Jeszcze #marszniepodleglosci, a raczej odpryski wynikające z chamstwa ... (@Andreth)

Jeszcze #marszniepodleglosci, a raczej odpryski wynikające z chamstwa #pawlowicz. Jako że bardzo szanuję autora, Bogusława Stanisławskiego (tego pana: https://pl.wikipedia.org/wiki/Bogus%C5%82aw_Stanis%C5%82awski ), spełniam prośbę o udostępnianie.

Chodzi ten wpis Pawłowicz: https://twitter.com/KrystPawlowicz/status/1062445578456625154

Przez kilka dni byłem poza Warszawą – Wrocław, Oława, gdzie z inicjatywy Regionalnego Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej rozmawiałem z młodzieżą o naszej polskości i naszej europejskości. Nie miałem więc możliwości funkcjonowania wczoraj w Internecie, stąd też reaguję na to dotyczące mnie przez chwilę „zamieszania w sieci” dopiero dzisiaj, po powrocie do domu i odpaleniu mojego laptopa. I powiem krótko tak: kto szukałby definicji na określenie szczytu podłości, odsyłam do haniebnego komentarza pod moim zdjęciem, skreślonego na tweeterze, autorstwa p. Krystyny Pawłowicz. Jestem na nim, stojąc z moimi przyjaciółmi, w milczeniu, vis a’vis pochodu radykalnych narodowców powiewających biało-czerwonymi przemieszanymi z flagami ze znakiem nacjonalistycznej falangi i faszystowskiej (włoskiej) Forza Nuova, niosących płonące flary, od czasu do czasu odpalających w naszym kierunku płonące race. Mam niewielki plakat z napisem „Konstytucja” i przewieszone na wstędze, wyjęte tego dnia z szuflady na wyjątkową okoliczność świętowania niezwykłej, setnej rocznicy odzyskania przez mój kraj niepodległości, zaszczycające mnie odznaczenie. Pogarda zawarta w tym komentarzu nie jest w stanie mnie obrazić, daje za to świadectwo o stanie człowieczeństwa istoty, która ten komentarz skreśliła. Ale ten komentarz obraża najwyższe prawo Rzeczypospolitej, Konstytucję, i obraża pamięć odzyskania przez polskie państwo niepodległego bytu, bowiem zelżone odznaczenie nosi nazwę „Polonia Restituta”.

Nie adresuję tego wpisu do autorki wspomnianego komentarza (jakakolwiek interakcja wydaje mi się odrażająca), choć chciałbym, żeby wiedziała, iż jej komentarz w jakimś sensie mnie nobilituje poprzez znalezienie się w gronie wspaniałych osób, które pozostaną na zawsze zapisane złotymi literami w polskiej historii, a których godność zdążyła swoimi słowami znaczne wcześniej podeptać.

I pragnę jeszcze w tym miejscu gorąco podziękować Jerzemu Owsiakowi za wyrazy solidarności skreślone niezwłocznie po ukazaniu się tego haniebnego komentarza: Panie Jurku, jest Pan wielki poprzez swoją wrażliwość i niezłomną postawę w każdej sytuacji, która skłania do obrony ludzkiej godności: byłbym zaszczycony, gdybym mógł kiedyś dłoń Pana uścisnąć. Pragnę gorąco podziękować Panu mec. Jackowi Dubois, który zadeklarował serdecznym słowem przyjście mi z nieocenioną pomocą prawną, gdybym zdecydował się na złożenie pozwu o naruszenie moich dóbr osobistych. (Nota bene, podobną deklarację złożył mi mój przyjaciel, znakomity prawnik, od niedawna adwokat, przez wiele lat wysoki rangą pracownik SN – wielkie dzięki, Mateuszu!). Pragnę serdecznie podziękować dr Adamowi Bodnarowi za tych kilka ciepłych, zaszczycających mnie słów skierowanych do mnie przed rozpoczęciem dzisiejszego znakomitego wykładu na Uniwersytecie Wrocławskim. Pragnę najpiękniej podziękować Draginii Nadażdin za wspomnienie o mojej wspaniałej, wieloletniej przygodzie z Amnesty International i wspólnych naszych działaniach na rzecz obrony niezbywalnych praw człowieka. Pragnę wreszcie podziękować wszystkim moim przyjaciołom za jakże wiele ciepłych słów i wyrazów solidarności, jakie wciąż czytam na stronach internetowych. Jakże wiele dobrej energii wyzwoliło kilka pogardliwych, haniebnych słów!

Do moich przyjaciół, którzy przeczytają ten tekst w Internecie, zwracam się – zupełnie wyjątkowo – z wielką prośbą: udostępniajcie go jak najszerzej. Bardzo bym pragnął tym razem, aby stał się on jak najszerzej publiczny.