Wpis z mikrobloga

Wolność prasy jest jedną z podstawowych zasad konstytuujących społeczeństwo wolnych obywateli i jednym z zasadniczych punktów programu politycznego klasycznego liberalizmu. Nikomu nie udało się obalić rozumowania przeprowadzonego w dwóch klasycznych dziełach: Aeropagitica Johna Miltona z 1644 roku i O wolnosci Johna Stuarta Milla z 1859 roku

Wolna prasa może istnieć tylko tam, gdzie istnieje prywatna kontrola środków produkcji. Nie ma jej we wspólnocie socjalistycznej, w której wszystkie zakłady wydawnicze i drukarnie znajdują się w posiadaniu i pod kontrolą rządu. Tu władza określa, kto powinien pisać oraz co należy pisać i publikować. W porównaniu z warunkami panującymi w Związku Radzieckim, nawet carską Rosję można by określić jako kraj wolnej prasy. Kiedy naziści dokonali słynnego spalenia książek, dostosowali się oni dokładnie do programu jednego z wybitniejszych autorów socjalistycznych, Cabeta.

W procesie socjalizowania się społeczeństwa wolność autorów powoli zanika. Z dnia na dzień coraz trudniejsze staje się opublikowanie książki lub artykułu o treści, która nie podoba się rządowi lub silnym grupom nacisku. Heretycy nie są likwidowani jak w Związku Sowieckim, a ich książek nie pali się jak za czasów i z rozkazu inkwizycji.[...]

W naszych czasach czasach nie parodiuje się już na scenie władzy. Dowcipy drwiące ze związków zawodowych, przedsiębiorstw państwowych, deficytu budżetowego i innych problemów państwa opiekuńczego nie są na ogół tolerowane. Przywódcy związkowi i biurokraci są nietykalni. Komedii pozostały na ogół tematy, które czynią z niej nudną farsę.


Ludwig von Mises, Mentalność antykapitalistyczna

#libertarianizm
  • 1