Tytuł: Eli, Eli Autor:Wojciech Tochman Gatunek: literatura faktu / reportaż ★★★★★★★★★★
Na okładce książki widniały słowa "Kto przeczyta ją i obejrzy zdjęcia, już nigdy nie będzie podróżował jak przedtem." Zważywszy na hype, jaki obecnie mamy na podróże w Polsce, zwłaszcza wśród ludzi w wieku 20-40 lat, podchodziłem nieco sceptycznie do tych słów. Teraz każdy jest wielkim podróżnikiem, globtrotterem i odkrywcą, bo Polaków wreszcie stać, by wydać 4000zł na bilety do Tajlandii i zawalić Instagram zdjęciami stamtąd.
Przeczytałem tę książkę i stwierdzam, że sentencja z akapitu wyżej jest trafna, owszem, ale tylko dla ludzi, którzy bezrefleksyjnie jeżdżą między hotelem a plażą w wynajętym klimatyzowanym autokarze. Człowiek wrażliwy i obserwujący widzi biedę na świecie, a właśnie o niej jest ta pozycja, o biedzie w Manili, ludziach mieszkających na cmentarzach w slumsach, ludziach którzy nie mają niczego. Równie dobrze mogła być oparta na tle Rio de Janeiro, Kapsztadu czy Bombaju.
Co ciekawe, autor o tym wie i sam to zaznacza wewnątrz książki. Co mnie niej urzekło, to przede wszystkim wspaniałe fotografie reporterskie Grzegorza Wełnickiego, doskonale splatające się z bohaterami rozdziałów. Jednak to przede wszystkim reporterska szczerość autora, który bez patosu przedstawia siebie jako intruza, osobę która gości w tym paskudnym środowisku tylko na chwilę, by zebrać materiał na historie, które zrobią wrażenie na białych ludziach na Dalekim Zachodzie. Historie, które sprzedadzą się tylko na chwilę, by zaraz zostać zapomnianymi, zepchniętymi w pamięć przez kolejne, jeszcze bardziej tragiczne i szokujące informacje. Bo nędza, bieda i cierpienie nie robią już wrażenia na świecie, mamy tego przesyt, wystarczy parę kliknięć w internecie.
Książka skłoniła mnie do zadumy i refleksji nad swoim życiem. Na pewno do niej jeszcze wrócę i chciałbym, by zagościła na mojej półce.
Tytuł: Eli, Eli
Autor:Wojciech Tochman
Gatunek: literatura faktu / reportaż
★★★★★★★★★★
Na okładce książki widniały słowa "Kto przeczyta ją i obejrzy zdjęcia, już nigdy nie będzie podróżował jak przedtem." Zważywszy na hype, jaki obecnie mamy na podróże w Polsce, zwłaszcza wśród ludzi w wieku 20-40 lat, podchodziłem nieco sceptycznie do tych słów. Teraz każdy jest wielkim podróżnikiem, globtrotterem i odkrywcą, bo Polaków wreszcie stać, by wydać 4000zł na bilety do Tajlandii i zawalić Instagram zdjęciami stamtąd.
Przeczytałem tę książkę i stwierdzam, że sentencja z akapitu wyżej jest trafna, owszem, ale tylko dla ludzi, którzy bezrefleksyjnie jeżdżą między hotelem a plażą w wynajętym klimatyzowanym autokarze. Człowiek wrażliwy i obserwujący widzi biedę na świecie, a właśnie o niej jest ta pozycja, o biedzie w Manili, ludziach mieszkających na cmentarzach w slumsach, ludziach którzy nie mają niczego. Równie dobrze mogła być oparta na tle Rio de Janeiro, Kapsztadu czy Bombaju.
Co ciekawe, autor o tym wie i sam to zaznacza wewnątrz książki. Co mnie niej urzekło, to przede wszystkim wspaniałe fotografie reporterskie Grzegorza Wełnickiego, doskonale splatające się z bohaterami rozdziałów. Jednak to przede wszystkim reporterska szczerość autora, który bez patosu przedstawia siebie jako intruza, osobę która gości w tym paskudnym środowisku tylko na chwilę, by zebrać materiał na historie, które zrobią wrażenie na białych ludziach na Dalekim Zachodzie. Historie, które sprzedadzą się tylko na chwilę, by zaraz zostać zapomnianymi, zepchniętymi w pamięć przez kolejne, jeszcze bardziej tragiczne i szokujące informacje. Bo nędza, bieda i cierpienie nie robią już wrażenia na świecie, mamy tego przesyt, wystarczy parę kliknięć w internecie.
Książka skłoniła mnie do zadumy i refleksji nad swoim życiem. Na pewno do niej jeszcze wrócę i chciałbym, by zagościła na mojej półce.
#bookmeter #ksiazki #reportaz #czytajzywykopem