Tytuł:Czekając na Godota Autor:Samuel Beckett Gatunek:utwór dramatyczny (dramat, komedia, tragedia) Ocena: ★★★★★★★★☆☆ Tłumacz:Antoni Libera
VLADIMIR: Może by zacząć żałować?
ESTRAGON: Żałować? Za co?
VLADIMIR: No… (Zastanawia się.) Warto się wdawać w szczegóły?
Ostatnio minęło dwanaście lat od kiedy w kieleckim teatrze miała miejsce premiera spektaklu Trzy jednoaktówki Samuela Becketta. To był świetny, nietypowy spektakl, byłem na nim kilkukrotnie, głównie za sprawą nietypowej formy, która zrobiła na mnie kolosalne wrażenie, bo z treści nie wiem czy zrozumiałem za wiele, jeśli w ogóle zrozumiałem wtedy cokolwiek. Przy okazji tego spektaklu po raz pierwszy dowiedziałem się, że chodził po świecie taki człowiek jak pan Samuel Beckett i, niesiony młodzieńczym zapałem, postanowiłem się zapoznać z jego twórczością. Dowiedziałem się nawet, że jedną z najbardziej uznanych sztuk tego autora jest Czekając na Godota i to właśnie ją postanowiłem przeczytać. Młodzieńczy zapał okazał się jednak słomiany, a może sienny (czy sianowy?), od tego siana, które miałem w głowie. W każdym razie zgasł jeszcze szybciej niż zapłonął i o panu Becketcie zapomniałem. Przypomniałem sobie niedawno, po rozmowie w której zdarzyło mi się wspomnieć kielecki teatr,. Tak to właśnie, po dwunastu latach, na tego Godota się doczekałem. I tak mam lepiej niż Estragon i Vladimir.
Człowiek na poziomie powinien bez trudu odgadnąć o co chodziło autorowi w tym utworze, ja jednak – na szczęście – nie jestem człowiekiem na poziomie i z odbiorem miałem trochę problemów. Po lekturze przejrzałem kilka opracowań, poczytałem opinię i nie znajduję w nich tego (pomijając to, że w niektórych stężenie baaardzo mądrych słów przekracza masę krytyczną), co ja znalazłem w samej książce. Historia jest prosta: mamy dwóch włóczęgów, Estragona i Vladimira, którzy czekają na tytułowego Godota. Codziennie, dzień po dniu, ciągle w tym samym miejscu. I choć „czekać” to forma czynna czasownika, sama czynność, którą ten czasownik opisuje jest raczej bierna. W czasie tego czekania trzeba by się wobec tego czymś zająć. No i zajmują się rozmową. Rozmawiają o tym co było wczoraj, a przecież wczoraj było tak samo. Później, tak jak wczoraj i tak jak codziennie, przybywają Pozzo i Lucky. I tak jak wczoraj, i tak jak codziennie panowie się nie poznają, choć przecież już się widzieli. Dalej Pozzo i Lucky odjeżdżają, po nich przybiega chłopiec i mówi, że Godot jednak dziś nie przyjdzie, więc Estragon i Vladimir postanawiają czekać na niego jutro. W tym samym miejscu. Coś tam się zmienia, np. Estragon znajduje inne buty, a drzewo, pod którym czekają wypuszcza liście, ale w gruncie rzeczy to co dzień jest gorzej niż wczoraj. No i rzecz chyba najważniejsza, panowie sami nie wiedzą po co czekają, oprócz tego, że czekać trzeba. I czekają, czasami bezwiednie i z przyzwyczajenia. Kilkukrotnie, w lekko zmienionych wariantach, pojawia się taki dialog:
ESTRAGON: Idziemy.
VLADIMIR: Nie można.
ESTRAGON: Dlaczego?
VLADIMIR: Czekamy na Godota.
ESTRAGON: A, racja.
Co ja w tej książce przez swoje filtry dostrzegłem? A to, że czasami czekamy na coś, z jakiegoś powodu – być może ktoś nam coś wmówił, albo sami sobie wmówiliśmy, być może bo „tak trzeba” albo bo „wszyscy tak robią”. Czasami się już czekać nie chce, czasami jest się tak skoncentrowanym na czekaniu, że zapomina się po co właściwie się czeka albo i na co, ale się czeka. Z przyzwyczajenia. A tu dookoła pojawiają się zmiany, na przykład drzewa wypuszczają liście, co daje pewne możliwości, choć czasami innym kierunku. Może nawet i chciałoby się z tych możliwości skorzystać, ale przecież trzeba czekać. Tylko na co? A, racja, na Godota. No przecież!
Średnia ocena z Wykopu: ★★★★★★☆☆☆☆ (5.8 / 10) (4 recenzji) Następne podsumowanie tagu: 2022-10-01 00:00 tag z historią podsumowań » Kategoria książki: literatura, poeci, gatunki Liczba stron książki: 117
@George_Stark: Nie trawię Becketta, a katowali nas nim na studiach. Jak mimo wszystko ci się podobało to równie szeroko polecany i omawiany jest jego "Endgame".
