[ali3en]

1489 + 1 = 1490

Tytuł: Na wschód od Edenu
Autor: John Steinbeck
Gatunek: literatura piękna
Ocena: ★★★★★★★★★☆
Tłumacz: Bronisław Zieliński
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Liczba stron: 848
Forma książki: e-book, audiobook
Książka, której chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Trochę żałuję, że zabrałem się za nią dopiero przy okazji majówki.

Historia rodziny Trasków, a właściwie ojca i dwóch zgoła odmiennych od siebie synów. Steinbeck pod płaszczykiem świetnie zbudowanego małomiasteczkowego klimatu i okoliczności przyrody, przeczołga nas przez trudne relacje rodzinne obu braci, życie mieszkańców miasteczka i ich rozterki. Steinbeck po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem kreowania klimatu, bohaterów i dialogów, bo to głównie z nich dowiemy się wszystkiego. Dodatkowo autor postawił sobie za cel opisanie ludzie ze wszystkimi ich przywarami i rozterkami, co nadaje im autentyczności i sprawia, że bohaterowie dają się polubić.

Możliwe, że każdy z nas ma w sobie jakąś utajoną sadzawkę, w której zło i szpetota legną się i rosną w siłę. Jednakże ta hodowla jest odgrodzona i pływające wewnątrz plemnię wspina się na zapory jedynie po to, by spaść na powrót. Czy nie może się zdarzyć, iż w mrocznych sadzawkach niektórych ludzi zło nabiera takiej siły, że przesadza zapory, aby wypłynąć na swobodę? Czyż taki człowiek nie jest właśnie owym potworem i czy nie jesteśmy mu pokrewni przez nasze utajone wody? Byłoby czymś niedorzecznym, gdybyśmy nie rozumieli zarówno aniołów, jak szatanów, skoro ich sami wymyśliliśmy.

Generalnie ta książka to skarbnica świetnych cytatów o życiu i ludziach, których zapisałem więcej niż mi się to zdarza zazwyczaj. Z czego się bardzo cieszę, bo będę mógł do niej wracać w przyszłości, choćby za sprawą codziennego podsumowania z Readwise.

Czasami człowiek chce być głupi, jeżeli to pozwala zrobić coś, czego mu wzbrania mądrość.

Więcej jest piękna w prawdzie, nawet jeżeli to piękno jest straszne. Bajarze spod miejskich bram przekręcają życie tak, że wydaje się słodkie trutniowi, głupcowi i człowiekowi słabemu, a to jedynie potęguje ich ułomności, nie uczy niczego, nie leczy niczego i sercu nie pozwala się wznieść.

A poniżej przykład tego jak Steinbeck kreuje klimat:

Tego roku desz­cze pa­da­ły tak ła­god­nie, że rzeka Sa­li­nas nie wy­la­ła. Skąpy stru­mień wił się sze­ro­kim ło­ży­skiem sza­re­go pia­sku, a woda nie była mętna od mułu, ale prze­zro­czy­sta i przy­jem­na. Wierz­by ro­sną­ce w ło­ży­sku rzeki okry­ły się buj­nie li­ść­mi, a pną­cza dzi­kich jeżyn wy­pusz­cza­ły po ziemi spi­cza­ste młode pędy. Było bar­dzo cie­pło jak na ma­rzec, a z po­łu­dnia wiał stale wiatr, od­wra­ca­jąc li­ście sre­brzy­stym spodem do góry. Na tle gę­stej za­sło­ny z pną­czy, gło­gów i wi­kła­ni­ny wy­rzu­co­nych przez wodę ga­łę­zi wy­grze­wał się spo­koj­nie na słoń­cu mały, szary kró­lik leśny, su­sząc fu­ter­ko zmo­czo­ne na pier­siach rosą pod­czas po­ran­ne­go że­ro­wa­nia. Marsz­czył nos i strzygł nie­kie­dy usza­mi, na­słu­chu­jąc wszel­kich szme­rów, które mo­gły­by być brze­mien­ne w nie­bez­pie­czeń­stwo dla le­śne­go kró­li­ka. Już raz ro­ze­szła się po ziemi ryt­micz­na wi­bra­cja wy­czu­wal­na dlań po­przez łapy, toteż na­sta­wił uszy i zmarsz­czył nos, ale to zaraz usta­ło. Potem po­ru­szy­ły się ga­łę­zie wierz­by o dwa­dzie­ścia pięć kro­ków od niego, po­nie­waż jed­nak wiatr wiał w tę stro­nę, więc do kró­li­ka nie do­le­ciał żaden nie­bez­piecz­ny za­pach. Od dwóch minut sły­szał od­gło­sy – cie­ka­we, ale nie­groź­ne – jakiś brzęk, a potem świst przy­po­mi­na­ją­cy szum skrzy­deł dzi­kie­go go­łę­bia. Le­ni­wie wy­cią­gnął tylną łapę w cie­płym słoń­cu. Roz­legł się znowu brzęk, świst i głu­che ude­rze­nie o fu­ter­ko. Kró­lik za­stygł w bez­ru­chu, a oczy roz­war­ły mu się sze­ro­ko. Bam­bu­so­wa strza­ła tkwi­ła mu w pier­siach, a jej że­la­zny grot był głę­bo­ko wbity w zie­mię po dru­giej stro­nie. Kró­lik prze­wró­cił się na bok, a jego łapki przez chwi­lę gnały i prze­bie­ra­ły w po­wie­trzu, do­pó­ki nie znie­ru­cho­miał.

