Poznań był na naszych ziemiach ważnym ośrodkiem życia gospodarczego i politycznego. To jedno z pierwszych polskich miast wymieniane w kornikach i zapisach. Jako, że łacina była językiem powszechnie używanym przez klasy wyższe, nazwa miasta historycznie występowała w formie zlatynizowanej. Dotyczyło to właśnie zapisów nazwy miasta w piśmiennictwie. Nazwa grodu nad Cybiną i Wartą po raz pierwszy pojawiła się w wersji zlatynizowanej w kronice biskupa merseburskiego Thietmara pod rokiem 970 w brzmieniu: episcpus Posnaniensis. W tym samym dziele występuje także pod datą 1005 jako ab urbe Posnani. W mianowniku pojawiła się w zapiskach z 1236 roku jako Posnania, a w 1247 roku jako Poznania. Oprócz powyższych wzmianek, nazwa stolicy Wielkopolski pojawiła się jeszcze w latach 1146 i 1244 w formie in Poznan. Z czasem ostatnia litera nazwy miasta została zmiękczona i w końcu zyskała obecne brzmienie. Ważne były dokumenty papieskie. Pierwszy to wydana w roku 1136 bulla papieża Innocentego II. Dokument ten zwany Bullą Gnieźnieńską lub Złotą Bullą. Nazwa miasta pojawia się tam wielokrotnie. W Złotej Bulli zapisano w niej ponad 400 polskich nazw własnych osobowych i miejscowych. Bardzo ważne są kroniki: z czasów Bolesława Krzywoustego kronika Galla Anonima zwana ,,Kroniką polską’’ z połowy XII wieku, ,,Kronika Wielkopolska’’ z końca XIII wieku i ,,Kronika’’ Janka z Czarnkowa z wieku XIV
Historycy i językoznawcy wysunęli hipotezę, iż nazwa naszego miasta pochodzi od imienia Poznan, które nosił zapewne wódz lokalnego szczepu plemienia Polan, lub nawet zarządca pierwotnego grodu na Ostrowie Tumskim. Poznan to imię słowiańskie. Imię to przypisuje się Czechom i Słowakom. Znany ród słowacki Poznanów pochodził z okolic słowackiego miasta Nitra. Poznan to także staropolskie imię męskie. Jest to imię jednoczłonowe. Imiesłowowy model antroponimiczny Pozn-an pochodzi od „poznać”. Model ten był dosyć popularny w średniowieczu. Imiona staropolskie takie jak Stojan pochodziły od a Kochan od kochać. Imię Poznan jako forma patronimiku to Poznanowic.
Nieco inaczej jest z imieniem Poznomir. To staropolskie dwuczłonowe imię męskie Imię to składało się z członów Pozno od „poznać”) oraz -mir od słów „pokój, spokój”. Z tego rodzi się wniosek, że mogło oznaczać „tego, który zazna pokoju”.
Z powstaniem nazwy grodu nad Wartą wiąże się jedna z najbardziej znanych i najstarszych legend na ziemiach polskich. Otóż pewnego razu trzej bracia-praojcowie dzisiejszych krajów słowiańskich: Lech, Czech i Rus postanowili się rozstać i każdy ruszył w inną stronę. Czech ruszył na południe, Rus na wschód, a Lech osiedlił się w założonym przez siebie grodzie w Gnieźnie. Po wielu latach Czech i Rus postanowili odwiedzić Lecha. Wyruszyli do niego w gościnę na czele licznej drużyny wojów. Lech przebywał na polowaniu, kiedy doniesiono mu, iż nadciągają obce wojska. Lech natychmiast zwołał wojów, aby odeprzeć najazd domniemanych wrogów. Kiedy już prawie doszło do walki, nagle trzej bracia rozpoznali się i w jednej chwili krzyknęli: "poznan!", co w ich języku oznaczało "poznaję!" Uradowani ze spotkania po latach, wyprawili starosłowiańskim obyczajem bogatą ucztę. Na pamiątkę tego radosnego wydarzenia, wybudowali gród, nazywany Poznaniem.
