[mfek00]

Epizod 1

[ #pokemirko - tag z przygodami ] [ #pokemonyzzerem ] [ #uranium]

Nazywam się Nepteo , niedawno skończyłem 13 lat i mieszkam w Moki – wiosce świeżego startu. Dzisiaj dostałem list zwrotny od profesora Bamb’o. Jego placówka poszukiwała pracowników, a raczej jak to regulowała Ustawa Zbiorcza – Trenerów Pokemon. Już jutro mam się stawić u niego z wypełnionym formularzem, który otrzymałem w liście. Nad rejonem Tandor zachodziło słońce. Udałem się do pokoju, by spakować do plecaka najpotrzebniejsze rzeczy na podróż. Czuję po kościach, że to będzie dzień pełen wrażeń – wreszcie dostanę swojego pierwszego pokemona.

http://i.imgur.com/e3WNjsE.png

Pokemony w naszym regionie są unikalne na skalę światową, a to za sprawą awarii reaktora, która miała miejsce 10 lat temu. Żyliśmy wtedy w Bealbeach City – największym mieście w Tandor. Mój ojciec Kellyn był dzielnym i utalentowanym rangerem pokemon – leśnikiem, który dbał o habitat dziko żyjących pokemonów. Matka – Lucille, a raczej jak ją nazywaliśmy – Lusia, pracowała w Elektrowni Atomowej jako ekspertka, wszak była błyskotliwą panią naukowiec, która ukończyła studia na kierunku fizyka atomowa, jako prymuska. Choć obaj wyrabiali w pracy 100% normy, zawsze mieli czas, by pobyć razem z rodziną. Region Tandor żył w pokoju, a Elektrownia pracowała nad formą czystej energii, która mogłaby zmienić świat. Nadchodziła świetlana przyszłość. Aż do dnia pamiętnego…
* * *
To był normalny dzień w Elektrowni Atomowej, gdzie pracowała Lusia. W ramach inspekcji systemów, razem ze specjalistą od systemów elektronicznych Cameronem, przeprowadzała kontrolę wskaźników temperatury reaktora.
- Cameron, skończyłeś już diagnostykę?
- Tak, zdaje się że wszystko jest w porządku.
Wszyscy mieli udać się na lunch, kiedy to jeden z czujników począł wariować, Temperatura rosła! Reaktor wydzielał niekontrolowane ilości ciepła! Za parę minut rdzeń się stopi! Natychmiastowo przystąpiono do ewakuacji załogi. Bohaterska Lucilla została w pokoju kontrolnym by spróbować opóźnić, tak jak to tylko możliwe, nadchodzącą zgubę. Cameron, po przeprowadzeniu udanej ewakuacji załogi, chciał jeszcze wrócić po Lusię. Niestety było już za późno.

Promieniowanie wyjałowiło ziemię i sprawiło, że najbliższa okolica w promieniu kilku kilometrów, stała się strefą niezdatną do zamieszkania przez wiele, wiele lat. Tragedia ta, źle wpłynęła na ojca. Stał się zimny i całkowicie oddany swej robocie. Z czasem awansowali go na Szefa Rangerów Pokemon regiony Tandor. Jednak natłok obowiązków uniemożliwiał mu opiekę nad dziećmi. Jego syn został odesłany do ciotki w wiosce Moki.

Ciotka podupadła na zdrowiu. Chowanie dzieciaka było już ponad jej siły. Szczęśliwie, tutejszy profesor Ernest Bamb’o poszukiwał asystentów. Na to stanowisko zgłosiła się dwójka dzieci z wioski Moki – Nepteo i jego kolega z dzieciństwa – Theo.
* * *
Od ciotki, na dobry start dostałem Sportowe Buty. Przed Labolatroium Bamb’o potkałem Theo. Tak jak on był podekscytowany zbliżającą się przygodą. My – Asystenci do Badań Polowych, mieliśmy pomóc w badaniach profesorowi, poprzez łapanie pokemonów i wypełnianie danymi Pokedexa. Jednak przed jego otrzymaniem, mieliśmy przejść Test Zdolności Trenera Pokemon. W zależności od jego wyników, takiego dostaniemy pokekumpla.

