"Przyszła Polska musi być czerwona, chłopsko-robotnicza. Jeśli tak miałoby być, jak było - to niech to szlag trafi!"

Złożyliśmy kwiaty pod pomnikiem i w krótkich słowach przypomnieliśmy o udziale lewicowych formacji zbrojnych w zrywie stolicy. Ich czyn często jest teraz zapominany i pomijany w oficjalnych uroczystościach. Dziś gdańszczanie zapoznać się mogli z przygotowanym przez nas materiałem wspomnieniowym poświęconym Włodzimierzowi Kaczanowskiemu (1912-1944), ps. „Michał”, działaczowi Polskiej Partii Socjalistycznej i komendantowi Socjalistycznej Organizacji Bojowej, który poległ już w pierwszym dniu powstania.

Następnie udaliśmy się na Cmentarz Łostowicki, by wziąć udział w uroczystościach odbywających się pod tamtejszą ścianą pamięci w kwaterze Armii Krajowej. W burzy i ulewie złożyliśmy tam kwiaty i uczciliśmy czyn powstańczy minutą ciszy.

Równolegle jednak Ciołkosz starał się oddziaływać na gabinet Sikorskiego pozytywnie, proponując kolejne posunięcia, które przeczyłyby powszechnemu przekonaniu o Polsce jako kraju reakcyjnym i antysemickim, często określanym wprost mianem faszystowskiego. Te niezwykle szkodliwe dla sprawy polskiej tendencje umiejętnie podsycali wszechobecni agenci wpływu Kremla.

Ciołkosz nawoływał do podjęcia stanowczych kroków na rzecz zbliżenia z mniejszościami narodowymi, proponując m.in. wprowadzenie ukraińskiej i białoruskiej audycji w nadawanym z Zachodu polskim programie radiowym; utworzenie ukraińskich jednostek w Polskich Siłach Zbrojnych; wprowadzenie przedstawicieli mniejszości kresowych do Rady Narodowej.

Głosił również konieczność jednoznacznej rezygnacji z popularnego w Polsce przedwojennej programu przymusowej emigracji Żydów, który to program „wywoływał fatalne wrażenie”, uderzając jednocześnie – co trzeźwo zauważał – w politykę Wielkiej Brytanii. Był przekonany, że poparcie Zachodu utrzymać może jedynie Polska jednoznacznie demokratyczna, szanująca swoje mniejszości. We współpracy z mniejszościami widział też szansę na ratowanie przedwojennej granicy wschodniej, coraz wyraźniej zagrożonej ambicjami Stalina. „Lepiej, jak będziemy bronić ich wspólnie z Ukraińcami i Białorusinami, niż w osamotnieniu” – stwierdzał.

O ile Sikorski, w przeciwieństwie do wielu innych polityków prawicowych, znał Zachód i rozumiał wagę zabiegania o ostentacyjnie wręcz demokratyczny charakter powojennej Polski, o tyle w kwestii granicy wschodniej i stosunków z ZSRR prowadził – co być może też ze wspomnianej znajomości wynikało – politykę dla WRN-owskiego nurtu PPS nieakceptowalną. Ciołkosz, podobnie jak krajowy ośrodek partii, za kapitulancki uznał podpisany latem 1941 r. układ Sikorski-Majski. Na jego mocy z łagrów sowieckich wyszło kilkaset tysięcy obywateli polskich, co doceniano, zwracając jednak uwagę, na brak w dokumencie gwarancji sowieckich dla przedwojennej granicy wschodniej. „Będzie to miało dla nas tragiczne konsekwencje” – uważał. Kwestia stała się osią toczonego pomiędzy politykami, aż do śmierci generała, sporu.

Mija 80 lat od śmierci Justyny Budzińskiej-Tylickiej – lekarki, działaczki feministycznej i społecznej oraz członkini Polskiej Partii Socjalistycznej. Wraz z wieloma innymi sufrażystkami zabiegała, by w niepodległej Polsce wszystkie obywatelki i wszyscy obywatele cieszyli się pełnią praw politycznych. Walka ta zakończyła się sukcesem – 28 listopada 1918 roku Józef Piłsudski podpisał dekret o ordynacji wyborczej, którym ustanowiono, że "wyborcą do Sejmu jest każdy obywatel Państwa bez różnicy płci”. Budzińska-Tylicka była też prawdziwą

130 lat temu-3 IV 1886-urodził się Stefan Okrzeja-współtwórca Organizacji Bojowej PPS; stracony na stokach Cytadeli