Tytuł:
Czekając na GodotaAutor:
Samuel BeckettGatunek:
utwór dramatyczny (dramat, komedia, tragedia)Ocena: ★★★★★★★★☆☆
Tłumacz:
Antoni LiberaOstatnio minęło dwanaście lat od kiedy w kieleckim teatrze miała miejsce premiera spektaklu Trzy jednoaktówki Samuela Becketta. To był świetny, nietypowy spektakl, byłem na nim kilkukrotnie, głównie za sprawą nietypowej formy, która zrobiła na mnie kolosalne wrażenie, bo z treści nie wiem czy zrozumiałem za wiele, jeśli w ogóle zrozumiałem wtedy cokolwiek. Przy okazji tego spektaklu po raz pierwszy dowiedziałem się, że chodził po świecie taki człowiek jak pan Samuel Beckett i, niesiony młodzieńczym zapałem, postanowiłem się zapoznać z jego twórczością. Dowiedziałem się nawet, że jedną z najbardziej uznanych sztuk tego autora jest Czekając na Godota i to właśnie ją postanowiłem przeczytać. Młodzieńczy zapał okazał się jednak słomiany, a może sienny (czy sianowy?), od tego siana, które miałem w głowie. W każdym razie zgasł jeszcze szybciej niż zapłonął i o panu Becketcie zapomniałem. Przypomniałem sobie niedawno, po rozmowie w której zdarzyło mi się wspomnieć kielecki teatr,. Tak to właśnie, po dwunastu latach, na tego Godota się doczekałem. I tak mam lepiej niż Estragon i Vladimir.
Człowiek na poziomie powinien bez trudu odgadnąć o co chodziło autorowi w tym utworze, ja jednak – na szczęście – nie jestem człowiekiem na poziomie i z odbiorem miałem trochę problemów. Po lekturze przejrzałem kilka opracowań, poczytałem opinię i nie znajduję w nich tego (pomijając to, że w niektórych stężenie baaardzo mądrych słów przekracza masę krytyczną), co ja znalazłem w samej książce. Historia jest prosta: mamy dwóch włóczęgów, Estragona i Vladimira, którzy czekają na tytułowego Godota. Codziennie, dzień po dniu, ciągle w tym samym miejscu. I choć „czekać” to forma czynna czasownika, sama czynność, którą ten czasownik opisuje jest raczej bierna. W czasie tego czekania trzeba by się wobec tego czymś zająć. No i zajmują się rozmową. Rozmawiają o tym co było wczoraj, a przecież wczoraj było tak samo. Później, tak jak wczoraj i tak jak codziennie, przybywają Pozzo i Lucky. I tak jak wczoraj, i tak jak codziennie panowie się nie poznają, choć przecież już się widzieli. Dalej Pozzo i Lucky odjeżdżają, po nich przybiega chłopiec i mówi, że Godot jednak dziś nie przyjdzie, więc Estragon i Vladimir postanawiają czekać na niego jutro. W tym samym miejscu. Coś tam się zmienia, np. Estragon znajduje inne buty, a drzewo, pod którym czekają wypuszcza liście, ale w gruncie rzeczy to co dzień jest gorzej niż wczoraj. No i rzecz chyba najważniejsza, panowie sami nie wiedzą po co czekają, oprócz tego, że czekać trzeba. I czekają, czasami bezwiednie i z przyzwyczajenia. Kilkukrotnie, w lekko zmienionych wariantach, pojawia się taki dialog:
Co ja w tej książce przez swoje filtry dostrzegłem? A to, że czasami czekamy na coś, z jakiegoś powodu – być może ktoś nam coś wmówił, albo sami sobie wmówiliśmy, być może bo „tak trzeba” albo bo „wszyscy tak robią”. Czasami się już czekać nie chce, czasami jest się tak skoncentrowanym na czekaniu, że zapomina się po co właściwie się czeka albo i na co, ale się czeka. Z przyzwyczajenia. A tu dookoła pojawiają się zmiany, na przykład drzewa wypuszczają liście, co daje pewne możliwości, choć czasami innym kierunku. Może nawet i chciałoby się z tych możliwości skorzystać, ale przecież trzeba czekać. Tylko na co? A, racja, na Godota. No przecież!
Wpis dodany za pomocą tego skryptu
#bookmeter #utwordramatycznybookmeter #dramatbookmeter #komediabookmeter #tragediabookmeter
Średnia ocena z Wykopu: ★★★★★★☆☆☆☆ (5.8 / 10) (4 recenzji)
Następne podsumowanie tagu: 2022-10-01 00:00 tag z historią podsumowań »
Kategoria książki: literatura, poeci, gatunki
Liczba stron książki: 117
Ostatnie recenzje tej książki:
1\. 2022-05-08 - Użytkownik Czlowiek_i_ludz_zarazem ocenił na: ★★★☆☆☆☆☆☆☆ (3.0 / 10) - Wpis »
2\. 2020-09-26 - Użytkownik Katsukyun ocenił na: