[Lifelike]

#muzyka #rock #musical #ciekawostkimuzyczne #60s #winyl #klasykmuzyczny #lifelikejukebox
17 października 1967 r. w off-broadwayowskim Public Theater w Nowym Jorku swoją premierę miał musical rockowy "Hair: The American Tribal Love-Rock Musical".
Autorami libretta są James Rado i Gerome Ragni a muzyki Galt MacDermot. Musical osadzony jest w realiach lat sześćdziesiątych XX wieku i opisuje losy nowojorskiej komuny hippisów kontestujących wojnę wietnamską. Dzieło jest uznawane za pierwszy w historii musical rockowy i wzbudzało kontrowersje tematyką oraz formą (wolna miłość, rewolucja seksualna, narkotyki, nagość na scenie).
Mimo to w kwietniu 1968 roku musical został przeniesiony na Broadway, gdzie odniósł niebywały sukces. Reżyserem nowej odsłony "Hair" został Tom O’Horgan - ceniony reżyser amerykański, w przeszłości związany z awangardowym teatrem La Mama prowadzonym przez Ellen Stewart.
Przeprowadzka z niszowego off Broadway na komercyjny Broadway wiązała się z dużymi zmianami scenariuszowymi i inscenizacyjnymi. Spektakl z radykalnego, antywojennego widowiska zamienił się w muzyczny obraz życia hipisów, gdzie pacyfizm był tylko jednym z tematów. Do musicalu dopisano kilka odważniejszych obyczajowo scen i utworów. Mimo zmian, widowisko nadal zachowane było w estetyce awangardowej.
"Hair" zaczerpnął twórczo ze spektaklu "Viet Rock", w którym występowali uprzednio obaj twórcy libretta. Zainspirował ich ciąg scen niekoniecznie powiązanych ze sobą chronologicznie, wykorzystanie aktorów odgrywających wiele ról w czasie tego samego przedstawienia. "Hair" został zatem zaprojektowany w podobny sposób. Tom O'Horgan, reżyser premiery na Broadwayu, był wcześniej zaangażowany w eksperymentalny ruch teatralny, toteż przy współpracy z autorami zwiększył ilość eksperymentalnych aspektów widowiska. Aktorzy odgrywają kilka równych ról w spektaklu, czasem nawet zmieniają je kilkakrotnie w tej samej scenie.
Spektakl likwiduje również niewidzialną czwartą ścianę do interakcji z publicznością. Rozpoczynając spektakl aktorzy pojawiają się z widowni, podobnie na zakończenie mieszają się z widzami zapraszając ich na scenę.
Kompozytor MacDermot miał okazję poznać na uniwersytecie w Cape Town muzykę Bantu, toteż włączył do muzyki motywy afrykańskie (zwane quaylas) - z charakterystycznym rytmem, zbliżonym do rockowego, z nieoczekiwanym akcentem w poszczególnych taktach. Słychać je m.in. w utworach "What a Piece of Work Is Man" i "Ain't Got No Grass". Wyraźnie słyszalne są również elementy funkowe (w utworach "Colored Spade" i "Walking in Space"). Założeniem MacDermota było, by utwory nie były takie same i prezentowały różne style muzyczne, toteż w kompozycjach słychać również: rockabilly w "Don't Put it Down", folk rock we "Frank Mills" oraz "What a Piece of Work is Man", rhythm and blues w "Easy to be Hard" oraz hymny protest rockowe "Ain't Got No", "The Flesh Failures". Acid rockowe "Walking in Space" i "Aquarius" są zrównoważone popowym "Good Morning Starshine".
W 1979 roku Miloš Forman nakręcił adaptację filmową "Hair".
(źródła: http://pl.wikipedia.org/wiki/Hair_%28musical%29 , http://www.film.gildia.pl/filmy/hair/o-musicalu )
The 5th Dimension - "Aquarius/Let The Sunshine In"