Wpis z mikrobloga

A więc to tak umiera dusza,
W ciszy i samotności,
Człowiek pęka na pół,
Jedna połowa chce żyć,
Ale druga ma już dosyć.

Jednak gdzieś tam jest jeszcze ta mała cząstka,
Ten 1% ze 101% z których się składamy,
On nas definiuje.

Oni powiedzą że 100% to całość,
Ale nie w przypadku człowieka,
Bo czymże bylibyśmy bez tej małej cząstki, która sprawia że każdy z nas jest unikalny.

Dlatego człowiek i jego osobowość to coś więcej,
To coś trzyma nas przy życiu,
W zdrowiu i chorobie,
Ale gdy znika,
Znika i człowiek.

Staje się wrakiem,
Zombie.

Tego właśnie boję się najbardziej,
Że stracę ten 1%,
Tę część, która sprawia, że Ja to Ja.
Będę jak wydmuszka,
Ale będę żył dalej.

Ot tak,
Z przyzwyczajenia.

#depresja
  • 1
  • Odpowiedz