[923845921]

1. Rodzina Napoleona miała korzenie bardziej włoskie niż francuskie

Napoleon Bonaparte urodził się 15 sierpnia 1768 roku na Korsyce. Piętnaście miesięcy później Francja kupiła wyspę od włoskiego państwa-miasta Genui. Podobnie jak wielu Korsykanom, również rodzicom Napoleona, Carlo Mari di Napoleonowi i Letizi Ramolino narzucono francuskie zasady i prawa. Po tym jak Francja szybko sobie poradziła z lokalnymi bojownikami z ruchu oporu, Carlo postanowił się do nich przyłączyć. W wieku 9 lat, Napoleon został wysłany do szkoły w kontynentalnej części Francji, gdzie nauczył się mówić płynnie po francusku. Nie stracił jednak swojego korsykańskiego akcentu, przez co rzekomo miał być wyśmiewany przez kolegów z klasy, a później żołnierzy pod jego dowództwem. Jako nastolatek marzył on o niepodległej i niezależnej Korsyce. Uważał, że obecny stan to okupacja francuska, która jest niesprawiedliwa a jego rodacy są jak złapani w sieć. Stopniowo jednak zmieniał swoje myślenie po rewolucji w 1789 roku, gdy konflikty polityczne zmusiły jego rodzinę do ucieczki z Korsyki w 1793 roku. Trzy lata później po pierwszym małżeństwie z Josephine de Beauharnais zmienił jedną z liter swojego imienia, żeby brzmiały bardziej po francusku.

2. Napoleon został aresztowany po „Reign of Terror”

W pierwszej fazie rewolucji Napoleon związał się z jakobinami. Ugrupowaniem politycznym, które w 1793 i 1794 roku realizowało gwałtowne rządy terroru. Ich posunięcia bardziej były motywowane oportunizmem niż ideologią. Pod koniec 1793 roku, Napoleon odegrał dużą rolę w zdobywaniu miasta Tulon z rąk brytyjskich i rojalistów. Po tym starciu Augustin Robespierre (brat Maksymiliana Robespierre, który de facto sprawował władzę podczas rządu terroru), opisał Bonaparte jako mającego znaczące zasługi. Takie powiązania z Robespierre okazały się kosztowne, gdyż po klęsce w lipcu 1974 roku, Napoleon został aresztowany. Na szczęście, dwa tygodnie później został zwolniony i przywrócono mu stopnie wojskowe. Potem pomógł odeprzeć atak na Paryż, dzięki czemu stał się jedną z najważniejszych osób w państwie.

3. Napoleon doszedł do władzy w wyniku zamachu stanu

Zamachy stanu były powszechne podczas francuskiej rewolucji. Ostatni z nich doszedł do skutku za sprawą Napoleona, który po powrocie z kampanii egipskiej był zdeterminowany, aby przejąć władzę. Działał szybko, wraz z innymi spiskowcami wysokiej rangi. 9 maja Napoleon obalił pięcioosobowy Dyrektoriat, który stał na czele państwa. Rozgorzała walka między zwolennikami i przeciwnikami Napoleona. Następnego dnia utworzył zasadę konsulatu. Powołał trzech konsulów, w tym siebie. Napoleon miał zdecydowanie największą władzę z całej trójki i praktycznie to on sprawował władzę. W 1804 roku, w wieku 35 lat Napoleon Bonaparte koronował się na cesarza.

4. Gorzkie relacje Napoleona z papieżem

Papież Pius VI w 1791 roku potępił publicznie rewolucyjny rząd Francji. Nie podobało mu się między innymi, gwarantowanie wolności wyznania obywatelom i zajęcie majątku Kościoła. Wrogość do Francji pozostała, gdy Napoleon najechał podczas kampanii włoskiej w 1796 i 1797 roku, terytoria należące do papieża, zwane Państwem Kościelnym. W zamian za pokój, Pius VI zgodził się oddać część ziemi, pieniędzy i dzieł sztuki. Niemniej jednak, wojska francuskie poszły dalej i w sierpniu 1799 roku zajęły Rzym. Sam papież został zdetronizowany i przewieziony jako więzień do Francji, gdzie też zmarł. Z następnym papieżem Piusem VII, początkowa współpraca się układała. W 1801 roku został podpisany konkordat, który był korzystny dla obydwu stron. Trzy lata później Napoleon zaprosił papieża na swoją koronację. Jak głosi negatywna legenda, rozpowszechniana głównie prze Anglików, Napoleon wyrwał koronę z rąk papieża i sam sobie ją włożył na głowę, wcześniej koronując Józefinę na cesarzową. Nie ma pewności czy to prawda, jednak wiadomo na pewno, że stosunki między Napoleonem a Piusem VII uległy znacznemu pogorszeniu. Szczególnie na złe relacje wpłynął fakt, że nowy cesarz Francji przyłączył Państwo Kościelne w 1809 roku, na co papież odpowiedział ekskomuniką. Po tych wydarzeniach Napoleon kazał uprowadzić Piusa VII i umieścił go w areszcie domowym.

5. Armia Napoleona została zdziesiątkowana w Rosji bez przegranej bitwy

Po przejęciu władzy, Napoleon odnosił zwycięstwo za zwycięstwem nad armiami Austrii, Prus i innych wrogów. Szczęścia mu zabrakło jednak podczas inwazji na Rosję w 1812 roku, którą miał ukarać cara Aleksandra I za embargo handlowe. Do kampanii Napoleon wystawił około 450-600 tysięcy żołnierzy. Była to prawdopodobnie największa armia, jaką widziała dotychczas Europa. Zamiast bronić swych ziem, Rosjanie postanowili wycofać się przed przytłaczającą potęgą armii Napoleona i palić wszystko, co zostawiali za sobą. Pierwsza ważna bitwa, zakończona krwawym remisem, nastąpiła dopiero dwa miesiące po rozpoczęciu inwazji. Rosjanie znów wycofali się i pozwolili zająć Moskwę, jednak wcześniej zostawiając ją w płomieniach. Napoleon był już pewien zwycięstwa, kiedy zdał sobie sprawę, że jego armia jest zdziesiątkowana przez liczne dezercje i epidemię tyfusa i przez to nie przetrwa zimy. Bonaparte zarządził odwrót, armia nękana jednak przez ostrą zimę i ciągłe ataki z boku i z tyłu, nadal się drastycznie kurczyła. Z potężnej armii na początku, zostało tylko kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy. Ośmielone wojsko wrogów Napoleona, natychmiast przeszło do ofensywy i wygrało bitwę pod Lipskiem w październiku 1813 roku. Kilka miesięcy później zdobyli i Paryż.

6. Wygnanie na Elbę nie było ostatnim słowem Napoleona

Warunki wygnania Napoleona na Elbę, były prawie drakońskie. Cesarz musiał abdykować z tronu Francji i sprzymierzeni nie pozwolili, aby przekazał władzę synowi. Abdykacja miała być totalna. Bonaparte otrzymał jednak pełną suwerenność na wyspie, miał prawo budować małą flotę i urządzać wystawne przyjęcia dla odwiedzających go dygnitarzy. Sam Napoleon mówił o sobie „Chcę teraz żyć sprawiedliwie i w pokoju”. Jednak w marcu 1915 roku, znalazł się na nabrzeżach Francji wraz z około tysiącem mężczyzn. Wielu z jego byłych żołnierzy przyłączyło się do niego a sam Ludwik XVIII uciekł. Napoleon znów był gotów uderzyć na Anglię, Austrię, Rosję i Prusy. Tak rozpoczęło się słynne 100 dni Napoleona, zakończone 18 czerwca 1815 roku klęską w bitwie pod Waterloo na terytorium Belgii. Napoleon kolejny raz musiał abdykować i został zesłany, tym razem na wyspę św. Heleny, z której już nie uciekł. Zmarł sześć lat później, prawdopodobnie na raka.

[923845921]

@a__s

[a.....3]

@923845921: Napoleon to niski #!$%@?.

[923845921]

@ariello213: Napoleon był średniego wzrostu, jak na swoje czasy.