szklanką mleka. A może tylko wydaje mu się, że jeszcze tam siedzi, bo robił tak wczoraj i przedwczoraj, i w poprzednim tygodniu, a dzisiaj to tylko jakaś zawiesina wspomnień ze znajomymi twarzami i przedmiotami kołacze mu się po głowie w formie półsnu. Może jest już u kochanki albo drugiej żony, albo u kolegi. Ktoś coś mówi, może kochanka, może żona, a może kolega. Może z pretensjami, a może z czułością. To nieważne, bo jego światłem nie jest słońce. Zaczyna życie przed północą, wchodząc do studia – tam, oddzielony od innych pracowników szybą, poleca włączyć nastrojową muzykę i czeka, aż przylecą. Nie trwa to długo. Dzwonek, plafon daje znak, migocząc. Jest pierwsza ćma, niespokojna, zmęczona życiem dusza. Jedna z wielu tej nocy.
Jeszcze przed rozpoczęciem oglądania „Ćmy” miałem przeczucie, że mimo przypisywania jej do kina moralnego niepokoju różni się od innych dzieł tego nurtu, a jak zobaczyłem intro, to byłem tego niemal pewny. Film Tomasza Zygadły nie eksploatuje wątków korupcji, nepotyzmu i zmagań z systemem, i chociaż nie wydziela Janka poza nawias społeczny i historyczny, to stanowi przede wszystkim dramat egzystencjalny, ale w takiej oprawie, że niejednemu doomerowi serce żywiej zabije. Decydują o tym i te wszystkie posępne, kameralne noce spędzane z przez głównego bohatera, fantastycznie granego przez Romana Wilhelmiego, samotnie – ale przecież nie do końca, bo z dzwoniącymi do niego słuchaczami – i czarno-biały, a raczej świetlisto-szary obraz, i towarzysząca temu lekko deliryczna atmosfera, i w końcu, a może przede wszystkim kompozycje Pawluśkiewicza. Aż chciałoby się wyciągnąć muzyczną esencję z „Ćmy” i ze słuchawkami, skąd by się sączyła, przejść nocą przez uśpione miasto. Albo zwyczajnie – zasnąć do niej.