Poznań był na naszych ziemiach ważnym ośrodkiem życia gospodarczego i politycznego. To jedno z pierwszych polskich miast wymieniane w kornikach i zapisach. Jako, że łacina była językiem powszechnie używanym przez klasy wyższe, nazwa miasta historycznie występowała w formie zlatynizowanej. Dotyczyło to właśnie zapisów nazwy miasta w piśmiennictwie.
Nazwa grodu nad Cybiną i Wartą po raz pierwszy pojawiła się w wersji zlatynizowanej w kronice biskupa merseburskiego Thietmara pod rokiem 970 w brzmieniu: episcpus Posnaniensis. W tym samym dziele występuje także pod datą 1005 jako ab urbe Posnani. W mianowniku pojawiła się w zapiskach z 1236 roku jako Posnania, a w 1247 roku jako Poznania. Oprócz powyższych wzmianek, nazwa stolicy Wielkopolski pojawiła się jeszcze w latach 1146 i 1244 w formie in Poznan. Z czasem ostatnia litera nazwy miasta została zmiękczona i w końcu zyskała obecne brzmienie.
Ważne były dokumenty papieskie. Pierwszy to wydana w roku 1136 bulla papieża Innocentego II. Dokument ten zwany Bullą Gnieźnieńską lub Złotą Bullą. Nazwa miasta pojawia się tam wielokrotnie. W Złotej Bulli zapisano w niej ponad 400 polskich nazw własnych osobowych i miejscowych. Bardzo ważne są kroniki: z czasów Bolesława Krzywoustego kronika Galla Anonima zwana ,,Kroniką polską’’ z połowy XII wieku, ,,Kronika Wielkopolska’’ z końca XIII wieku i ,,Kronika’’ Janka z Czarnkowa z wieku XIV
Historycy i językoznawcy wysunęli hipotezę, iż nazwa naszego miasta pochodzi od imienia Poznan, które nosił zapewne wódz lokalnego szczepu plemienia Polan, lub nawet zarządca pierwotnego grodu na Ostrowie Tumskim. Poznan to imię słowiańskie. Imię to przypisuje się Czechom i Słowakom. Znany ród słowacki Poznanów pochodził z okolic słowackiego miasta Nitra. Poznan to także staropolskie imię męskie. Jest to imię jednoczłonowe. Imiesłowowy model antroponimiczny Pozn-an pochodzi od „poznać”. Model ten był dosyć popularny w średniowieczu. Imiona staropolskie takie jak Stojan pochodziły od a Kochan od kochać. Imię Poznan jako forma patronimiku to Poznanowic.
Nieco inaczej jest z imieniem Poznomir. To staropolskie dwuczłonowe imię męskie Imię to składało się z członów Pozno od „poznać”) oraz -mir od słów „pokój, spokój”. Z tego rodzi się wniosek, że mogło oznaczać „tego, który zazna pokoju”.
Z powstaniem nazwy grodu nad Wartą wiąże się jedna z najbardziej znanych i najstarszych legend na ziemiach polskich. Otóż pewnego razu trzej bracia-praojcowie dzisiejszych krajów słowiańskich: Lech, Czech i Rus postanowili się rozstać i każdy ruszył w inną stronę. Czech ruszył na południe, Rus na wschód, a Lech osiedlił się w założonym przez siebie grodzie w Gnieźnie. Po wielu latach Czech i Rus postanowili odwiedzić Lecha. Wyruszyli do niego w gościnę na czele licznej drużyny wojów. Lech przebywał na polowaniu, kiedy doniesiono mu, iż nadciągają obce wojska. Lech natychmiast zwołał wojów, aby odeprzeć najazd domniemanych wrogów. Kiedy już prawie doszło do walki, nagle trzej bracia rozpoznali się i w jednej chwili krzyknęli: "poznan!", co w ich języku oznaczało "poznaję!" Uradowani ze spotkania po latach, wyprawili starosłowiańskim obyczajem bogatą ucztę. Na pamiątkę tego radosnego wydarzenia, wybudowali gród, nazywany Poznaniem.
źródło: comment_SSVwbbA53hySpW49jSZI8bAojrdInhNa.jpg
Pobierz@sinusik: ?