Wpis z mikrobloga

Po śmierci cara Mikołaja I (marzec 1855) i Iwana Paskiewicza-rusyfikatora odżyły nadzieje na poprawę losu Polaków.
Arystokracja i burżuazja pod wodzą Aleksandra Wielkopolskiego dążyła do powrotu do względnych swobód sprzed powstania listopadowego. Stronnictwo Białych, reprezentujące liberalną szlachtę i mieszczaństwo, zakładało pokojowe działania reformatorskie. Natomiast Stronnictwo Czerwonych w swym radykalnym programie pragnęło odbudowy państwa polskiego w granicach przedrozbiorowych w wyniku powstania. Powstanie poprzedziły liczne manifestacje, jedna z pierwszych odbyła się 11 czerwca 1860 r. w związku z pogrzebem wdowy po słynnym generale Sowińskim (obrońcy Woli z 1831 roku). Większość manifestacji krwawo tłumiły władze rosyjskie.
Ostatecznie władze carskie ogłosiły wprowadzenie stanu wojennego w Królestwie w październiku 1961 r. Świadomy nastrojów społecznych Aleksander Wielopolski chciał pokrzyżować plany organizacjom spiskowym i zarządził jesienią przeprowadzenie "branki", czyli poboru do wojska rosyjskiego, obejmującego szczególnie zaangażowaną politycznie młodzież.
Pod koniec 1862 r. rosnące w siłę Stronnictwo Czerwonych rozpoczęło przygotowania powstania na wiosnę 1863 r. Dokładny termin nie był początkowo znany. Na początku stycznia 63 Komitet Centralny Narodowy (tajny organ kierowniczy obozu czerwonych), podjął decyzję o wybuchu powstania z chwilą rozpoczęcia poboru. W nocy z 14 na 15 stycznia nastąpił początek branki w Warszawie, a młodzież masowo zaczęła uciekać z miast. Wtedy też KCN podjął decyzję o wybuchu powstania w nocy z 22 na 23 stycznia.
Ale o tym za tydzień. opis odnośnikahttps://www.atticus.pl/?pag=poz&id=99719
Atticuspl - Po śmierci cara Mikołaja I (marzec 1855) i Iwana Paskiewicza-rusyfikatora...