Rodzice zawsze bili nas kablem. Tata mówił, że kabel dobrze chowa, żeby nikt nie znalazł. Ale raz coś się chyba nie udało i przez szparę miedzy szafkami wyraźnie zobaczyłem czarno-białe prążki.

Gdy tata nie patrzył, wszedłem na krzesło i spojrzałem tam. Jest! Dobra, to trzeba obmyślić plan skoku.

W czwartek tata idzie na nockę, a mama o 6 rano wychodzi do swojej pracy. Tak więc nastawiamy budzik na 6.10 i szybko lecimy po kabel. Siostra szybko przynosi krzesło, ja staję, zwijam kabel i czmycham, a siostra odstawia krzesło, żeby nie było podejrzeń. Następnie dalej idziemy spać, żeby rozwiać jakiekolwiek wątpliwości.

Tak też zrobiliśmy. Następnie, ktoś nabroił. Tata taki wściekły, idzie w kierunku szafki. Wszyscy w śmiech. Tata we w---w.

Ale na szczęście się opamiętał i skończyło się na dwóch lekkich razach laczkiem. Bo potem rozwaliła się ta kubota. W jeszcze większym w-----e przywalił z całej siły ręką. Natychmiast cofnął rękę i zaczął jęczeć z bólu. Co, za mało słodyczy się dzieciom dawało i dupka twarda?

Tak oto skończył się zwyczaj bicia dzieci w naszym domu. Kabla nikt nie znalazł - trzeba go było wyjąć podczas sprzątania przed przeprowadzką. Okazało się, że w międzyczasie jakiś kotek se zrobił na nim gówienko, co sprawiło, że kabel stał się jeszcze bardziej odrażający, niż był za czasów swojej świetności.