14.07.1979 - Jean-Michel Jarre bije rekord Guinessa, gromadząc milionową publiczność na Place de la Concorde w święto Francji.
Kilkanaście lat później francuska muzyka elektroniczna znów daje o sobie znać, gdy dzięki Margaret Thatcher, utwory spod znaku French Touch podbijają parkiety klubowe całego świata. Dzięki komu? Co tu robi Żelazna Dama?
Muzyka, rave’y i MDMA sprawiły, że po 20 latach doczekaliśmy się drugiej edycji “Lata Miłości”. Pierwsze, hippisowskie z 1967 odbyło się w Kalifornii, drugie w 1988 zawitało do Wielkiej Brytanii i przeciągnęło się na 1989 rok. Thatcher się jednak nie podobało, więc zabroniła zgromadzeń odbywających się wokół “repetytywnej muzyki”. Rave’y szukające dla siebie nowego miejsca znalazły podatny grunt po drugiej stronie kanału La Manche inspirując pokolenie nowych muzyków.
Francuski naród pogodzony z niemożnością osiągania sukcesów w muzyce rockowej, która zdominowała świat na kilka dekad, znalazł wreszcie dla siebie pole na którym mógł rywalizować z Brytyjczykami - muzykę elektroniczną, taneczną. Z rockiem nie udawało się choćby przez barierę językową, która nie dotyczyła już techno. Dodatkowo, o ile Jean Michel-Jarre był przesłanką, że Francuzi poradzą sobie w muzyce elektronicznej, to inny fakt świadczył na korzyść przyszłych sukcesów w muzyce tanecznej.
Przypomniano sobie, że w latach 70’ i 80’ ekspansje brytyjskiego rocka próbowano zrównoważyć kontynentalną muzyką taneczną, której producentami byli często właśnie Francuzi. Gatunek disco przybył zza oceanu i rozgościł się na dobre w Europie, najczęściej w popowym wydaniu. W 1974 poznaliśmy szwedzką ABBĘ, wygrywającą konkurs “Eurowizji” piosenką “Waterloo”. Wkrótce potem objawił się geniusz pochodzącego z Włoch Giorgio Morodera tworzącego hit za hitem, choćby dla Donny Summer. Wtedy może nie każdy wiedział, że za sukcesami wokalistki stoi Europejczyk, a formowały się też inne, nie wyglądające na europejskie projekty, takie jak Boney M. niemieckiego producenta Franka Farina, albo znany z piosenki Y.M.C.A. zespół Village People zainicjowany przez dwóch Francuzów. Zespoły Ottawan, czy Gibson Brothers dla których produkował wspominany już w tej serii kilkukrotnie Daniel Vangarde też były tak naprawdę francuskie, choć wykonywały utwory w języku angielskim.
French Touch obudził ducha muzyki disco wykorzystując do tego jeszcze nowszy gatunek: house wymyślony przez DJ-a z Chicago, Frankiego Knucklesa. Nurt French Touch jest czasem nazywany French Housem (choć French House według mnie jest zbyt wąskim pojęciem, do French Touchu zalicza się choćby niezbyt house’owy, ale odnoszący w tamtych latach sukcesy zespół Air).
Gdy mówi się o początkach French Touch, często wspominany jest Laurent Garnier. Pracując w Anglii poznał kwitnącą scenę house i sam był DJ-em w sławnym klubie “The Hacienda” z Manchesteru. Spotkał też Frankiego Knucklesa, gdy przebywał w Nowym Jorku. Na wikipedii pierwsze ślady jego twórczości datuje się na 1990 rok. Potem, w 1998 roku Garnier został zwycięzcą “Victoires de la musique” (nagrodą określaną francuskimi Grammy) w kategorii “Album de musiques electroniques, groove, dance de l’année“. Ciekawe jest jednak to, że była to pierwsza taka nagroda. Przedtem muzyka elektroniczna nie miała swojej kategorii.
Następni francuscy pionierzy French touch o których się wspomina to duet Motorbass (rok 1992), czyli Étienne de Crécy i Philippe Zdar - późniejszy członek Cassius. Ale najważniejsze rzeczy dla tego nurtu zaczęły się dziać w drugiej połowie dekady.
