Fascynujący artykuł w
Journal of Medical Biography przywołuje historie Bayarda Holmesa i Henriego Cottona, dwóch amerykańskich „chirurgów-psychiatrów” którzy uważali, że sposobem na wyleczenie schizofrenii jest usunięcie części jelit pacjentów (jak również innych narządów).
Co więcej, obaj panowie testowali terapie na swoich własnych dzieciach – z opłakanymi skutkami. Omawiany artykuł jest autorstwa Jonathana Davidsona z Duke University.
Holmes i Cotton mieli teorię, która miała uzasadnić celowość ich ekstremalnych terapii – samozatrucia. Podstawą tego poglądu było uznanie właściwego podłoża „szaleństwa” za stan przewlekłego zatrucia spowodowanego albo jakąś substancją psychoaktywną lub toksyną produkowaną w ciele dotkniętej chorobą osoby.
Zwolennicy teorii samozatrucia nie wypracowali wspólnego stanowiska odnośnie substancji odpowiedzialnej za wywoływanie stanów psychotycznych ani skąd miałaby ona pochodzić. Niektórzy utrzymywali, że toksyna była produkowana w narządach i gruczołach a inni z kolei twierdzili, że odpowiedzialna była za bakteria, którą zainfekował się chory. Cotton i Holmes popierali tę drugą w wersję teorii.
Holmes zdobył dyplom lekarza medycyny homeopatycznej w Chicago w 1884r, jednak według Davidsona głównym polem jego zainteresowań była bakteriologia a nie homeopatia. Holmes niedługo później rozpoczął karierę naukowca w dziedzinie mikrobiologii, następnie zdobył tytuł chirurga i wykładał w College of Physicians and Surgeons in Chicago. W związku z zainteresowaniem sprawami publicznym kandydował na stanowisko burmistrza Chicago w 1895 r. ale zajął trzecie miejsce.
Wydaje się, że Holmes nie był zainteresowany szczególnie psychiatrią aż do 1905 r. gdy jego syn Ralph rozwinął otępienie wczesne (coś, co dzisiaj nazywamy schizofrenią) w trakcie bycia uczniem. Holmes był zdruzgotany i poświęcił resztę swoje życia na badania nad tą chorobą. Nigdy nie specjalizował się w psychiatrii i wyrażał pogardę w stosunku do niej. W 1916 r. ogłosił, że znalazł pierwotną przyczynę choroby, którą miał być szczególny rodzaj niedrożności jelit. W związku ze zmniejszoną perystaltyką flora bakteryjna jelit nadmiernie się rozrastała i
zalewała ciało autotoksyną (którą miała być histamina).
Na podstawie swojej teorii Holmes opracował leczenie chirurgiczne polegające na uzyskaniu dostępu do jelita przez wyrostek robaczkowy by umożliwić codzienne przepłukiwanie w celu pozbycia się patogenów i toksyn. Zdeterminowany by pomóc Ralphowi zoperował go, ten jednak zmarł cztery dni później z powodu komplikacji. Pomimo tego Holmes twardo obstawał przy swojej metodzie. Davidson stwierdza:
Holmes z mało kim rozmawiał o tragedii [śmierci swojego syna]... nawet wymazał jego przypadek ze swoich sprawozdań. W sumie, Holmes lub jego współpracownicy operowali 22 pacjentów w latach 1916 – 1919 stwierdzając kilka sukcesów jak również dwa zgony. Jednakże Holmes był niechętny by spojrzeć krytycznie na swoje wyniki i gdy Horry Jones, jeden z jego współpracowników, nie mógł zreplikować wyników radiologicznych i bakteriologicznych Holmes, Jones popadł w niełaskę i został zwolniony.
Dr Henry Cotton był z młodszego pokolenia niż Holmes. Zdobył tytuł lekarza w 1899 r. w Maryland i rozpoczął specjalizację z psychiatrii zanim wyjechał do Niemiec by kontynuować kształcenie pod okiem Emila Kraepelina i Aloisa Alzheimera. Po powrocie do USA został dyrektorem szpitala psychiatrycznego Trenton State Hospital w New Jersey.
