[ali3en]

558 + 1 = 559

Tytuł: Paragraf 22
Autor: Joseph Heller
Gatunek: literatura piękna, czarna komedia
Ocena: ★★★★★★★★☆☆

Książka opowiada o Yossarianie i jego oddziale stacjonującym we Włoszech w trakcie II Wojny Światowej. Główny bohater jest człowiekiem starajacym się szukać logiki rządzącej wojskiej i światem. Na kolejnych stronach książki poznajemy przygody oddziału zarówno związane z życiem żołnierzy, ale też to w jaki sposób spędzają czas wolny. W książce jest bardzo wiele humoru, w większości bardzo dobrego i zabawnego. Autor trafił w mój gust, niestety część żartów jest powtarzana wielokrotnie i chyba niestety są to te najgorsze. Yossarian ma problem z dowódcą, który cały czas podnosi liczbę lotów, które każdy z lotników musi odbyć. Jest on bardzo sumienny i zawsze jest bardzo blisko tej liczby, a gdy myśli, że to już koniec służby, limit zostaje znowu podniesiony. Żartów z przełożonych i ich zachowań jest sporo i w większości są bardzo dobre.

Dla mnie najciekawszą postacią jest Milo, człowiek orkiestra, potrafiący kupić i sprzedać wszystko i każdemu. Za każdym razem gdy akcja w książce trochę siadała miałem wrażenie, że teraz czas na Milo, żeby uratować sytuację.

Książkę polecam każdemu kto lubi czarny humor i wojskowe klimaty.

Wpis dodano za pomocą strony https://bookmeter.ct8.pl
23/100
#bookmeter #czytamzwykopem #ksiazki #legimi

[u.....y]

@ali3en: ja miałem problem z tą książką, jest zbyt absurdalna i się pogubiłem. Po połowie już byłem zmęczony i przestałem czytać.

[Dalton_Harron]

@ulsterboy: bo ta ksiazka jest zdecydowanie za dluga jak na taki styl, po którejś stronie jest juz tylko mielenie tego samego i zaczyna meczyc

[ali3en]

@ulsterboy: @Dalton_Harron: Miałem bardzo podobne wrażenie, książka ma 480 stron, a faktycznej treści jest może na 300.
Później żarty i sytuacje się powtarzają. Gdy czytałem "Rzeźnię numer 5", miałem wrażenie, że była za krótka, a tu jest wręcz odwrotnie.

[Bordomir]

@ali3en
@ulsterboy
@Dalton_Harron pozwolę sobie skomentować. Odbieracie tą książkę jako komedię, a to nie do końca tak. Dla was to powtarzany żart, a dla milionów żołnierzy na całym świecie - codzienność. Bo wojsko tak jak kościół zmienia się bardzo powoli i tak, po 50 latach dalej ludzie tworzą pisma żeby pokazać, że pracują. Te pisma krążą, żeby każdy mógł się podpisać. Ludzie zamykają drzwi kancelarii i nikogo nie wpuszczają

[Asarhaddon]

@ali3en Twoja recenzja wygląda jak wypracowanie czwartoklasisty, które Pani czyta dla beki przy całej klasie.

[ali3en]

@Bordomir: Też o tym pomyślałem, ale gdy sprawdziłem rok wydania - 1961, nie byłem do końca pewny, czy ta książka nie jest po prostu parodią wojny. Ukazaniem tego, że nie ma ona sensu od początkowych założeń, po paragrafy, któe istnieją tylko po to, żeby móc się w pewnym momencie na nie powołać i odrzucić wniosek.
Dla mnie jest komedią, bo po za jedną dość ważną sceną, która miała wpływ na

[ali3en]

@Asarhaddon: Dzięki, tylko to nie jest recenzja. Ten temat był już wielokrotnie poruszany na tagu, to nie są wpisy recenzenckie, nikt z nas nie jest dziennikarzem/recenzentem i nie pisze pełnoprawnych recenzji. Od tego są inne ;)

[hdeck]

Ja tylko przypomnę, że jest miniserial catch 22 i całkiem nieźle oddaje klimat książki. Choć kilku akcji jak nie znasz kontekstu to nie ogarniesz.

[ali3en]

@hdeck: Właśnie serial przekonał mnie do przeczytania książki, bo chciałem zacząć od książki. Serial zacznę oglądać w tygodniu :)

[hdeck]

To zdecydowanie dobra kolejność

[FormalinK]

Dla mnie najciekawszą postacią jest Milo, człowiek orkiestra, potrafiący kupić i sprzedać wszystko i każdemu. Za każdym razem gdy akcja w książce trochę siadała miałem wrażenie, że teraz czas na Milo, żeby uratować sytuację.

@ali3en: No ale jednak akcja z komisarzem, ostatnia z Milo, strasznie była smutna.