Paradoks pijaka – średniowieczny paradoks wieloznaczności zaliczany do błędów ekwiwokacji. Paradoks pijaka powstał w średniowieczu. Został wymyślony przez żaków[1]. W oryginalnej, łacińskiej wersji treść paradoksu przedstawia się słowami[2]: Qui bibit, dormit; qui dormit, non peccat; qui non peccat, sanctus est; ergo: qui bibit, sanctus est. Na język polski tłumaczy się go następująco[2]: „Kto pije, ten śpi; kto śpi, nie grzeszy; kto nie grzeszy, jest święty; zatem: kto pije, jest święty.” W rezultacie tworzą się następujące implikacje: pije → śpi, śpi → ¬grzeszy, ¬grzeszy → święty, co w rezultacie z uwagi na przechodniość implikacji prowadzi do pije → śpi → ¬grzeszy → święty, a po wielokrotnym zastosowaniu schematu wnioskowania modus ponendo ponens (reguły odrywania) jest pije → święty, czyli „kto pije, ten jest święty”[3]. #konstrukt #wiedza #opinia
Qui bibit, dormit; qui dormit, non peccat; qui non peccat, sanctus est; ergo: qui bibit, sanctus est.
Na język polski tłumaczy się go następująco[2]:
„Kto pije, ten śpi; kto śpi, nie grzeszy; kto nie grzeszy, jest święty; zatem: kto pije, jest święty.”
W rezultacie tworzą się następujące implikacje:
pije → śpi,
śpi → ¬grzeszy,
¬grzeszy → święty,
co w rezultacie z uwagi na przechodniość implikacji prowadzi do
pije → śpi → ¬grzeszy → święty,
a po wielokrotnym zastosowaniu schematu wnioskowania modus ponendo ponens (reguły odrywania) jest
pije → święty,
czyli „kto pije, ten jest święty”[3].
#konstrukt #wiedza #opinia