zamiast powitania słów #porannaporcja amerykańskich długonosków
Długonosek amerykański (Rhynchonycteris naso) – neotropikalny gatunek małego ssaka z rodziny upiorowatych (Emballonuridae). Od 2008 roku jest wpisany do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych. Występuje w lasach namorzynowych, na nizinach (rzadko powyżej 300 m n.p.m.), w pobliżu wód, w tropikalnych lasach i zaroślach od południowo-wschodniego Meksyku (wschodnia Oaxaca, północne Veracruz, podstawa półwyspu Jucatan) do południowej i południowo-wschodniej Brazylii, na wschód od Andów, oraz do Peru i północnej Boliwii. Niekiedy w ciągu dnia śpią w grupkach w szczelinach skalnych, ale zdarza się, że siedzą pojedynczo na skałach lub betonowych murach, na których, dzięki barwie ciała, wyglądają jak porosty. W czasie snu zachowują duże odstępy, prawdopodobnie po to, aby umocnić w ten sposób efekt maskującego ubarwienia. Nietoperze te nie potrafią szybko latać, więc nie są wystarczająco przystosowane do lotów wśród koron drzew, gdyż byłyby łatwą zdobyczą dla drapieżników. Rozwinęły jednak umiejętność łowienia owadów nad powierzchnią zbiorników wodnych, takich jak rzeki, jeziora czy stawy.
@lesio: brak danych o wykorzystaniu tego gatunku w tradycyjnych kuchniach południowoamerykańskich.
Chociaż różnorodność nietoperzy w Ameryce Południowej jest szczególnie wysoka, nietoperze są tam rzadko spożywane. Niektóre ludy tubylcze mogą spożywać nietoperze. Lud Nambiquara posiada "w menu" trzy gatunki nietoperzy z rodzaju Liścionosy (Phyllostominae). Żywe nietoperze są sprzedawane w Boliwii do rzekomych zastosowań leczniczych. Uważa się, że spożywanie krwi nietoperzy leczy epilepsję. Badanie z 2010 r. Wykazało, że miesięcznie sprzedawano na
Długonosek amerykański (Rhynchonycteris naso) – neotropikalny gatunek małego ssaka z rodziny upiorowatych (Emballonuridae). Od 2008 roku jest wpisany do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych. Występuje w lasach namorzynowych, na nizinach (rzadko powyżej 300 m n.p.m.), w pobliżu wód, w tropikalnych lasach i zaroślach od południowo-wschodniego Meksyku (wschodnia Oaxaca, północne Veracruz, podstawa półwyspu Jucatan) do południowej i południowo-wschodniej Brazylii, na wschód od Andów, oraz do Peru i północnej Boliwii. Niekiedy w ciągu dnia śpią w grupkach w szczelinach skalnych, ale zdarza się, że siedzą pojedynczo na skałach lub betonowych murach, na których, dzięki barwie ciała, wyglądają jak porosty. W czasie snu zachowują duże odstępy, prawdopodobnie po to, aby umocnić w ten sposób efekt maskującego ubarwienia. Nietoperze te nie potrafią szybko latać, więc nie są wystarczająco przystosowane do lotów wśród koron drzew, gdyż byłyby łatwą zdobyczą dla drapieżników. Rozwinęły jednak umiejętność łowienia owadów nad powierzchnią zbiorników wodnych, takich jak rzeki, jeziora czy stawy.
#zwierzeta #zwierzaczki
fot. Bob Ferguson
fot. Perk's images
fot. Han Onderwater
fot. Judy Gallagher
fot. Frank Canon
fot. Rosa Gamboias
fot. Allan Hopkins
fot. Cyn Vargas
fot. Michael Porter
fot. Istvan Kadar
fot. Curassow Amazon Lodge
fot. Global Wildlife
fot. Valentina Giro
fot. Peter Fritzenschaft
fot. Bernard DUPONT
fot. Glenn van Windt
źródło: comment_1587099998HVeJRXaT8b0rlOIIhufyEX.jpg
Pobierzźródło: comment_1587100045quwX4WJlAbsP10ANEOPzrP.jpg
Pobierzhttps://www.youtube.com/watch?v=BrwrappyZRc
źródło: comment_1587100105gCOQoDK8RJiwR8gTWDw2gA.jpg
Pobierzźródło: comment_1587115235qHfGYfAchrHhLTjk0A82zz.jpg
Pobierz