[Tichy]

#poezja #douczanie #odchaming

Powieść Wajdeloty

Skąd Litwini wracali? - Z nocnej wracali wycieczki,

Wieźli łupy bogate, w zamkach i cerkwiach zdobyte.

Tłumy brańców niemieckich z powiązanymi rękami,

Ze stryczkami na szyjach, biega przy koniach zwycięzców;

Poglądają ku Prusom i zalewają się łzami,

Poglądają na Kowno - i polecają się Bogu.

W mieście Kownie pośrodku ciągnie się błonie Peruna,

Tam książęta litewscy, gdy po zwycięstwie wracają,

Zwykli rycerzy niemieckich palić na stosie ofiarnym.

Dwaj rycerze pojmani jadą bez trwogi do Kowna,

Jeden młody i piękny, drugi latami schylony.

Oni sami śród bitwy hufce niemieckie rzuciwszy

Między Litwinów uciekli; książę Kiejstut ich przyjął,

Ale strażą otoczył, w zamek za sobą prowadził.

Pyta, z jakiej krainy, w jakich zamiarach przybyli.

„Nie wiem - rzecze młodzieniec - jaki mój ród i nazwisko,

Bo dziecięciem od Niemców byłem w niewolą schwytany.

Pomnę tylko, że kędyś w Litwie śród miasta wielkiego

Stał dom moich rodziców; było to miasto drewniane,

Na pagórkach wyniosłych, dom był z cegły czerwonej.

Wkoło pagórków na błoniach puszcza szumiała jodłowa.

Środkiem lasów daleko białe błyszczało jezioro.

Razu jednego w nocy wrzask nas ze snu przebudził,

Dzień ognisty zaświtał w okna, trzaskały się szyby,

Kłęby dymu buchnęły po gmachu, wybiegliśmy w bramę,

Płomień wiał po ulicach, iskry sypały się gradem,

Krzyk okropny; „Do broni! Niemcy są w mieście, do broni!”

Ojciec wypadł z orężem, wypadł i więcej nie wrócił.

Niemcy wpadli do domu, jeden wypuścił się za mną,

Zgonił, porwał mię na koń; nie wiem, co stało się dalej,

Tylko krzyk mojej matki długo, długo słyszałem.

Pośród szczęku oręża, domów mnących łoskotu,

Krzyk ten ścigał mnie długo, krzyk ten pozostał w mym uchu.

Teraz jeszcze, gdy widzę pożar i słyszę wołania,

Krzyk ten budzi się w duszy, jako echo w jaskini

Za odgłosem piorunu; oto jest wszystko, co z Litwy,

Co od rodziców wywiozłem. W sennych niekiedy marzeniach

Widzę postać szanowną matki i ojca, i braci,

Ale coraz to dalej jakaś mgła tajemnicza

Coraz grubsza i coraz ciemniej zasłania ich rysy.

Lata dzieciństwa płynęły, żyłem śród Niemców jak Niemiec,

Miałem imię Waltera, Alfa nazwisko przydano;

Imię było niemieckie, dusza litewska została,

Został żal po rodzinie, ku cudzoziemcom nienawiść.

Winrych, mistrz krzyżacki, chował mię w swoim pałacu,

On sam do chrztu mię trzymał, kochał i pieścił jak syna.

Jam się nudził w pałacach, z kolan Winrycha uciekał

Do wajdeloty starego. Wówczas pomiędzy Niemcami

Był wajdelota litewski, wzięty w niewolą przed laty,

Służył tłumaczem wojsku. Ten, gdy się o mnie dowiedział,