Napisana jest w taki sposób, że trudno się od niej oderwać i choć książka ma ponad 800 stron i jest dłuższa od "Gron Gniewu", to udało mi się ją przeczytać w 1 dzień i mam wrażenie, że żadnej innej książki po za "Hrabią Monte Christo" nie czytało mi się również łatwo i płynnie.

Wpis dodany za pomocą tego skryptu
123/128
#bookmeter #legimi #literaturapieknabookmeter

[T.....l]

Informacje nt. książki z tagu #bookmeter:

Średnia ocena z Wykopu: ★★★★★★★★★☆ (9.0 / 10) (12 recenzji)
Następne podsumowanie tagu: 2022-06-01 00:00 tag z historią podsumowań »
Kategoria książki: literatura obyczajowa, erotyczna
Liczba stron książki: 848
Gatunek książki: powieść

Ostatnie recenzje tej książki:
1\. 2021-09-07 - Użytkownik DJtomex ocenił na: ★★★★★★★☆☆☆ (7.0 / 10) - Wpis »
2\. 2021-05-30 - Użytkownik Magnolia-Fan ocenił na: ★★★★★★★★☆☆ (8.0

[mentari]

@ali3en: właśnie czytam, Steinbeck to ma łeb...

JEDEN DZIEŃ zajęło Ci przeczytanie? Ile godzin?

[ali3en]

@mentari: niecałe 9h, bliżej 8,5

[mentari]

@ali3en: wiadomo, że czytanie w myślach jest szybsze, ale audiobook ma niecałe 25h, szacun xD

[ali3en]

@mentari: Audiobooków słucham na prędkości 3.0x - 3.2x.
Audioteka ma niestety max 3.0x, a Legimi jeszcze mniej, bo 2.0x

[pieczony-ziemniaczek]

Audiobooków słucham na prędkości 3.0x - 3.2x.

@ali3en: Nie irytuje cię wówczas zniekształcona barwa głosu? Zazdroszczę szybkiego czytania. Kiedyś na pewno wezmę się za tę pozycję, bo absolutnie uwielbiam "Grona Gniewu". To chyba jedyna książka, której recenzję zamieściłem pod tagiem #bookmeter.

[ali3en]

@pieczony-ziemniaczek nie, nie mam problemu ze znieksztalconym głosem. Jedyne co irytuje to wstawki muzyczne, które na takim przyspieszeniu brzmią strasznie, natomiast pojawiają się one głównie w superprodukcjach, więc nie w każdym audiobooku. Dziś kończyłem "Przeminęło z wiatrem" i tam w każdym odcinku muzyczka i podsumowanie poprzedniego odcinka to było około 3 minut (1 minuta na 3.0x), które po prostu pomijałem.