[tobaccotobacco]

#anime #bajeksto
32/100

Subete ga F ni Naru (2015), TV, 1-cour
studio A-1 Pictures

Tutaj sprawa prosta – morderstwo w zamkniętym pokoju. Ta adaptacja klasycznego już dzieła p. Mori nie śmie udawać, że jest czymkolwiek więcej, ale też nie znaczy to, że sama zagadka jest zaprezentowana jakoś szczególnie przystępnie. Jest przegadana w nieco przemądrzałym stylu, zagmatwana, samej zagadki raczej na własną rękę rozwikłać się nie da – oglądamy tutaj spektakl intelektualnej potyczki bohaterów z czymś zupełnie niezrozumiałym. A przy tym, trudno ukryć, bardzo mnie to wciągnęło.

Doktor architektury Saikawa i jego seminarzyści płyną na odludną wyspę, aby spotkać się z zamkniętą w ośrodku badawczym od piętnastu lat programistką Magatą. Kobieta jest w środowisku akademickim zupełnym ewenementem, dzięki wielkim zdobyczom swojej pracy, które to co do jednej przygotowała w kompletnej samotności, odgrodzona od świata i ludzi za zabójstwo własnych rodziców. Traf chciał, że doktorantka Saikawy, młoda Moe Nishinosono, daje radę przekonać zdziwaczałą do reszty Magatę na udzielenie wywiadu, po którym seminarzystów zaszczyt kopie – dane im będzie odwiedzić ośrodek, co się po prostu nikomu nie zdarza.

Byłby to dla młodych ludzi i ich cynicznego promotora z jego nieodłącznym kiepem w dłoni czas intelektualnych uniesień, gdyby nie wielka tragedia – system trzymający Magatę w zamknięciu ulega awarii, zaś z jej szczelnie zamkniętych komnat wyjeżdża sama genialna więźniarka… Martwa. Co się wydarzyło? Kto niby zamordował kobietę, jak, kiedy? Tego muszą dowiedzieć się Saikawa i jego doktorantka, aby opuścić wyspę. Przy okazji dowiadujemy się przykrej prawdy na temat morderstwa rodziców Magaty i okoliczności uwięzienia jej samej, aby w finale przysiąść z pustką w głowie do posklejania do kupy tego, cośmy właściwie obejrzeli.

P. Nisio wzorował się na tej książce w swojej prozie, to samo powinno posłużyć za rekomendację. A zarazem nie ma p. Nisio zupełnie startu do tego, jak skomponowana jest zagadka w Subete ga F ni Naru (bądź The Perfect Insider, w zależności od Waszego stężenia weaboo). Scenariusz jest zdecydowanie najmocniejszym punktem serialu, nie tylko ze względu na zagadkę samą, ale także na dawkowanie kolejnych poszlak. Jak mi się wyżej wspomniało – raczej nie sposób, przy najszczerszych chęciach, odgadnąć rozwiązanie po samym wstępie, nasza szansa na to zwiększa się dopiero w połowie serialu i dalej.

Zanim jednak skąpo wydzielane poszlaki dostaną się w nasze pazury, spędzimy miłe godziny na śledzeniu rozmów bohaterów i oglądaniu retrospekcji, w trakcie których mówi się dużo i pokrętnie. Serial ten to telewizja wyjątkowo leniwa pod względem tempa, ale nie mam do niego zupełnie za to żalu – skoro Magata musiała wysiedzieć piętnaście lat w zamknięciu, to my zdzierżymy z łatwością jedenaście odcinków pełnych nieco freethinkerowatych dialogów, granych przede wszystkim przez trójkę p. Kase (Saikawa), p. Kido (Magata), p. Tanezaki (Nishinosono). Nie są to nazwiska przesadnie wytarte, szczególnie p. Kase zdecydowanie częściej zajmuje się dubbingiem filmów aktorskich, niż anime.

Oprawa – zdziwienie zupełne. A-1 Pictures zaczęło przebranżawiać się na ciężkie tematy i humorzaste produkcje pewnie gdzieś po rekrutowaniu p. Kanbe, który co jakiś czas wypluwa z siebie to czy inne złoto dla tego studio. Nie inaczej jest z Subete ga F ni Naru, nakręconym przez tego pana ładnie i w wysoce zmanierowanym, swoistym stylu, szczególnie tła – raczej obowiązkowo dla produkcji o wykładowcy architektury. I muzyka gra tutaj na wzmocnienie inteligenckiego efektu, pozwalając sobie na dziwactwa w stylu solo na kontrabasie. Zadziera nosa, ta bajeczka.

Adaptacja to bardzo porządna, dla złudzenia dosyć krótka. Subete ga F ni Naru ogląda się być może niezbyt długo, ale za to nader intensywnie. A i ze świecą szukać anime poświęconych wyłącznie tej czy innej zagadce, rozpracowywanej na ekranie przez cały sezon, stąd pozwolić sobie na taką odmianę jak najbardziej wypada. Być może poczekajcie jednak do ponownego ochłodzenia pogody – serial ten najlepiej ogląda się w dzierganym szaliczku, poprawiając okulary i pijąc siódmą kawę.