Nikt nie może opuścić wyspy, wyspa to miniaturowy kosmos, w którym gwiazdy śpią w trawie pod śniegiem. Zdarza się jednak, że ktoś podejmuje próbę.

Nie przetłumaczona dotąd na język polski, jedna z najważniejszych powieści amerykańskich XX wieku, amalgamat realizmu, surrealizmu i podań ludowych. Ta wyrafinowana artystycznie groteska ukazuje doświadczenia bezimiennego, czarnoskórego narratora, zagubionego studenta na murzyńskiej uczelni na Południu, pracownika fabryki w Nowym Jorku, lewicowego działacza

To miał być spokojny urlop z okazji siedemdziesiątych urodzin Sverrego. Gdy Liv, Ellen i Håkon słyszą, że ich rodzice rozwodzą się po czterdziestu latach małżeństwa, wydają się zupełnie zdezorientowani. Choć

Gdyby Buck czytał gazety, byłby się dowiedział, że nie tylko jemu, ale w ogóle wszystkim silnym, długowłosym psom na przestrzeni od Puget Sound do San Diego zagraża niebezpieczeństwo.

Pospólstwo twierdzi, że mogą zamieniać w mrówki lub w żółwie tych, którzy sobie tego życzą. Jeden z osobników, zauważywszy moją niewiarę, pokazał mi jako dowód mrowisko.

Jadąc, mijam przydrożne billboardy, które czarno na białym obwieszczają: „Jesus loves even you”. Czuję się podniesiona na duchu tym nieoczekiwanym wsparciem; niepokoi mnie tylko to „even”.

Przez całe lata rodziny Darków i Penhallowów związane były ze sobą małżeńskimi więzami. Czasem zrobiliby dla siebie wszystko, czasem walczyli ze sobą na śmierć i życie. Lecz prawdziwa burza nadchodzi, gdy umiera ciotka Becky, głowa klanu. W testamencie zapisała

Pinch miał przywilej i nieszczęście urodzić się jako syn geniusza. Jego ojciec, narcystyczny malarz Bear Bavinsky, ostatni amerykański klasyk, ma w życiu tylko jeden cel: umieścić swoje obrazy w najważniejszych muzeach świata.

Ilekroć zdarzało mi się fantazjować o tym, że z sobą kończę, wyobrażałem sobie uroczysty, rytualny wręcz czyn – w tym list pożegnalny, garnitur i ważne dla mnie miejsce. Dlatego ostatnią moją myślą, która przyszła, gdy w nagłym ataku paniki próbowałem ostro skręcić, było

"Pożegnanie z Afryką" to autobiograficzna i najbardziej znana powieść duńskiej pisarki. Napisana w pięknym, zmysłowym stylu, z jednej strony ukazuje niepowtarzalne piękno Czarnego Lądu, z drugiej obnaża różnice między kulturą a naturą.

Antyutopia utrzymana w konwencji socjologicznej fantastyki naukowej, której akcja toczy się w nieodległej przyszłości w Stanach Zjednoczonych. Utwór jest studium psychologicznym młodej kobiety postawionej w ekstremalnej sytuacji życiowej.