Pamiętam panel poświęcony migracji. I panią, jakąś artystkę w wieku (nie jest to może kulturalne, ale bez tej informacji opowieść będzie niepełna) zdecydowanie postbalzakowskim. Pani ta, z wielkim zaangażowaniem, właściwie radością, opowiadała o perspektywie napływu migrantów. O tym, że to są cudowni ludzie i że dzięki ich genom Europa wypięknienie. I ze zdziwieniem przyjmowała jakiekolwiek związane z migrantami wątpliwości. Na koniec stwierdziła, że oczywistym jest koniec białej rasy. I właściwie ras w ogóle. Podobne rzeczy mówi dziś Agnieszka Holland. Może bez tego błysku w oczach. Tomasz Wróblewski rozpoznaje w tych poglądach znany od ponad stulecia internacjonalizm. I przeciwstawia tradycyjnemu stosunkowi do państw narodowych.

Wbrew pozorom dyskusja o migracji nie dotyczy przyzwoitości, człowieczeństwa i tego wszystkiego, co możemy usłyszeć na przykład w związku z „Zieloną granicą”. Tu chodzi o krzewienie internacjonalizmu. Jeżeli nie chcemy, by ludzie tonęli w Morzu Śródziemnym bądź zamarzali w białoruskich lasach, wystarczy zamknąć migracyjne szlaki.

Rozmawiałem ostatnio z unijnym funkcjonariuszem zajmującym się migracją. Człowiek nie z Polski, tylko ze starej Unii, zaznaczam, żeby nie było, iż to pisowski prowokator.

Opowiadał,