Przyznam, że jestem zszokowany zachowaniem całej trójki. Prawicowi publicyści dokonują bolesnego zapewne dla nich (a może nie?) aktu autokastracji intelektualnej i w imię powodzenia obecnej ekipy rządzącej, nie chcą jej krytykować. Nie mają więc zamiaru wypełniać oczywistego zadania każdego komentatora politycznego, zakładają sobie samodzielnie kaganiec i powstrzymują się od uwag krytycznych wobec PiS, bo

Tylko Magdalena Ogórek i Janusz Palikot samoidentyfikują się jako reprezentanci lewicy, ale nawet w ich przypadku jest to dyskusyjne.

Co stało się więc z wyborcami lewicowymi, że nie chcą oni głosować na lewicowych, przynajmniej deklaratywnie, kandydatów na prezydenta? Gdzie jest owe 41% elektoratu, które w 2001 roku dało władzę SLD, a z Leszka Millera uczyniło „kanclerza”? Gdzie podziali się ci, którzy przed 15-tu laty zapewnili łatwe zwycięstwo już w pierwszej turze Aleksandrowi Kwaśniewskiemu?

Odpowiedź jest prosta – zasilili oni partie „prawicowe” i popierają dziś „prawicowych” kandydatów. Bo oni, partie i kandydaci, oferują im po części to, co normalnie przynależy do rezerwuaru lewicowych postulatów. Komorowski i PO chcą in vitro i przyjęcia ustaw antyprzemocowych, Duda i PiS szermują etatystycznymi hasłami gospodarczymi, Korwin chce legalizacji marihuany, Jarubas i PSL prześcigają się w prorosyjskich deklaracjach, Kukiz spotyka się na blokadach z Beger i Izdebskim itp. Każdy z kandydatów ukradł część haseł, do tej pory będących własnością polskiej lewicy. Rozparcelowali między siebie wszystko, co konstytuowało przez lata polską lewicę – pozostawiając jej jedynie tęsknotę na PRL i trochę antyklerykalizmu.

W ten oto sposób Polska staje się jedynym krajem w Europie, w którym skutecznie znika lewica jako relewantny podmiot polityczny. Kiedyś podobne zjawisko widać było w Irlandii, ale w Polsce i w naszej części kontynentu to zjawisko całkowicie nowe. Lewica się nam rozpływa, roztapia, znika powoli, ale skutecznie. I elekcja prezydencka jest ważnym etapem oraz akceleratorem tego procesu. Czyżbyśmy więc mieli się przygotowywać do tego, że lewicy zabraknie w przyszłym parlamencie? Oto pytanie, na które odpowiedzi będzie można udzielić szybko po wyborach prezydenckich. Smuta, w której znalazła się polityczna lewica w Polsce, każe głęboko zastanowić się nad tym, czy nie będzie to skutkować całkowitym zniknięciem partii lewicowych z Sejmu. Byłaby to unikalna sytuacja w całej Europie. Liderzy naszej lewicy robią jednak wszystko, by ten scenariusz uprawdopodobnić.

Kolejny punkt do działania na rzecz poprawienia jakości demokracji bezpośredniej. – Prezydent będzie konsultował ze wszystkimi obywatelami podpisanie ustawy – przekonywał Palikot. Jak przyznał, obywatele powinni otrzymywać z Kancelarii Prezydenta sms, z informacją, iż głowa państwa zastanawia się nad podpisaniem jakiejś ustawy. – Ludzie będą mogli odpisać: tak lub nie – mówił szef TR na konferencji.

Do napisania tego tekstu skłoniła mnie nieco przydługa twitterowa wymiana myśli z Łukaszem Warzechą. Jej pretekstem była publikacja Tygodnika „Wsieci” o Annie Grodzkiej. Gdy zauważyłem, że teraz, po tym materiale, oczekuję od organu braci Karnowskich równie zaangażowanego materiału o Andrzeju Dudzie, Warzecha odpisał, że nie rozumie, dlaczego od konserwatywnego tygodnika oczekuję, że będzie on weryfikował konserwatywnego kandydata. Po czym dodał, że w mediach jest „podział pracy” i niech to zrobi „Newsweek”.

Dlaczego więc teraz deklaruje, że jego tygodnik nie powinien weryfikować PiS-owskiego kandydata? Dlaczego uważa, że jest to zadanie innych? Że jest „podział pracy” i on, oraz jego koledzy, robią na odcinku oceniania i weryfikowanie politycznych przeciwników Andrzeja Dudy, a dziennikarze mediów liberalnych powinni robić na odcinku weryfikowania kandydata PiS? Czy tak kiedyś o sobie myślał, gdy zaczynał swoją dziennikarską karierę? Czy naprawdę uważa, że „jego” media mają atakować politycznych przeciwników, a weryfikację moralności oraz uczciwości swoich ideowych pobratymców ze świata polityki pozostawiać ludziom z Czerskiej?

