[hdlox]

Wedle teologii gibelińskiej Imperium było, podobnie jak Kościół, instytucją o ponadnaturalnym charakterze i źródle. Miało sakralną naturę; tak samo zresztą jak godność króla we wczesnym średniowieczu miała charakter sakralny i poniekąd kapłański (i rzeczywiście nadawana była poprzez rytuał, który tylko w szczegółach różnił się od święceń biskupich). Na tej podstawie gibelińscy cesarze, jako wyniesieni w górę reprezentanci uniwersalnej i ponadnaturalnej idei i zajmujący pozycję lex animata in terris (żyjącego prawa na ziemi), przeciwstawiali się władczym uroszczeniom kleru, gdyż – z chwilą prawowitego objęcia urzędu – chcieli mieć nad sobą jedynie Boga. I przeciwstawiali się nie tylko na płaszczyźnie politycznej, jak przedstawia to krótkowzroczna historiografia, na której opiera się szkolne nauczanie. Polityczne starcie stanowiło jedynie zwyczajny i uboczny skutek sporu dwóch odmiennych dignitates, obu zakorzenionych w sferze duchowej. (…) Gibelinizm, w swoim najgłębszym wymiarze, wypływał z przekonania, że poprzez zaakceptowanie doczesnej egzystencji jako dyscypliny, walki i służby, jednostka jest zdolna przekroczyć samą siebie i może, na drodze czynu i pod znakiem Imperium, dążyć ku, leżącemu ponad naturą, celowi ludzkiej osobowości. Uzasadniano to tym, że Imperium jest nie tylko instytucją naturalną, ale również „stworzoną przez Opatrzność”. W takim samym stosunku, w jakim kler i zakony ascetyczne pozostawały wobec Kościoła, pozostawało rycerstwo i wielkie zakony rycerskie wobec Imperium. Podwaliną była nie tyle polityczna, ile raczej etyczno-duchowa, ba, po części ascetyczna, idea: jednakowoż nie idea ascezy klasztornej i kontemplacyjnej, ale ascezy wojownika. (…) Gibelinizm – powtórzmy raz jeszcze – nie dążył do tego, aby władzy świeckiej podporządkować władzę duchowną, ale w obliczu ekskluzywistycznych roszczeń Kościoła wysuwał roszczenie do godności i prawa dla państwa, które nie wyczerpywały się w prawie i godności organizacji o czysto ludzkim i materialnym charakterze.
Julius Evola