Odwieczna wojna Niemców z Rzymem Naród niemiecki instynktownie nienawidzi Rzymu i świata łacińskiego. Przez całe dzieje Niemiec snuje się jak nić dążenie do rozprawy z Rzymem. Już plemiona starożytnych Germanów walczyły z państwem rzymskim i ostatecznie obaliły je. Całe dzieje polityczne europejskiego kontynentu w średniowieczu mają za oś walkę Cesarstwa i Papiestwa. (...) Reformacja jest buntem narodu niemieckiego przeciwko Rzymowi; historyk angielski Macaulay widzi w niej reakcję rasy germańskiej przeciwko światu łacińskiemu. Również i dzisiaj niechęć narodu niemieckiego wobec Rzymu nie ustała Naród niemiecki jest również mimo, że z górą tysiąc lat minęło od chrztu Sasów, narodem najmniej ze wszystkich narodów europejskich przesyconym duchem chrześcijaństwa.
Naród niemiecki wydał z siebie wielu świętych i dokonał wielu wielkich i wzniosłych dzieł na polu wiary. Ale mimo to, nie zdołał wyplenić z najtajniejszych głębin swojej duszy charakterystycznego, germańskiego rysu, który duszę tę zabarwia na sposób pogański i który się składa z trzech rzeczy: z pogańskiego instynktu moralnego, który się wyłamuje z ram etyki chrześcijańskiej i wyraża w znanej niemieckiej brutalności i okrucieństwie, z żywiołowej tęsknoty za dawnym, starogermańskim pogaństwem, przechowanej w niemieckich mitach i pieśniach i dotąd odzywający się w niemieckiej filozofii, poezji, muzyce, polityce, oraz w tak samo żywiołowej, instynktownej, rebelianckiej niechęci wobec chrześcijaństwa i więzów duchowych, jakie ono sobą stanowi. (...) Naród niemiecki składa się z wielu szczepów i dzieje chrystianizacji tych szczepów były różne. Wiele ze szczepów niemieckich przyjęło chrześcijaństwo tak jak większość innych europejskich narodów: dobrowolnie.
Rzecz ciekawa, że w tych krajach niemieckich, w których chrystianizacja była dobrowolna, nie przyjął się również później — lub przyjął się w dużo słabszym stopniu — ten bunt przeciwko Kościołowi, którym była reformacja: katolicyzm istnieje w Niemczech przeważnie tylko w tych prowincjach, które ongiś należały do imperium rzymskiego (Niemcy południowe i zachodnie)”* oraz wśród zniemczonych Polaków (np. niemieckich Ślązaków) i Czechów (dawni Niemcy Sudeccy).
Naród niemiecki instynktownie nienawidzi Rzymu i świata łacińskiego. Przez całe dzieje Niemiec snuje się jak nić dążenie do rozprawy z Rzymem. Już plemiona starożytnych Germanów walczyły z państwem rzymskim i ostatecznie obaliły je. Całe dzieje polityczne europejskiego kontynentu w średniowieczu mają za oś walkę Cesarstwa i Papiestwa. (...) Reformacja jest buntem narodu niemieckiego przeciwko Rzymowi; historyk angielski Macaulay widzi w niej reakcję rasy germańskiej przeciwko światu łacińskiemu. Również i dzisiaj niechęć narodu niemieckiego wobec Rzymu nie ustała Naród niemiecki jest również mimo, że z górą tysiąc lat minęło od chrztu Sasów, narodem najmniej ze wszystkich narodów europejskich przesyconym duchem chrześcijaństwa.
Naród niemiecki wydał z siebie wielu świętych i dokonał wielu wielkich i wzniosłych dzieł na polu wiary. Ale mimo to, nie zdołał wyplenić z najtajniejszych głębin swojej duszy charakterystycznego, germańskiego rysu, który duszę tę zabarwia na sposób pogański i który się składa z trzech rzeczy: z pogańskiego instynktu moralnego, który się wyłamuje z ram etyki chrześcijańskiej i wyraża w znanej niemieckiej brutalności i okrucieństwie, z żywiołowej tęsknoty za dawnym, starogermańskim pogaństwem, przechowanej w niemieckich mitach i pieśniach i dotąd odzywający się w niemieckiej filozofii, poezji, muzyce, polityce, oraz w tak samo żywiołowej, instynktownej, rebelianckiej niechęci wobec chrześcijaństwa i więzów duchowych, jakie ono sobą stanowi. (...) Naród niemiecki składa się z wielu szczepów i dzieje chrystianizacji tych szczepów były różne. Wiele ze szczepów niemieckich przyjęło chrześcijaństwo tak jak większość innych europejskich narodów: dobrowolnie.
Rzecz ciekawa, że w tych krajach niemieckich, w których chrystianizacja była dobrowolna, nie przyjął się również później — lub przyjął się w dużo słabszym stopniu — ten bunt przeciwko Kościołowi, którym była reformacja: katolicyzm istnieje w Niemczech przeważnie tylko w tych prowincjach, które ongiś należały do imperium rzymskiego (Niemcy południowe i zachodnie)”* oraz wśród zniemczonych Polaków (np. niemieckich Ślązaków) i Czechów (dawni Niemcy Sudeccy).
Jędrzej Giertych
#4konserwy #historia #jgiertych #niemcy #katolicyzm