[Lifelike]

#muzyka #rockprogresywny #pinkfloyd #70s #winyl #lifelikejukebox
5 listopada 1971 r. zespół Pink Floyd wydał nagrany w londyńskich AIR Studios, Abbey Road Studios i Morgan Studios szósty album studyjny - "Meddle".
Na pierwszą część płyty składa się pięć krótszych utworów:
"One of These Days" rozpoczyna dźwięk wiejącego wiatru, z którego wyłania się gitara basowa przepuszczona przez kamerę pogłosową, potem dołącza do niej perkusja i organy grające powtarzające się pasaże i w końcu agresywne solo gitary hawajskiej. Utwór dzieli się na dwie części, z których druga jest o wiele bardziej melodyjna i dynamiczna. W codzie utworu muzyka zwija się znów do dźwięku wiejącego wiatru.
W połowie czwartej minuty perkusista Nick Mason wypowiada, głosem zniekształconym przez elektroniczny przetwornik, zdanie: „One of these days, I'm going to cut you into little pieces” (Już na dniach potnę cię na małe kawałki). Jak głosi legenda, utwór był dedykowany znanemu londyńskiemu prezenterowi radiowemu Jimmy'emu Youngowi, który zalazł muzykom za skórę, często i niewybrednie krytykując ich piosenki.
Drugim utworem na płycie jest "A Pillow of Winds", spokojna ballada z delikatnym wokalem Gilmoura. Utrzymane w podobnym klimacie "Fearless", kończy się śpiewanym przez kibiców Liverpool FC "You'll Never Walk Alone" (utwór zyskał popularność i został adoptowany jako hymn kibiców, po tym jak w wersji zespołu Gerry and the Pacemakers dotarł do pierwszego miejsca na brytyjskiej liście przebojów).
Kolejną piosenką jest jazzujący „San Tropez” autorstwa Watersa, który nawiązuje klimatem do utworów The Kinks i The Beatles a ostatnią z krótkich kompozycji na płycie jest "Seamus", zagrana w formie tradycyjnego bluesa. Inspiracją był pies przyjaciela grupy, który zaczął wyć na dźwięk harmonijki ustnej. Słowa napisano naprędce, a ciężar utworu spoczywa na głosie psa. Piosenkę śpiewa David Gilmour, a wycie psa zajmuje w utworze minutę. Utwór wywołał spore kontrowersje, choć zasadniczo odbierany jest w charakterze żartu muzycznego.
Album wieńczy jedna z najdłuższych kompozycji w dyskografii Pink Floyd, trwająca ponad 23 minuty suita "Echoes". Utwór zarówno w stadium produkcji jak i prezentacji miał kilka tytułów. Podczas pierwszego nagrania na Abbey Road, 4 stycznia 1971 powstała kolekcja fragmentów zatytułowana "Nothing, parts 1 - 24". Podczas koncertu w Rzymie 20 czerwca 1971 roku gitarzysta basowy zapowiada ją jako nowe dzieło o tytule "Return To The Son Of Nothing". Waters proponuje tytuł "We Won the Double" po tym, jak jego ukochany Arsenal Londyn wygrywa ligę i puchar. Podczas japońskiego tournée w sierpniu 1971 piosenka zostaje zapowiedziana jako "Echoes" (jeszcze przed wydaniem płytowym). Już po wydaniu płyty, Waters zapowiada ją w Niemczech Zachodnich jako "Looking Through the Knothole in Granny's Wooden Leg", by dzień później, we Frankfurcie nad Menem przedstawić ją jako "The March of the Dambusters".
Utwór zaczyna się od imitujących sonar dźwięków z organów Richarda Wrighta. Przypadkowe początkowo dźwięki przeradzają się w harmoniczny układ wzmocniony dodatkowo przez wchodzącą gitarę Davida Gilmoura. Później, po włączeniu się gitary basowej i perkusji, następują dwie zwrotki śpiewane przez Gilmoura i Wrighta.
Nastrój zmienia się po raz pierwszy w siódmej minucie. Linia basu i perkusji staje się wyraźniejsza, Gilmour i Wright grają naprzemiennie solówki na swoich instrumentach. W jedenastej minucie dźwięki instrumentów powoli cichną, pojawia się natomiast szum wiatru, odgłosy przypominające pieśń wielorybów, krakanie wron, ludzkie zawodzenie.
Około piętnastej minuty spośród pozamuzycznych dźwięków zaczyna wyłaniać się coda utworu – kilkuminutowy, narastający pasaż z udziałem wszystkich instrumentów. Znów pojawiają się odgłosy sonaru. W kulminacyjnym momencie wszystko się urywa i rozpoczyna się ostatnia zwrotka. W końcówce utworu wszystkie instrumenty powoli cichną i giną w narastającym szumie wiatru.
(źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Meddle )
Pink Floyd - "One of These Days"