Wpis z mikrobloga

@mondrymiszcz: Dobra po kolei:

1.

"bo niewiadomo jak zachowa się NATO?" Skoro niewiadomo to nie ma żadnego sensu w nim być,ćwiczyć razem z jednostkami całego sojuszu, modernizować sprzętu w standardzie NATO, uczestniczyć w misjach NATO.


Sens w manewrach i wyprocowywaniu spójności zawsze jest i tego nikt nie neguje. Sceptycyzm co do szybkości reakcji, jednomyślnej decyzji sojuszu, wreszcie np. decyzji sojuszu co do rekacji na działania hybrydowe poniżej progu uruchomienia art. 5
@crash210: A ja obstawiam, że to też jakiś fan Michała Lubiny mógł zrobić. Pana Bartosiaka obrażać, skandal naprawdę jeden z niewielu którym naprawdę należy się szacunek zarówno za wiedzę jak i za kulturę wypowiedzi.
@emjot86: no i widzisz jak mało wiesz? Nie będę nawet dyskutował bo szkoda mojego czasu. Anglicy ani Francuzi nie dali nam żadnych gwarancji,nie było żadnego sojuszu,nie było żadnych dokumentów. Ale serio,jak ktoś porównuje NATO do mglistych obietnic na gębę,danym paru ludziom, to nie dogadamy się. Słuchaj dalej Bartosiaka, którego wszyscy poważni eksperci wyśmiewają bo właśnie nabrałudiz na parę angielskich słówek i ludzie o małej wiedzy w temacie myślą,że im się Bóg

Ps. > Polsko-brytyjski układ sojuszniczy – traktat sojuszniczy zawarty 25 sierpnia 1939 pomiędzy Wielką Brytanią a Polską[1]. W imieniu rządów polskiego oraz brytyjskiego podpisali go ambasador Rzeczypospolitej w Wielkiej Brytanii Edward Raczyński oraz sekretarz spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii lord Edward Halifax. Umowa zawierała osiem artykułów jawnych[2] oraz 4 artykuły tajne. Zarejestrowany przez Sekretariat Ligi Narodów 3 stycznia 1940[3] zgodnie z wymogami stawianymi przez Traktat Wersalski w art. 18.
@mondrymiszcz: i dalej:

Traktat sojuszniczy rozwijał wcześniejsze, jednostronne gwarancje brytyjskie z 31 marca 1939[4] i gwarancje dwustronne zawarte w protokole podpisanym 6 kwietnia 1939[5] w trakcie wizyty w Londynie ministra spraw zagranicznych RP Józefa Becka z brytyjskim sekretarzem spraw zagranicznych lordem Halifaxem. Traktat był dokumentem prawa międzynarodowego zobowiązującym obie strony sygnujące do udzielenia sobie wzajemnej pomocy militarnej w przypadku agresji na jedną ze stron lub tzw. agresji pośredniej


A w poprzednim