[H.....l]

Niby banał, ale niesamowite i straszne jak to wszystko mija, gdy żyjesz w swojej przestrzeni i swoim czasie. A potem nagle się budzisz i uświadamiasz sobie: "Mam dwadzieścia siedem lat i nie mam nic..."

Wszystko przepływało wokół Ciebie. Były sztormy, burze, letnie i chłodne dni. A Ty nic z tego nie doświadczyłeś. Tu nawet nie chodzi o stan materialny. Ty nic nie przeżyłeś. Jesteś pustym naczyniem. Człowiek to ponoć suma doświadczeń, a Ty jesteś tak naprawdę w punkcie zero - bez bagażu. Z tej pustki rodzi się rozgoryczenie, zżerające i wyniszczające.

Raz czujesz żal do siebie, a raz do świata. Widzisz stratę i coraz bardziej uświadamiasz sobie jaką cenę przyjdzie Ci zapłacić. A rachunek już idzie! Zastanawiasz się czy jest jakaś szansa to nadgonić i dochodzisz do wniosku, że jej nie ma. Być może normalne życie to tak prozaiczne i zwyczajne dla większości jest dla pewnych osób nieosiągalne.

#neet

[MientkiWafel]

@Hieronim_Josif_Bruegel: wniosek jest jeden: życie to gówno, a świadomość to #!$%@? #!$%@?
jeszcze jakieś pytania, bo telomery mi się kończą