28/100 Tak, jak każdy człowiek ma niepowtarzalne odciski palców, tak nie ma kota z identycznym odciskiem nosa. Kiedy spojrzysz na koci nos przez lupę, zobaczysz wzór – wypukłości i szczelinki – to jego niepowtarzalny rysunek. Gdybyśmy chcieli stworzyć bazę danych wszystkich kotów świata, spokojnie moglibyśmy do ich identyfikacji użyć odcisków nosa.
Koty mają około 100 milionów receptorów zapachowych w jamie nosowej. Kot używa swojego niesamowitego węchu do lokalizacji jedzenia, ale także do orientacji w terenie. Kocięta, po urodzeniu, gdy są jeszcze ślepe, odnajdują mamę za pomocą nosków.
Kot posiada specjalny organ, tzw. narząd Jacobsona, którego funkcja jest czymś pośrednim pomiędzy narządem smaku i narządem węchu. Umiejscowiony on jest pomiędzy gardłem a jamą nosową. Zbudowany jest z dwóch rurek zakończonych ślepo, których ujścia znajdują się tuż za siekaczami, gdzie łączą się w jamie gębowej. Kot wchłania językiem substancje chemiczne z powietrza i wciąga je do narządu Jacobsona. Występuje on u bardzo wielu zwierząt, choć jest rozwinięty w różnym stopniu, a jego obecność u człowieka jest nadal dyskutowana.
Koty mają około 100 milionów receptorów zapachowych w jamie nosowej. Kot używa swojego niesamowitego węchu do lokalizacji jedzenia, ale także do orientacji w terenie. Kocięta, po urodzeniu, gdy są jeszcze ślepe, odnajdują mamę za pomocą nosków.
Kot posiada specjalny organ, tzw. narząd Jacobsona, którego funkcja jest czymś pośrednim pomiędzy narządem smaku i narządem węchu. Umiejscowiony on jest pomiędzy gardłem a jamą nosową. Zbudowany jest z dwóch rurek zakończonych ślepo, których ujścia znajdują się tuż za siekaczami, gdzie łączą się w jamie gębowej. Kot wchłania językiem substancje chemiczne z powietrza i wciąga je do narządu Jacobsona. Występuje on u bardzo wielu zwierząt, choć jest rozwinięty w różnym stopniu, a jego obecność u człowieka jest nadal dyskutowana.
Tak powstał kot birmański. Dusza Mun-Ha wstąpiła w ciało zwierzęcia. Jedynie końce łapek, które dotknęły Mistrza, pozostały śnieżnobiałe. Od tej pory wszystkie koty w klasztorze nabrały uświęconego ubarwienia i przekazały je potomstwu.
Prawdopodobnie koty birmańskie zawdzięczają swój wygląd krzyżowaniu kotów syjamskich i perskich, rozpoczętego we Francji w latach 20. Nie dziwi zatem, że zarówno ich charakter, jak i wygląd zewnętrzny odróżnia je od innych kotów!
Ich półdługie futro jest w przeważającej części białe, ciemny kolor pojawia się jedynie na pyszczku, uszach, łapkach i ogonie. Takie oznaczenie określane jest jako „point”. Ze względu na uwarunkowania genetyczne „punktami” w barwie podstawowej mogą stać się tylko chłodne partie ciała. Pozostała część jest biała.
Inna