W historiografii polskiej przyjmowano poprzednio następujące szacunkowe liczby deportowanych podczas ruskiej okupacji wgłąb ruskiej mordowni w trakcie II wojny światowej.
luty 1940 roku: 200–250 tysięcy kwiecień 1940 roku: 240–320 tysięcy czerwiec 1940 roku: 220–400 tysięcy czerwiec 1941 roku: 200–300 tysięcy
Roger Moorhouse stwierdził, że na zesłaniu w Syberii i Kazachstanie, gdzie panowała sowiecka zasada „Kto nie pracuje ten nie je”, rocznie umierało 30% zesłańców[4]. Nie ocenił śmiertelności w transportach, ale warunki w nich panujących jako „straszne”, tylko nieliczne posiadały przenośnie piecyki, czy prycze, a jedynym „udogodnieniem” były zakratowane okienka i dziury w podłodze wagonu. Zesłańcy z trudem byli w stanie znaleźć miejsca siedzące, dostawy jedzenia i wody były sporadyczne i niewystarczające, a wagony otwierano tylko w niektóre dni
W historiografii polskiej przyjmowano poprzednio następujące szacunkowe liczby deportowanych podczas ruskiej okupacji wgłąb ruskiej mordowni w trakcie II wojny światowej.
luty 1940 roku: 200–250 tysięcy
kwiecień 1940 roku: 240–320 tysięcy
czerwiec 1940 roku: 220–400 tysięcy
czerwiec 1941 roku: 200–300 tysięcy
https://pl.wikipedia.org/wiki/Represje_ZSRR_wobec_Polak%C3%B3w_i_obywateli_polskich_1939%E2%80%931946