W latach 1997-1999 Francuzi doczekali się debiutanckich płyt zespołów Daft Punk, Cassius, Air. Symbolicznym szczytem French Touch uznaje się utwór tria Stardust - “Music Sounds better with you”. Stał się on przynajmniej we Francji symbolem końca infamii nałożonej na muzykę klubową (podobno też “Techno parady” wpłynęły pozytywnie na postrzeganie tej muzyki). Thatcher zakazała organizowania rave’ów, a 10 lat później w swojej kampanii hit Stardust wykorzystała partia RPR przyszłego prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy’ego. French Touch miało się stać marką reprezentującą nową, silną i nowoczesną Francje.
14.07.2017 - w święto narodowe Francji orkiestra wojskowa wykonuje przed Donaldem Trumpem i Emmanuelem Macronem składankę z muzyką Daft Punk. 1.01.2020 oglądam przywitanie Nowego Roku we Francji - fajerwerki na Polach Elizejskich w rytm francuskiej muzyki elektronicznej (konkretnie, wykorzystano mashup C2C, Daft Punk i Justice i utwór Cassius - "I love you so"). To pokazuje z jakiej muzyki Francuzi są dumni.
*
Przed dalszą podróżą z naszym duetem przypomnijmy sobie w krótkim kalendarium jak wyglądał rozwój Daft Punk w ich pierwszych latach istnienia:
wrzesień 1993 - Thomas i Guy-Man spotykają DJ Stuarta Macmillana z duetu Slam i prezentują mu demo jednego z utworów. Macmillanowi się podoba, przyjmuje młodych do swojej wytwórnii, Somy; 11 kwiecień 1994 - premiera pierwszego singla Daft Punk - “The New Wave”, w wytwórni Soma; maj 1995 - drugi singiel: “Da Funk”; luty 1996 - trzeci singiel (ostatni w wytwórnii Soma): “Indo Silver Club”; 1995-1996 - “Da Funk” zyskuje popularność, głównie za sprawą The Chemical Brothers (Bracia włączyli utwór do swojej koncertowej setlisty); wrzesień 1996 - Daft Punk podpisują kontrakt z wytwórnią Virgin Records; grudzień 1996 - “Da Funk” nakładem Virgin Records trafia do sprzedaży w 30 tys. egzemplarzach; 17 styczeń 1997 - pierwszy koncert (w Manchesterze) z trasy “Daftendirektour” pierwszej oficjalnej duetu; 20 styczeń 1997 - ukazuje się debiutancki album “Homework”; luty 1997 - premiera pierwszego teledysku, do “Da Funk”; 22 luty 1997 - “Da Funk” trafia na 7. miejsce listy przebojów w UK; 17 marzec 1997 - premiera kolejnego singla - “Around the world”; kwiecień 1997 - teledysk do ‘Around the World”; 10 kwiecień 1997 - “Around the World” trafia na 61 miejsce Billboard Hot 100 w USA. Po kolejnych dwunastu miesiącach duet miał już za sobą 70 koncertów, kolejne dwa single i dwa teledyski, nominację do nagrody Grammy, 4 nominacje do nagród MTV. Homework rozszedł się do tej pory w dwóch milionach egzemplarzy.
Uwagi:** Stardust i French Touch są 7 i 8 częścią “Filozofii według Daft Punk”. Nie numeruję ich, bo w sumie nie wiem która jest która, i są trochę jakby obok głównej historii.
@Dawidk01: dzięki wielki. Świetnie się to czyta, tym bardziej, że French Touch to kawałek mojego życia. Pamiętam gdy w 1996 I 1997 spędzałem wakacje pracując na farmie i zbierając tyton. Koledzy zabierali mnie na okoliczne dyskoteki i around the world królował wtedy na parkietach. Doskonale to pamiętam i do dziś uważam Homework za jeden z najlepszych i najważniejszych albumów w moim życiu, chociaż bliżej mi do rockowego brzmienia...
@Bover: no nazwa Dawidk01 jest. Myślałem, żeby zrobić tylko tam stronę, w której będę informował, że są nowe wpisy (mój znajomy, który nie jest na wykopie mi to sugerował), no ale może coś pozmieniam.
>Thatcher się jednak nie podobało, więc zabroniła zgromadzeń odbywających się wokół “repetytywnej muzyki”.
Owszem, tylko, że nie Thatcher, lecz rząd Johna Mayora i nie po lecie miłości 1988 czy 1989, tylko w 1994. Podstawą prawną był Criminal Justice and Public Order Act z tego roku, a jednym z najsłynniejszych protest songów "Their Law" z drugiej płyty The Prodigy.
French Touch
14.07.1979 - Jean-Michel Jarre bije rekord Guinessa, gromadząc milionową publiczność na Place de la Concorde w święto Francji.
