[laxmanCR7]

Szara myszka kontra Chad. Kilka uwag na marginesie filmu “After” (2019)

Długo czekałem na ten film, bo z miejsca wydawał się idealnym obiektem badań: reprezentuje niski rejestr popkultury i wpisuje się w - nazwijmy to szeroko - obecne przemiany relacji międzypłciowych, na których drganie jest dziś internet wyjątkowo czuły.

Podsumujmy: mówimy o adaptacji popularnego romansu dla nastolatek autorstwa Anny Todd (podobno fanfik na temat jednego z członków One Direction...), który najpierw miał miliony wyświetleń na Wattpadzie (strona do publikacji opowiastek itp.), a całość w kinach promowano jako godnego następcę trylogii Greya.

Szkicowanie fabuły bezlitośnie odsłania wszelkie słabostki lichej historii. Oto Tessa - atrakcyjna, nieśmiała dziewczyna o sporych ambicjach - rozpoczyna studia w nowym mieście - z nową szkołą, nowymi współlokatorami. Jej władcza matka (porzucona przez męża) nie wyobraża sobie, by coś mogło zaszkodzić córce w nauce i planowaniu przyszłości… No cóż, ktoś tam zaszkodzi.

Konkretnie Hardin - znajomy współlokatorki. 188 cm chodzącego bad boya - tatuaże, ciemne ciuchy, atrakcyjna twarz, oczy łowcy, pewny siebie, z lekceważącym sposobem bycia. Ale Hardin nosi w sobie tajemnicę. Ponadto przeczytał w życiu setki książek. Ma w sobie jedną z najsilniejszych kart w talii mężczyzny - romantycznego, mrocznego #!$%@?. Dość powiedzieć, że grający go aktor występował jako młody Lord Voldemort w ekranizacjach cyklu o Harry’m Potterze.

To, w jaki sposób twórcy filmu (nie wiem, jak autorka) portretują Tessę i jej przemianę to wręcz gotowy materiał do zjadliwej beki. Tessa oczywiście okazuje się dziewicą, Tessa oczywiście w momencie wyjazdu na studia ma chłopaka - “miłego” Noego, którego bardziej traktuje jak przyjaciela. Tessa już na pierwszej imprezie w czasie gry towarzyskiej ma za zadanie pocałować Hardina, jednak jeszcze się waha.

Wahań nie ma natomiast podczas słodziuchnej wyprawy nad “ukochane miejsce Hardina”, kilkanascie minut później akcji filmu. Tam na luzie dołącza do Hardina podczas kąpieli w jeziorze, dochodzi do pierwszego pocałunku i zmysłowego dotyku. Dochodzi też do dialogu:

Tessa: - Noe jest miły/fajny/dobry (angielskie “nice” można tłumaczyć różnie)
Hardin - Och, czyż to nie synonim “nudny”?

Ubawiłem się setnie. Dawno nie widziałem tak jasno, tak dosadnie (być może nawet i banalnie) wyłożonej prawdy ewolucyjnej na temat dwoistości kobiecej seksualności.

Do czego jednak zmierzam? Ano do tego, że dziś - w dobie coraz większej świadomości związków, kryzysu relacji/rodziny, podejrzliwości obu płci wobec siebie - taki film z takimi bohaterami jest zwyczajnie lekcją, którą mimowolnie przyswajają młodzi odbiorcy. Choć i Hardin, i Tessa zachowują się niewłaściwie, to jednak większa wina spada na nią. To ona, będąc w związku, rozpoczyna nowy romans, bo doświadcza emocji, jakich nigdy nie czuła i naraża się na uszczerbek reputacji. Z kolei Hardin jest jednak zdobywcą, dominatorem, młodym alfą - wygrał z Noe. Sam Noe może liczyć jedynie na trochę współczucia widza, nic więcej. Film mówi jasno: alfa - w pewnym wieku - zawsze wygra z mniej dynamicznym samcem.

Film ma zatem niezbywalny walor edukacyjny: wprost pokazuje, jak działać może schemat szarej myszki w objęciach Chada, która w nich szaleje i rozkwita. Pokazuje jasno, jak będąc Chadem można podchodzić do tych “porządnych” dziewczyn i jak one na niego reagują. Owszem, czyni to wszystko do bólu banalnie i schematycznie, prawdopodobnie tak jak literacki pierwowzór, niemniej to niewiele znaczy w perspektywie całości. Każdy bowiem tekst kultury, nawet kiepski, mówi coś o kontekście i czasach, w których powstał (np. o potrzebach rynku wydawniczego).

Szybki rachunek: cykl “Zmierzch” + trylogia “Greya” + dziesiątki dzieł w stylu “After”. Jakie z tego równanie? To setki scen, bohaterów i motywów, które razem rozpalają wyobraźnię nastolatek i kobiet, bo to one są główną grupą docelową. I to one wraz z nieśmiałymi, “porządnymi” bohaterkami przeżywają w warunkach domowych płomienne romanse. Problem w tym, że życie często wcale nie odbiega od fikcyjnej opowieści. Koniec końców wniosek jest jeden: tego typu romanse, “eksperyment Klaudiusz”, jak i poważne źródła socjologiczno-psychologiczne mówią o niewygodnych faktach kobiecości (np. pociąg do złych chłopców, wykorzystywanie samców beta, podwójna strategia seksualna).

Tak więc zamiast deprecjonować marne romanse, może lepiej - z perspektywy męskiej - uznać je za pewne źródło wiedzy w relacjach międzypłciowych? W takim odczytaniu, “After” jawi się jako mocno red pill i tym samym wyświadcza facetom przysługę, pokazując pewne prawdy o zachowaniu nastolatek wobec obezwładniającego Chada.

To zresztą bardzo ciekawe - zobaczyć, że niemal każde romansidło kryje w sobie to, co w swoich książkach udowadniają naukowo między innymi David M. Buss (“Ewolucja pożądania”) czy Louann Brizendine (“Mózg kobiety”). Można zatem dzięki nim spojrzeć na sprawy damsko-męskie świeżo i potraktować je jako - na przykład - ostrzeżenia. Nie przeceniać tych melodramatów, nie równać ich z ziemią. W końcu czasem wszyscy jesteśmy tacy jak te romanse - banalni,schematyczni, ckliwi i ulegający podstawowym impulsom.
#przegryw #zwiazki #logikarozowychpaskow #film #chad #szaramyszkadlaanonka

[M.....n]

@maze: Nie, to już wszystko, Jeszcze raz, dzięki.