Test przedstawiał się następująco:

Spotykasz dzikiego pokemona, co robisz?
Atakuję natychmiast
Czekam i obserwuję
Rzucam pokeballa

Którego TM wolisz nauczyć pokemona?
Hyper Beam
Protect
Hidden Power

Którego pokemona użyłbyś do decydującej bitwy?
Gyarados
Gliscor
Amphoros

Co motywuje ciebie by stać się Trenerem Pokemon?
Stanie się najlepszym
Zwiedzanie świata
Zawieranie nowych znajomości

Wynik jaki otrzymałem brzmiał: Zdajesz się być trenerem zdolnym do zastosowania każdej strategii. Wolisz się dostosować do przeszkód stojących na twojej drodze. Twoja filozofia brzmi pewnie „z prądem”. Jesteś spokojny i masz racjonalne podejście. Dla takiego zrównoważonego trenera jak ty pasuje Eletux.

http://i.imgur.com/9fvzrQ0.png

Niecierpliwy Theo, zaraz po otrzymaniu swojego towarzysza, wyzwał mnie na pojedynek. Na nic się nie zdały prośby profesora, byśmy przeprowadzili bitwę po za murami ośrodka. Theo dostał typ ognisty, więc potyczka zakończyła się jednym skutecznym atakiem Armatką Wodną, odsyłającą Raptorcha do pokeballa. Theo nie był zadowolony wynikiem. Rozpłakał się i pobiegł do swego domu.
Szybko udałem się za nim, by go pocieszyć. Gdy wszedłem do jego mieszkania, rozmawiał ze swoim ojcem – Cameronem. Gdy tylko mnie ujrzał, natychmiast pobiegł na górę do swojego pokoju. Cameron myślał, że jakkolwiek skrzywdziłem Theo, skoro tak zareagował na mój widok. Wytłumaczyłem mu, że pokonałem go tylko w uczciwej walce. Sam dostałem pokemona o typie silniejszym niż typ Theo. Cameron się uspokoił. Swego czasu też był podróżnikiem i trenerem. Zawołał swego syna i wytłumaczył mu, że przegrywanie pojedynków jest częścią podróży i treningu pokemonów.

http://i.imgur.com/l2Gxppq.png

Gdy Theo się uspokoił, wręczył nam prezenty, których nadawcą był o dziwo, mój ojciec. Te podarki mieliśmy otrzymać, kiedy wyruszymy w Podróż Pokemon. W pudełkach kryły się PokePody – urządzenia swą funkcjonalnością przypominającą PokeNavy rozpowszechnione w Johto i Kanto. No patrzcie, a jednak ten stary piernik pamięta o rodzinie. Theo, zaraz po uruchomieniu swojego urządzenia pobiegł w stronę Drogi nr 1.
Wynik testu dla Theo opisywał go bezbłędnie. Theo, widać czego pragniesz od życia. Jesteś impulsywny, niecierpliwy i martwisz się wyłącznie o siebie. Ale wyczuwam w tobie coś innego… Czy to ziarenko wielkoduszności? Potencjał, który ciebie w zupełności odmieni? A może to tylko dlatego że jesteś dzieckiem? Ciężko to stwierdzić
Cameron, poprosił mnie, bym zaopiekował się Theo na ile jestem tylko w stanie, bo sam będzie wyjeżdżał z miasta by pracować przy budowie nowej elektrowni atomowej – Elektrowni Epsilon. Miała ona powstać na gruzach, tej która została zniszczona 10 lat temu. Mam nadzieję, że Cameron odnajdzie tam szczątki mojej mamy. Do tej pory nie wyprawiliśmy jej porządnego pogrzebu.