Podobnie jak Holmes, Cotton był przekonany o słuszności teorii bakteryjnego samozatrucia, albo też „ogniskowej sepsy”, jako podłożu chorób psychicznych jak również o skuteczności chirurgi w leczeniu schizofrenii. Cotton różnił się od swojego poprzednika:
W przeciwieństwie do Holmesa, który ograniczył interwencje do jelita, Cotton usuwał zęby, migdałki, pęcherzyk żółciowy, macice, okrężnice, tarczycę i inne części ciała. Cotton przeprowadził 645 kolektomie w Trenton, z których po około 33% przypadało po równo schizofrenii, chorobie afektywnej dwubiegunowej i łagodnym zaburzeniom.
Cotton podawał niesamowitą skuteczność rzędu powyżej 80% ale również zaznaczał wysoką śmiertelność na poziomie 25 – 30%, spychając ją na karb kiepskiego stanu fizycznego pacjentów z przewlekłą psychozą... czasami Cotton operował bez zgody lub pomimo sprzeciwu rodziny.
Pomimo ogromnej śmiertelności Cotton był powszechnie szanowany jako naukowiec i psychiatra, nie mniej jednak byli również sceptycy:
W 1923 r. grupa badawcza z Nowego Jorku podała do wiadomości coś, co było pierwszym pseudo-randomizowanym badaniem w psychiatrii by sprawdzić teorie Cottona. W badaniu nie udało się wykazać żadnych różnic w rezultatach między grupą leczoną chirurgicznie a nie leczoną, odpowiedzi na leczenie były odpowiednio 38% i 47%.
Cotton w związku z narastającymi kontrowersjami ostatecznie stracił stanowisko dyrektora ds klinicznych w Trenton ale udało mu się zachować stanowisko kierownika ds badań, kontynuował również operacje i usuwanie zębów w swojej prywatnej klinice. Będąc tak przekonanym o pozytywnym roli ekstrakcji zębów (w celu uniknięcia infekcji w przyszłości, a więc w konsekwencji choroby psychicznej), że usunął wszystkie swojej żony i synów „jako środek zapobiegawczy”.
Holmes i Cotton mieli się nigdy nie spotkać a Cotton nigdy nie potwierdził jakiegokolwiek wpływu Holmes na niego. Davidson stwierdza, że obaj mieli jednak ze sobą wiele wspólnego:
Obaj zręcznie odnajdywali się w lokalnym systemie politycznymi, każdy z nich był skupiony na ogniskowej sepsie jako przyczynie psychozy i każdy z nich stracił zdolność do obiektywnej oceny w trakcie podążania do celu. Żaden z nich nie był otwarty na krytykę lub sprzeciw (…) Kontynuować tak szkodliwej działalności w obliczu tak zaprzeczających lub wątłych dowodów to bardziej wyraz nieposkromionej pychy niż naukowej odwagi.
Cotton zmarł w 1933 r. dziewięć lat po Holmesie. Zaledwie trzy lata wcześnie portugalski neurolog Egas Moniz opublikował pierwszą pracę o leukotomii, zabiegu polegającego na uszkodzeniu pewnych dróg mózgowych, jako metodzie leczenia chorób psychicznych. Wtedy też rozpoczęła się era psychochirurgii i tak mózg stał się głównym obiektem zainteresowania „chirurgów-psychiatrów”, a na pewno ważniejszym niż jelita.
Autor: Neuroskeptic
Źródło:
//blogs.discovermagazine.com/neuroskeptic/2015/01/11/tragic-surgery-for-schizophrenia/
Komentarze (53)
najlepsze
Postęp i nauka za to zawsze spoko. ( ͡° ͜ʖ ͡°)
Taki z niego był altruista, że myślał tylko o żonie i dzieciach, a sobie już nie usunął?
http://www.wykop.pl/link/679125/lobotomia-czyli-grzebanie-w-mozgu/
(wikipedia):
Walter J. Freeman od 1936 r. propagował sposób prowadzenia lobotomii przedczołowej, poprzez wbijanie szpikulca do lodu przez oczodół pacjenta (wprowadzając go pod gałkę oczną) i cyt. "obracanie go jak mieszadełka do koktajli wewnątrz mózgu", co miało jego zdaniem leczyć psychozę, depresję czy przysparzające problemów zachowania. Freeman wykonał tę procedurę u ponad 2900 osób, spośród których najmłodsza miała 4 lata. Próbował on z zabiegu wbijania szpikulca w oczodół