Fragmentaryczność reform, odwlekanie działań, bierność w obszarach, w których modernizacja wiązałaby się z oporem wpływowych grup interesu – to wątki przewijające się w licznych rozdziałach raportu Klubu Jagiellońskiego.

W trzecim roku sprawowania władzy rządzący nie wykorzystali wysokiej jak rzadko koniunktury gospodarczej oraz bezprecedensowego poziomu deklarowanego przez Polaków optymizmu do przeprowadzenia zapowiadanych w Programie Prawa i Sprawiedliwości z 2014 „głębokich i konsekwentnych zmian”, najczęściej poprzestając –

Oto znaleźliśmy się na obszarze nieznanym – od­powiedniku białych plam na dawnych mapach. Po raz pierwszy od XVIII wieku dorosło pokolenie, które urodziło się i ukształtowało we własnym, suwerennym państwie. Jest to fakt nie tylko godny odnotowania czy celebracji, ale przede wszystkim gruntownego prze­myślenia na przyszłość.

Rzecz jasna, refleksji tej nie sprzyja fakt, iż nasza de­bata publiczna (choć nie tylko nasza) zanurzona jest w doraźności i powodzi wielkich

Forum zostało zdominowane przez dwie sprawy: reformę wymiaru sprawiedliwości w Polsce i budowę drugiej nitki Gazociągu Północnego.

Europejska łódka rozbije się o fale włoskiego kryzysu zadłużeniowego, spowodowanego w dużym stopniu wadliwą konstrukcją strefy euro.

Goście wybuczeli polskiego prezydenta za niezbyt kontrowersyjną sugestię, że przyczyny Brexitu mogą leżeć także po unijnej stronie.

Przełom i kryzys. Dyskusja o Unii Europejskiej najczęściej sprowadza się właśnie do tych dwóch słów. Z jednej strony nieustannie słyszymy o przełomowym spotkaniu, przełomowym szczycie, przełomowej decyzji. Z drugiej – pojawiają się głosy o kolejnych kryzysach: związanych z napływem migrantów, Brexitem czy strefą euro. Choć cała historia integracji europejskiej złożona jest z takich kryzysów i przełomów, wiele z nich nie zasługuje na miano wydarzeń naprawdę przełomowych. Inaczej będzie z majem 2018 roku,