Kilkanaście lat później francuska muzyka elektroniczna znów daje o sobie znać, gdy dzięki Margaret Thatcher, utwory spod znaku French Touch podbijają parkiety klubowe całego świata. Dzięki komu? Co tu robi Żelazna Dama?
Muzyka, rave’y i MDMA sprawiły, że po 20 latach doczekaliśmy się drugiej edycji “Lata Miłości”. Pierwsze, hippisowskie z 1967 odbyło się w Kalifornii, drugie w 1988 zawitało do Wielkiej Brytanii i przeciągnęło się na 1989 rok. Thatcher się jednak nie podobało, więc zabroniła zgromadzeń odbywających się wokół “repetytywnej muzyki”. Rave’y szukające dla siebie nowego miejsca znalazły podatny grunt po drugiej stronie kanału La Manche inspirując pokolenie nowych muzyków.
Francuski naród pogodzony z niemożnością osiągania sukcesów w muzyce rockowej, która zdominowała świat na kilka dekad, znalazł wreszcie dla siebie pole na którym mógł rywalizować z Brytyjczykami - muzykę elektroniczną, taneczną. Z rockiem nie udawało się choćby przez barierę językową, która nie dotyczyła już techno. Dodatkowo, o ile Jean Michel-Jarre był przesłanką, że Francuzi poradzą sobie w muzyce elektronicznej, to inny fakt świadczył na korzyść przyszłych sukcesów w muzyce tanecznej.
Przypomniano sobie, że w latach 70’ i 80’ ekspansje brytyjskiego rocka próbowano zrównoważyć kontynentalną muzyką taneczną, której producentami byli często właśnie Francuzi. Gatunek disco przybył zza oceanu i rozgościł się na dobre w Europie, najczęściej w popowym wydaniu. W 1974 poznaliśmy szwedzką ABBĘ, wygrywającą konkurs “Eurowizji” piosenką “Waterloo”. Wkrótce potem objawił się geniusz pochodzącego z Włoch Giorgio Morodera tworzącego hit za hitem, choćby dla Donny Summer. Wtedy może nie każdy wiedział, że za sukcesami wokalistki stoi Europejczyk, a formowały się też inne, nie wyglądające na europejskie projekty, takie jak Boney M. niemieckiego producenta Franka Farina, albo znany z piosenki Y.M.C.A. zespół Village People zainicjowany przez dwóch Francuzów. Zespoły Ottawan, czy Gibson Brothers dla których produkował wspominany już w tej serii kilkukrotnie Daniel Vangarde też były tak naprawdę francuskie, choć wykonywały utwory w języku angielskim.
French Touch obudził ducha muzyki disco wykorzystując do tego jeszcze nowszy gatunek: house wymyślony przez DJ-a z Chicago, Frankiego Knucklesa. Nurt French Touch jest czasem nazywany French Housem (choć French House według mnie jest zbyt wąskim pojęciem, do French Touchu zalicza się choćby niezbyt house’owy, ale odnoszący w tamtych latach sukcesy zespół Air).
Gdy mówi się o początkach French Touch, często wspominany jest Laurent Garnier. Pracując w Anglii poznał kwitnącą scenę house i sam był DJ-em w sławnym klubie “The Hacienda” z Manchesteru. Spotkał też Frankiego Knucklesa, gdy przebywał w Nowym Jorku. Na wikipedii pierwsze ślady jego twórczości datuje się na 1990 rok. Potem, w 1998 roku Garnier został zwycięzcą “Victoires de la musique” (nagrodą określaną francuskimi Grammy) w kategorii “Album de musiques electroniques, groove, dance de l’année“. Ciekawe jest jednak to, że była to pierwsza taka nagroda. Przedtem muzyka elektroniczna nie miała swojej kategorii.
Następni francuscy pionierzy French touch o których się wspomina to duet Motorbass (rok 1992), czyli Étienne de Crécy i Philippe Zdar - późniejszy członek Cassius. Ale najważniejsze rzeczy dla tego nurtu zaczęły się dziać w drugiej połowie dekady.
W latach 1997-1999 Francuzi doczekali się debiutanckich płyt zespołów Daft Punk, Cassius, Air. Symbolicznym szczytem French Touch uznaje się utwór tria Stardust - “Music Sounds better with you”. Stał się on przynajmniej we Francji symbolem końca infamii nałożonej na muzykę klubową (podobno też “Techno parady” wpłynęły pozytywnie na postrzeganie tej muzyki). Thatcher zakazała organizowania rave’ów, a 10 lat później w swojej kampanii hit Stardust wykorzystała partia RPR przyszłego prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy’ego. French Touch miało się stać marką reprezentującą nową, silną i nowoczesną Francje.
