[AMA] Wychowywał mnie ojciec chory na schizofrenię paranoidalną

Zapraszam. Chętnie opowiem, jak to jest mieć ojca schizofrenika: jako małe dziecko, dorastający chłopak, i teraz - 20-paroletni mężczyzna. O tym, jak to się na mnie odbiło, z czym musiałem sobie radzić, co mi pomogło. I o tym, co myślę o ojcu, który niedawno postanowił przestać się leczyć.

Zapraszam. Chętnie opowiem, jak to jest mieć ojca schizofrenika: jako małe dziecko, dorastający chłopak, i teraz - 20-paroletni mężczyzna. O tym, jak to się na mnie odbiło, z czym musiałem sobie radzić, co mi pomogło. I o tym, co myślę o ojcu, który niedawno postanowił przestać się leczyć.

[SoleSoul]

Hej. Zacznij od pytań postawionych w opisie. Będę czytał, bo brzmi ciekawie.

[sybreed]

@SoleSoul:

1. Jako małe dziecko - nie wiedziałem, że coś jest nie tak. Czułem się cały czas zastraszony (ojciec jak miał swoje "akcje" to zwykła rodzinna kłótnia przy tym to błahostka). Również przy obcych. Nie miałem porównania, żeby wiedzieć, że tak nie powinno być. Nie mogłem czuć się swobodnie. Byłem cichy, skryty i nieufny i wszystkich się bałem. Dla przykładu - w "zerówce" ani razu nie wyszedłem z klasy na korytarz,

[takJakLubimy]

Poczytałem twoje wypowiedzi. Bardzo ładnie piszesz. Gratuluję siły i hartu ducha. Twoje życiowe doświadczenia zahartowały Cię i mało co Cię teraz może pokonać. Życzę Ci, żeby się w życiu jak najwięcej wyprostowało. Myślę, że mając teraz bliską osobę dasz sobie radę. W pudełku zwanym życiem jest Ci przeznaczonych jeszcze dużo czekoladek . Powodzenia.

[sybreed]

@takJakLubimy: Dziękuję :) Mam pewien bagaż doświadczeń, ale mnie on nie przygniótł :)

[factoryoffaith_]

1. kiedy dowiedziałeś się o chorobie ojca i jak Ci to wytłumaczono?
2. czy masz zaburzony wzorzec mężczyzny przez to? jak sobie radziła z chorobą męża Twoja mama?
3. czy Twoi rówieśnicy wiedzieli, że masz ojca z problemami? miałeś przez to nieprzyjemności?
4. sam badałeś się psychiatrycznie/u psychologa?
5. jak twoje relacje z różowymi? masz jakieś problemy?
6. gdzie pracował Twój ojciec, czy podczas choroby pracował? jak sprawy finansowe?
7. najtrudniejsza sytuacja

[sybreed]

@factoryoffaith_:

1. Nie pamiętam dokładnie. Jako małe dziecko nie zdawałem sobie sprawy z tego, że coś jest nie tak. Myślałem, że inni (obcy) zachowują się tak samo. Jak poszedłem do szkoły, to bałem się, że nauczyciele zrobią mi krzywdę (tak jak ojciec), jeśli moje zachowanie im się nie spodoba.
Pewnie w 2-3 klasie mama zaczęła tłumaczyć, że ojciec tak się zachowuje bo jest chory. Nie tłumaczyła co to za choroba, tylko

[djtartini1]

Chciałbym napisać, że nie tylko Ty masz takie przeżycia i świetnie słyszeć, że sobie z tym poradziłeś. Nie wiem czy zauważyłeś, ale żyjąc w rodzinie w jakiejś sposób dysfunkcyjnej (alkoholizm, choroby psychiczne, narkomania) poszczególne osoby przyjmują określone role. Maskotka rodziny, osoba zastępująca danego rodzica czy też buntownik. Co o tym myślisz?

[sybreed]

@djtartini1: Chwilę się nad tym zastanowiłem i trudno mi przypisać te role do osób w mojej rodzinie. Jak było źle to po prostu wspieraliśmy się wzajemnie. Chyba każdy z nas (ja i dwaj bracia) był buntownikiem, tylko inaczej to wyrażał. Choć faktycznie jeden mój brat przedwcześnie chciał uczynić najmłodszego brata dorosłym i trochę zachowywał się jakby chciał zastąpić ojca.

[zwirz]

Zajebiście, że udało ci się wyrwać z takiego domu. Mieszkanie z kimś takim to niemal jak życie w strefie wojny i tylko czekasz kiedy jebnie. Wychodzisz na zewnątrz i zewsząd wypatrujesz zagrożenia.
Brat też niech #!$%@? stamtąd jak najdalej i jak najszybciej, bo taki człowiek jest jak wampir wysysający z wszystkich wokół chęć do życia i #!$%@?ący psychikę na kawałki. Życie jest wystarczająco stresujące i bez takich atrakcji.

