#caminoweopowiesci
Hej,
minęło prawie równe półtora roku od zaczęcia , to absurdalnie za dużo żeby zrobić podsumowanie mojej wędrówki do grobu świętego Jakuba. Mówi się jednak, że koleje losu są niezbadane i pasuje to absolutnie do mojej pocaminowej rzeczywistości. Z różnymi problemami musiałem się zmierzyć w moim nowym świecie, który zastałem po powrocie do domu, przez co nie miałem najzwyklejszej ochoty by zrobić jakieś sensowne résumé drogi. Głupie napisanie kilku zdań o podróży mnie przerastało. Wynikało to pewnie z mojej wewnętrznej krytyki camino jako projektu, która nasilała się we mnie wraz z upływem czasu od powrotu do Krakowa. Zadawałem sobie raz po raz pytanie czy w zasadzie Camino coś mi dało. Czy w jakiś sposób mnie wzbogaciło wewnętrznie, a przecież o to cały czas chodziło. Taka była myśl przewodnia gdy zbierałem fundusze na wyprawę, kompletowałem ekwipunek , czy w końcu gdy żegnałem się z rodziną, przyjaciółmi i ruszałem przed siebie mając na plecach trochę za ciężki plecak i trochę za ciężką głowę od wątpliwości czy na pewno się uda.
Wydaję mi się, że na pytanie o to, czy niemal czteromiesięczna wędrówka miała i ma znaczenie, znalazłem odpowiedź i jest ona jak najbardziej pozytywna. Pewnie część z Was się zastanawia, jak można w ogóle mieć takie wątpliwości, które pewnie są płonne i do niczego nie prowadzą. Na to mądrej odpowiedzi nie mam, no ale widocznie można. Tyle słowem, trochę chaotycznego, wstępu. Przejdźmy do konkretów choć nie opiszę tu poszczególnych dni wędrówki szczegółowo. Wpierw postanowiłem nie prowadzić pamiętnika, później jakoś byłem na to zbyt leniwy. Z perspekywy czasu trochę żałuję. Dużo przez rzeczy, wydarzeń, a co najważniejsze osób wypadło mi z głowy. Ludzi, którzy zasługują na pamięć, a którzy, wbrew mojej woli, jakoś przepadli w odmętach mojego umysłu. Teraz myśląc o Camino częściej zalewa mnie fala różnych uczuć niż jakieś konkretne wspomnienia. Te konkretne na szczęście czasem wyłapuję. Śmieszne, jak przez rok można zapomnieć o wielu rzeczach.
Hej,
minęło prawie równe półtora roku od zaczęcia , to absurdalnie za dużo żeby zrobić podsumowanie mojej wędrówki do grobu świętego Jakuba. Mówi się jednak, że koleje losu są niezbadane i pasuje to absolutnie do mojej pocaminowej rzeczywistości. Z różnymi problemami musiałem się zmierzyć w moim nowym świecie, który zastałem po powrocie do domu, przez co nie miałem najzwyklejszej ochoty by zrobić jakieś sensowne résumé drogi. Głupie napisanie kilku zdań o podróży mnie przerastało. Wynikało to pewnie z mojej wewnętrznej krytyki camino jako projektu, która nasilała się we mnie wraz z upływem czasu od powrotu do Krakowa. Zadawałem sobie raz po raz pytanie czy w zasadzie Camino coś mi dało. Czy w jakiś sposób mnie wzbogaciło wewnętrznie, a przecież o to cały czas chodziło. Taka była myśl przewodnia gdy zbierałem fundusze na wyprawę, kompletowałem ekwipunek , czy w końcu gdy żegnałem się z rodziną, przyjaciółmi i ruszałem przed siebie mając na plecach trochę za ciężki plecak i trochę za ciężką głowę od wątpliwości czy na pewno się uda.
Wydaję mi się, że na pytanie o to, czy niemal czteromiesięczna wędrówka miała i ma znaczenie, znalazłem odpowiedź i jest ona jak najbardziej pozytywna. Pewnie część z Was się zastanawia, jak można w ogóle mieć takie wątpliwości, które pewnie są płonne i do niczego nie prowadzą. Na to mądrej odpowiedzi nie mam, no ale widocznie można. Tyle słowem, trochę chaotycznego, wstępu. Przejdźmy do konkretów choć nie opiszę tu poszczególnych dni wędrówki szczegółowo. Wpierw postanowiłem nie prowadzić pamiętnika, później jakoś byłem na to zbyt leniwy. Z perspekywy czasu trochę żałuję. Dużo przez rzeczy, wydarzeń, a co najważniejsze osób wypadło mi z głowy. Ludzi, którzy zasługują na pamięć, a którzy, wbrew mojej woli, jakoś przepadli w odmętach mojego umysłu. Teraz myśląc o Camino częściej zalewa mnie fala różnych uczuć niż jakieś konkretne wspomnienia. Te konkretne na szczęście czasem wyłapuję. Śmieszne, jak przez rok można zapomnieć o wielu rzeczach.
źródło: comment_1609370338qqk3G4rKFZVzylNpzGrxAI.jpg
Pobierz