[PanPapryk]

Mircy, przeczytałem świetną książkę. Podzielę się z Wami opinią:

„Na stole przed Tobą leży dwadzieścia małych karteczek…”

„Warsztaty umierania” to reportaż, który zmusza do refleksji. Książka przepełniona jest momentami zadumy, opisami pełnymi ciszy i melancholii. Pozwala wejrzeć w głąb samego siebie i przekonać się, jak ja zachowałbym się w takiej sytuacji. Jednocześnie pokazuje, jak kruchymi istotami jesteśmy my – ludzie. Niby rządzimy tą planetą, dotykamy nieba i schodzimy na głębiny, ale nie umiemy przeciwstawić się żywiołom które nas otaczają.

Autorka dokładnie wprowadza nas w tragedię, jaką wywołał kataklizm w 2011 roku. Nie brakuje tu szczegółowych opisów z wybuchów w elektrowni jądrowej, jak i skutków wynikających ze skażenia okolicy. Opisów, które pozwalają usłyszeć pękające ściany, wodę wdzierającą się do domów, porywającą samochody, zrywającą mosty. Czasami po długim opisie pełnym krzyku pozwala sobie zadać pytanie, na które nikt poza nami nie umie odpowiedzieć. Pozostaje głucha cisza, i myśl czy to, co przed chwilą przeczytałem stało się obok mnie?

Nawiązania do kultury i historii Japonii tylko pogłębiają więź, jaka tworzy się pomiędzy nami a bohaterami których poznajemy. Poczułem się rolnikiem, który musi dbać o swoje plony i sprzedawać je po zaniżonej cenie. Byłem ojcem, szukającym swoich dzieci i żony w zgliszczach, które pozostały tam gdzie był mój dom. Byłem dyrektorem elektrowni atomowej, który musi przeprosić pracowników i ich rodziny.

Przed rozpoczęciem książki widziałem dużo pozytywnych opinii, ale nie spodziewałem się że będę aż tak miło zaskoczony. Katarzyna Boni pokazuje, że operuje doskonałym warsztatem, nie boi się dotykać tematów trudnych, przez które przeprowadza nas delikatną dłonią. Niczym duch, który nie chce wyrządzić nam krzywdy, tylko pokazać wszystko ze swojego punktu widzenia, pozwalając jednocześnie na wyrobienie sobie własnego obrazu.

„Czy czujecie, że ciągle oddychacie?
Nie umarliście. To nie był wasz ostatni
oddech. Co zrobicie ze swoim życiem? I co zrobicie
z tymi dwudziestoma skarbami, które są dla was
najważniejsze?”

Zdjęcie ze strony nie mojej, ale też polecam:
https://czytamrecenzuje.pl/recenzja/654/ganbare-warsztaty-umierania
#ksiazki #czytajzwykopem #japonia

[corvacs]

@PanPapryk: Zachęciłeś Mnie ..będzie następna :)!

[gaiapl]

@PanPapryk: Mam i czytałam. Książka faktycznie fantastyczna. Bardzo poruszający i zmuszający do refleksji reportaż. Jeden z lepszych jakie czytałam.