[mobutu2]

Dlaczego masoni wykańczają współczesną literaturę?

Kolejna kupa gówna w formie amerykańskiej powieści, rok 2022, przeczytana. Jennifer Egan - Dom cukierków (Domek z pierniku). To nie jest przypadkowa książka. To forma i przykład dla wszystkich innych. Bo Jennifer Egan to nie jest zwykła pisarka, to główna pisarka USA, liderka masońskiego związku pisarzy północnoamerykańskich - ostatnio była prezesem PEN Ameryka.

Jak więc powinieneś napisać powieść w XXI wieku - bądź podstępny i przełomowy!

Nazwij powieścią luźny zbiór kiepskich opowiadań. I na razie masz nie 20 opowiadań po 15 stron, lecz powieść o 300 stron, którą można sprzedać, bo to rynkowy standart dla Ameryki, książka literatury ma być powięścią o pewnym rozmiaru.

Jak je zebrać do kupy - zrób z epizodycznej postaci z poprzedniego opowiadania głównego bohatera kolejnego opowiadania, powtórz to tyle ile jest potrzebnie. Przy tym czytelnik nie powinien mieć łatwej zabawy, nie pomagaj mu zapamiętać, nie zwróczaj uwagi, że postać wspomniana w opowiadaniu numer 3 to ta sama postać, z której punktu widzenia opowiadane jest historię numer 7. Czytanie nie jest dla kapryśnych dzieci. Jedz, co podano.

Uciekaj od realistycznego pisania, umieszczając wszystkie swoje historie w sztucznym świecie z całkowicie nierealistycznym założeniem, na przykład w terazniejszości ale z wynalezioną zdolnością do czytania i przechowywania podświadomości ludzi. Nazywa się to "spekulacyjna fikcja". Jest to nowy i modny gatunek, zdecydowanie zalecany dla wszystkich masońskich pisarzy. Powinien wyprzeć ze sceny starą realistyczną i opresyjną "naukową" fikcję.

Kiedy stworzyłeś tak nierealistyczne założenie, jak światowa sieć, która przechowuje ludzkie wspomnienia i uczucia, używaj go jak najrzadziej, nawet jeśli może to rozwiązać wiele problemów w rozwoju fabuły. Lepiej zapomnij o niej całkowicie.

Pamiętaj, że czytelnik musi czuć się jak najmniej pewnie podczas czytania twojej powieści, czytanie musi być nieprzyjemnym i dezorientującym doświadczeniem. Przeskakuj opowiadanie na osi czasu tak często jak to możliwe, 30 lat w przyszłość, potem 30 lat w przeszłość, potem czas teraźniejszy, ale nie ten który jest czasem terazniejszym w głównej linii fabularnej.

Pisz postacie jak najbardziej nierozróżnialne, nie pracuj nad osobistymi cechami bohaterów. Jeśli potrzebujesz różnych postaci, to przedstaw jedną jako murzyńskiego naukowca, drugą jako hiszpańskiego dzieciaka, a trzeciej jako kobietę. Po określeniu ich tożsamości nie będziesz musiał ich różnicować psychologicznie - w końcu wszyscy jesteśmy ludźmi. Pisz wszystkich jednakowo.

TL;DR - kupa gówna, czytelna, ale bezsensowna.

Oczywiście, można pisać jak się chce, a wiele wspaniałych książek ma jeszcze bardziej skomplikowaną i rozwichrzoną strukturę, ale miały one odkupienie w obecności w nich talentu autorskiego.

Jennifer Egan potrafi pisać, tak jak potrafi pisać każdy wykształcony człowiek, nawet więcej, ona jest prawdziwym fachowcem, ale nie wyżej niż gatunkowej literatury. I teraz jest spisek zrobić nowy gatunek literatury gatunkowej - literatura literacka, jak wszelkie inne to zrobienie ze sztuki fachu będzie zawierało standartizację i podwyżkę, tak dokładnie podwyżkę, jakości, ale tylko średniej (w loży)).

#klubksiazkowywykopu

[Piastan]

@mobutu2: do takich wpisów mogę wrócić. Pozdrawiam

[mobutu2]

@Piastan: witam. #!$%@??

[Piastan]

@mobutu2: z chęcią, dziękuję

[mobutu2]

Tak naprawdę krótka historia Patrz poniżej ze strony 219 była całkiem zabawna. Widać, że człowiek pisze o czymś, co dokładnie zna. Fabuła opowiadania jest biurokratyczna wymiana e-maili w show-biznesie. Jak się robi rzeczy.