zaczyna się jarmarczno i koślawo. uderzenie z wąsatego bata, wieśniackie rodeo i strzelające w rytm kościelnych dzwonów kapiszony. tanie fajerwerki zdrapujące pochmurny brzeg nieba. plandeka asystująca wiejskiej miłości, wystrojonej w zbyt długą koszulę, wsadzoną w za małe spodnie i noszącą przesadnie wypastowane buty.
kiedyś już chyba wspominałem, ale jest w tym kawałku najbardziej rozbrajający i nokautujący w kategorii "sympatyczność i nadzieja" fragment:
There's an hour of sunshine, for a million years of rain but somehow that always seems to be enough
czytelny, nienachalny, sięgający po niezależne od nas kwestie by przybliżyć nas do pogodzenia z ciążącymi nad nami problemami. rozkładający swoją mądrość na zbocze, na którym każdy z nas znajdzie trochę miejsca. bo każdy z nas w końcu patrzy na to samo słońce...
warstwa muzyczna zamyka się w charakterystycznym i trudnym do podrobienia schemacie, który The Magnetic Fields stworzyli i udoskonalali przez wymieszanie w jednym słoiku dwóch składników. pierwszy z nich to oszczędny mechanizm automatu perkusyjnego i przeszkadzajek, a drugi - śmieszność mętnie płynących syntezatorów, grających ładne melodie, robiących czasami głupie miny dla odwrócenia uwagi słuchacza. dlaczego wymieszane jak w słoiku zapytacie? bo nic tutaj nie walczy o bycie na pierwszym miejscu. czerwień i zieleń mogą żyć w zgodzie. bywa że poczujecie bardziej smak jednego, ale w miarę jedzenia zrozumiecie, że jecie ciągle ten sam, dwuowocowy dżem.
i osobiście uważam, że to jest idealne tło dla sielskiej, czasami zrezygnowanej, czasami szukającej szczęścia we właściwym miejscu poezji Merritta. to taka kartka papieru, może niepotrzebnie ubrudzona brokatem, z doklejonymi wstążkami, jakieś dorysowane ptaszki i serduszka, jakieś durne przypalanie rogów karki i pryskanie na nią ulubionymi perfumami... ale najważniejsze, że zostało trochę miejsca na tak świetny, napisany eleganckim piórem tekst !
Łaszczyk tylko przez msc trenował parter. Trochę kompromitacja dla ferrariego, który podobno jest parterowcem, że po tylu latach treningów przegrał z typem co pochodził msc na treningi w płaszczyźnie parterowej.
#17
The Magnetic Fields - Sweet Lovin' Man
zaczyna się jarmarczno i koślawo. uderzenie z wąsatego bata, wieśniackie rodeo i strzelające w rytm kościelnych dzwonów kapiszony. tanie fajerwerki zdrapujące pochmurny brzeg nieba. plandeka asystująca wiejskiej miłości, wystrojonej w zbyt długą koszulę, wsadzoną w za małe spodnie i noszącą przesadnie wypastowane buty.
kiedyś już chyba wspominałem, ale jest w tym kawałku najbardziej rozbrajający i nokautujący w kategorii "sympatyczność i nadzieja" fragment:
There's an hour of sunshine, for a million years of rain
but somehow that always seems to be enough
czytelny, nienachalny, sięgający po niezależne od nas kwestie by przybliżyć nas do pogodzenia z ciążącymi nad nami problemami. rozkładający swoją mądrość na zbocze, na którym każdy z nas znajdzie trochę miejsca. bo każdy z nas w końcu patrzy na to samo słońce...
warstwa muzyczna zamyka się w charakterystycznym i trudnym do podrobienia schemacie, który The Magnetic Fields stworzyli i udoskonalali przez wymieszanie w jednym słoiku dwóch składników. pierwszy z nich to oszczędny mechanizm automatu perkusyjnego i przeszkadzajek, a drugi - śmieszność mętnie płynących syntezatorów, grających ładne melodie, robiących czasami głupie miny dla odwrócenia uwagi słuchacza. dlaczego wymieszane jak w słoiku zapytacie? bo nic tutaj nie walczy o bycie na pierwszym miejscu. czerwień i zieleń mogą żyć w zgodzie. bywa że poczujecie bardziej smak jednego, ale w miarę jedzenia zrozumiecie, że jecie ciągle ten sam, dwuowocowy dżem.
i osobiście uważam, że to jest idealne tło dla sielskiej, czasami zrezygnowanej, czasami szukającej szczęścia we właściwym miejscu poezji Merritta. to taka kartka papieru, może niepotrzebnie ubrudzona brokatem, z doklejonymi wstążkami, jakieś dorysowane ptaszki i serduszka, jakieś durne przypalanie rogów karki i pryskanie na nią ulubionymi perfumami... ale najważniejsze, że zostało trochę miejsca na tak świetny, napisany eleganckim piórem tekst !
@KurtGodel: No właśnie. :)