[sybreed]

taki człowiek jest jak wampir wysysający z wszystkich wokół chęć do życia

@zwirz: Jest dokładnie tak, jak to ująłeś. I nigdy nie znasz dnia ani godziny, kiedy względnie normalne życie staje się taką nerwówką, że boisz się wejść do własnego domu.

[jonson67]

@sybreed : jako dzieciak przeżywałem schizofrenię matki, w którą popadła z powodu stresu i depresji wywołanej niespodziewaną ucieczką mojego ojca za granicę (najpierw do Austrii, potem do Kanady i w końcu do USA). Co to była za gehenna (miałem wtedy 11 lat), to nawet nie chcę wspominać. Były momenty, że przeklinałem swoje życie. I wiele następstw tej sytuacji , które opisujesz dotknęło także mnie. Z tym, że początki tego wszystkiego miały miejsce

[sybreed]

@jonson67: Na pewno nie miałeś wesoło. Ale dokładnie jak piszesz - było minęło, tak trzeba na to spojrzeć. Dzięki, trzymaj się! :)

[bylem_i_bede]

Tak wtrącę tylko, bo dużo osób nie rozumie, że choroba psychiczna to taka sama choroba jak np. choroba nerek czy powiedzmy serca tylko obejmuje inny narząd, mianowicie mózg. Zaszufladkować kogoś jako świra jest łatwo i go wyśmiać a np. polewka z kogoś kto ma arytmię to już jest niespotykane raczej.

Co do pytań.
1. Jeśli bierzesz pod uwagę możliwość dziedziczenia choroby to czy bawiłeś się narkotykami lub masz zamiar?
2. Miałeś jakieś

[sybreed]

@bylem_i_bede:

1. Raz miałem okazję spróbować mdma, miło wspominam lecz więcej nie wezmę.
2. Miałem niejednokrotnie. Nigdy nie próbowałem tego wywołać, to samo przychodziło. Daj znać, jeśli chcesz znać szczegóły.
3. Nie mam.

[g.....s]

1. Na czym polegały obsesje i omamy Twojego taty?
2. Jak skuteczna była opieka psychiatryczna?
3. Tata był w szpitalu psychiatrycznym?
4. Dlaczego tata nie chciał brać leków?
5. Jak tata postrzegał samego siebie i swoją chorobę, a jak postrzegał Was?
6. Jakie były najcięższe akcje Twojego taty podczas epizodów nasilenia choroby?
7. Próbowałeś jakoś przetłumaczyć tacie jego chorobę?
8. Czy byłeś w stanie rozpoznać u taty nasilenie choroby zanim cokolwiek zrobił?

[sybreed]

@gnus:

1. Słyszał głosy, które kazały mu coś robić bądź nie, miał o sobie wysokie mniemanie (wizje własnego bogactwa, wyższości nad innymi), lęki i depresje (np. jak coś trzeba było załatwić to mógł spać przez 3 dni żeby tylko tego nie robić) + nieracjonalne poczucie zagrożenia, że ktoś go chce oszukać, knuje jakiś spisek itp.

2. Jak brał leki, to dało się z nim żyć. Czasem leki mu nie służyły, np.

[mecenas_dudala]

Witam Cię.
1. Czy obecnie odczuwasz jakieś deficyty w swojej osobowości, albo czy ktoś Ci coś na ten temat zakomunikował ?
2. Czy strach i lęk był dominującym uczuciem w twoim młodym życiu ?
3. Czy są jakieś dobre strony (wiem że to głupio brzmi) tego traumatycznego doświadczenia ?
4. Jak poradziła sobie z tym twoja mama, próbowała ten emocjonalny brak ojca jakoś nadrabiać, czy była w tym silna ?
5. Masz

[sybreed]

@mecenas_dudala: Hej, już spieszę z odpowiedzią :)

1. Zdarza mi się uciekać od rzeczywistości i od obowiązków z nią związanych. Byłem uzależniony od hazardu, ale moja dziewczyna mi w tym pomogła i jest teraz ok. Źe działa na mnie gdy jestem sam i z nikim nie przebywam przez parę dni, bo zdarza się, że zaczynam coś widzieć w negatywnym świetle, tracę motywację do działania itp.

2. Na pewno tego lęku było

[tomek7322]

Rozmawiałeś kiedyś z ojcem o jego chorobie?

[sybreed]

@tomek7322: Nigdy. Ojciec biorąc regularnie leki nigdy nie mówi o swoich uczuciach, głębszych przemyśleniach, przeszłości. Tak te leki działają. A jak nie bierze, to jest bardziej emocjonalny, taki ludzki, ale również przekonany, że jest zdrowy (bo dlatego odstawia leki), więc wtedy temat choroby to najgorszy temat do rozmowy.