W fakcie zaakceptowania, a nawet – jeśli się nie mylę – afirmacji partyjnego podziału rynku medialnego, widzę bardzo poważne zagrożenie dla demokratycznego ładu. Jeśli dziennikarze uznają, że nie muszą przedstawiać całej prawdy, a jedynie jej część, bo oświetleniem innej zajmują się ich ideowi przeciwnicy, to znaczy, że upartyjnienie i splugawienie świata mediów będzie postępować. Że nasza hańba domowa będzie się pogłębiać. Że zdrada klerków dotknie coraz to nowe środowiska dziennikarskie. Jeśli ma rację Warzecha, że trudno oczekiwać, by konserwatywny tygodnik weryfikował konserwatywnego polityka, to przecież – a contrario – nie możemy oczekiwać, że liberalne medium będzie weryfikować liberalnego kandydata, a lewicowy dziennik lewicową polityczkę. Jeśli tak, to nie będzie mógł mieć Warzecha pretensji, że nielubiany przez niego, a nawet chyba pogardzany, redaktor Sobieniowski będzie krytyczny wobec Jarosława Kaczyńskiego, a pobłażliwy wobec urzędującego prezydenta. Nie będzie się już mógł oburzać, a zdaje się, że to lubi, na stronniczość redaktora Maziarskiego, który napisze coś przychylnego o lewicowym kandydacie, a skupi swoją krytykę na politykach PiS. Czy wyciągam poprawne wnioski z twierdzeń Łukasza Warzechy, że nie mogę oczekiwać, by jego konserwatywny organ weryfikował konserwatywnego polityka i że w ramach „podziału pracy” w mediach każdy winien atakować swoich ideowych przeciwników? Chyba tak, chyba właściwie interpretuję słowa publicysty Tygodnika „Wsieci”.

A jeśli tak, to chyba już nigdy nie będzie mi dane przeczytać pretensji Warzechy pod adresem Sobieniowskiego, Maziarskiego, Olejnik, Lisa, Żakowskiego, Wołka itp. Wszak oni, podobnie, jak Warzecha i jego konserwatywni koledzy, w ramach podziału pracy, wykonują jedynie swoje obowiązki – weryfikują swych ideologicznych przeciwników i nie robią tego wobec swoich ideologicznych pobratymców. Czy tego chcesz, Łukaszu Warzecho? Tak właśnie widzisz normalny w naszych dzisiejszych czasach kształt rynku medialnego i porównujesz go do amerykańskiego? Taka marzy Ci się Ameryka? Tak ją sobie wyobrażasz?

Nie wiem czy będzie prezesem. Może prezesem zostanie Kaczyński, a Dudę wyznaczy w wyborach prezydenckich, albo jako kandydata na coś, tak że stanie się jedną z centralnych postaci wizerunkowych PiS.

Wydaje

– STAN GRY ciągle pozostaje w szoku po publikacji Newsweeka o ochroniarzu lidera opozycji, wyczekując na serię publikacji na temat woźnych na Nowogrodzkiej. Za Wikipedią: “Do końca roku pozostaje 72 dni. Jest to początek miesiąca Brumaire we francuskim kalendarzu rewolucyjnym”.

Cała sytuacja najlepiej ilustruje to, w jakim punkcie jest kampania KNP. Janusz Korwin-Mikke jest wyraźnie na fali – ma sondażowy i medialny impet, który być może sprawi, że przekroczy próg. Każdy nowy sondaż, w którym KNP jest „nad kreską” wzmacnia poczucie, że tym razem osiągnie sukces, co z kolei ma wpływ na zwolenników i aktywistów KNP w całym

Ale w ostatnim badaniu TNS KNP ma 5%. Partia Korwina-Mikke osiągnęła też próg wyborczy w badaniu MB dla „Faktów” z 19 marca. To buduje polityczny impet, i przekonanie, że tym razem „może się udać”. KNP musi jednak najpierw zarejestrować listy. Ma w tej chwili zarejestrowane w okręgach małopolsko-świętokrzyskim, kujawsko-pomorskim i śląskim. Do końca tygodnia KNP ma w planach złożenie podpisów (średnio 15-16 tysięcy, na Śląsku 24 tysiące) we wszystkich 13 okręgach. Janusz Korwin-Mikke prowadzi od wielu miesięcy „totalną kampanię w terenie” – średnio 8-10 spotkań w tygodniu.

W

W okręgu śląskim, w którym startować ma Korwin, większość partii postawiła na silne nazwiska: PO na Jerzego Buzka, Europa Plus na Kazimierza Kutza, SLD na Adama Gierka. Korwin mógłby mocno zaszkodzić pozycjonującemu się libertariańsko Markowi Migalskiemu, który ma być śląską jedynką obniżającej swoje sondażowe notowania partii Gowina.