[George_Stark]

2272 + 1 = 2273

Tytuł: Końcówka
Autor: Samuel Beckett
Gatunek: utwór dramatyczny (dramat, komedia, tragedia)
Ocena: ★★★★★★★★☆☆

Otwieram drzwi celi i idę. Jestem tak zgarbiony, że gdy otwieram oczy, widzę tylko swe stopy i skrawek czarniawego pyłu między nimi. Mówię sobie, że ziemia zgasła, choć nigdy nie widziałem, by płonęła. (Pauza) To się dzieje poza mną.

Wydaje mi się, że niektórzy autorzy są zafiksowani na jakimś punkcie. Tak jak pan Cioran pisał o cierpieniu, pan Stasiuk o tęsknocie, przeszłości i pięknie przyrody a pan King o sutkach nastolatek prześwitujących przez koszulki, tak pan Beckett zajmował się bezsensem, zagubieniem i powierzchownością.

W Końcówce czytelnik na początku poznaje dwójkę bohaterów: Hamma, niewidomego starca siedzącego w fotelu i usługującego mu Clova. Z czasem dowiaduje się o tym jaka relacja łączy tę dwójkę, skąd Clov wziął się w domu Hamma i być może domyśla się dlaczego chce odejść. Bo o tym, że Clov odejść chce mówi sam, wprost i dość często. W międzyczasie z kubłów na śmieci ustawionych na scenie wychodzi jeszcze dwójka bohaterów: Nagg i Nell. Wydaje mi się, że ich pojawienie się jest podyktowane wyłącznie tym, żeby wzmocnić postać Hamma i ukazać jego relację z Clovem z innego punktu widzenia. To właśnie tę relację widzę jako główny problem tego dramatu.

Słowo do formalistów i tagowych purystów dodawaniowych: Końcówka nigdy nie wyszła w Polsce jako osobny tom, a ja próbowałem przeczytać ją po angielsku, tylko że uznałem, że za dużo niuansów traciłem przez moją jednak ułomność językową i zdecydowałem się zapoznać z tą sztuką po polsku. Czytałem tłumaczenie pana Antoniego Libery zamieszczone w tomie Dramaty, co, uważam, było dobrą decyzją, głównie ze względu na przypisy. Mnogość nawiązań i aluzji, jaką pan Beckett zdecydował się okrasić swoją sztukę, jest imponująca i trochę mnie przerasta. Połowy z nich nie odkryłbym samodzielnie, nie mówiąc już o zrozumieniu. Cóż, parafrazując pana Andrzeja Stasiuka: „czytam autorów, których nie rozumiem”. Ale i tak mi się podoba. I tylko ten polski tytuł, ta Końcówka tak trochę zubożyła to wszystko, bo angielskie Endgame (choć sztuka najpierw została napisana po francusku, a dopiero później, z pewnymi zmianami, przez samego autora przełożona na angielski) moim zdaniem lepiej oddaje klimat dramatu (czy sztuki teatralnej) zawartej w tym dramacie.

Wpis dodany za pomocą tego skryptu

#bookmeter #utwordramatycznybookmeter #dramatbookmeter #komediabookmeter #tragediabookmeter