14.07.2017 - w święto narodowe Francji orkiestra wojskowa wykonuje przed Donaldem Trumpem i Emmanuelem Macronem składankę z muzyką Daft Punk.
1.01.2020 oglądam przywitanie Nowego Roku we Francji - fajerwerki na Polach Elizejskich w rytm francuskiej muzyki elektronicznej (konkretnie, wykorzystano mashup C2C, Daft Punk i Justice i utwór Cassius - "I love you so").
To pokazuje z jakiej muzyki Francuzi są dumni.
*
Przed dalszą podróżą z naszym duetem przypomnijmy sobie w krótkim kalendarium jak wyglądał rozwój Daft Punk w ich pierwszych latach istnienia:
wrzesień 1993 - Thomas i Guy-Man spotykają DJ Stuarta Macmillana z duetu Slam i prezentują mu demo jednego z utworów. Macmillanowi się podoba, przyjmuje młodych do swojej wytwórnii, Somy;
11 kwiecień 1994 - premiera pierwszego singla Daft Punk - “The New Wave”, w wytwórni Soma;
maj 1995 - drugi singiel: “Da Funk”;
luty 1996 - trzeci singiel (ostatni w wytwórnii Soma): “Indo Silver Club”;
1995-1996 - “Da Funk” zyskuje popularność, głównie za sprawą The Chemical Brothers (Bracia włączyli utwór do swojej koncertowej setlisty);
wrzesień 1996 - Daft Punk podpisują kontrakt z wytwórnią Virgin Records;
grudzień 1996 - “Da Funk” nakładem Virgin Records trafia do sprzedaży w 30 tys. egzemplarzach;
17 styczeń 1997 - pierwszy koncert (w Manchesterze) z trasy “Daftendirektour” pierwszej oficjalnej duetu;
20 styczeń 1997 - ukazuje się debiutancki album “Homework”;
luty 1997 - premiera pierwszego teledysku, do “Da Funk”;
22 luty 1997 - “Da Funk” trafia na 7. miejsce listy przebojów w UK;
17 marzec 1997 - premiera kolejnego singla - “Around the world”;
kwiecień 1997 - teledysk do ‘Around the World”;
10 kwiecień 1997 - “Around the World” trafia na 61 miejsce Billboard Hot 100 w USA.
Po kolejnych dwunastu miesiącach duet miał już za sobą 70 koncertów, kolejne dwa single i dwa teledyski, nominację do nagrody Grammy, 4 nominacje do nagród MTV. Homework rozszedł się do tej pory w dwóch milionach egzemplarzy.
#dawidk01
Założyłem stronę facebookową, na której chcę się szerzej wypromować https://www.facebook.com/Dawidk01-109294100813428/ . Zapraszam do lajkowania!
#daftpunk #muzyka #muzykaelektroniczna #francja #disco #house #frenchhouse #ciekawostki #90s #gruparatowaniapoziomu i zdjęcie #alizee na podbicie zasięgów ;) (zastanawiałem się nad zdjęciem Serge’a Gainsbourga, ale Alizee troszkę atrakcyjniesza...)
Części: 0 i 1, 2, 3, 4, 5, 6, Stardust.
Uwagi:**
Stardust i French Touch są 7 i 8 częścią “Filozofii według Daft Punk”. Nie numeruję ich, bo w sumie nie wiem która jest która, i są trochę jakby obok głównej historii.
Dzięki za wszystkie plusy i komentarze.
źródło: comment_15953265456NmnFcMC8M7bkHjRFN7Are.jpg
PobierzJak zwykle kawał dobrej roboty. Étienne de Crécy, Laurent Garnier...ehhh panie:)
Może coś o
Edit: No i nazwij ten fanpage na fb jakoś, bez tego to nie ma sensu.
Owszem, tylko, że nie Thatcher, lecz rząd Johna Mayora i nie po lecie miłości 1988 czy 1989, tylko w 1994. Podstawą prawną był Criminal Justice and Public Order Act z tego roku, a jednym z najsłynniejszych protest songów "Their Law" z drugiej płyty The Prodigy.
Dzięki za wpis, bardzo fascynujący!
Widzę, tradycje u "wolnościowców" bogate i zobowiązują. #bekazprawakow #bekazkorwina Wpis ciekawy, leci plusik.