[N.....h]

#iiwojnaswiatowa #historia #fotohistoria #obozkoncentracyjny #dachau

zdj. Polscy więźniowie z Dachau podczas wyzwolenia.

Masakra w Dachau

KL Dachau, Konzentrationslager Dachau – niemiecki obóz koncentracyjny, założony wiosną 1933 roku w opuszczonej fabryce amunicji na obrzeżach miasta Dachau, na północ od Monachium, w południowych Niemczech.
Funkcjonował do 29 kwietnia 1945, oswobodzony przez wojska amerykańskie.

Obóz koncentracyjny utworzony przez niemieckich nazistów. Powstał z rozkazu Heinricha Himmlera z 21 marca 1933, z celem izolowania politycznych przeciwników reżimu hitlerowskiego, duchownych i Żydów. Stał się „wzorem” dla wszystkich kolejnych. Od 1938 swego rodzaju „ośrodek szkoleniowy” dla zarządców i wachmanów innych późniejszych obozów tego rodzaju.

Składał się z dwóch zasadniczych części:
dla więźniów, która została otoczona drutami kolczastymi i wieżyczkami, oraz część administracyjno-mieszkalna dla SS. Podział ten został odwzorowany we wszystkich tego typu późniejszych konstrukcjach nazistowskich.
Część dla więźniów mieściła się pierwotnie w 18 barakach mieszkalnych, podzielonych na 4 izby, 2 toalety i 2 umywalnie. Każda izba miała pomieszczenie mieszkalne i sypialnię i była przeznaczona dla 52 więźniów (w sumie blok miał pomieścić 208 więźniów).
W 1937 r. obóz – pierwotnie zaprojektowany na 3 tys. -5 tys. więźniów – okazał się za mały. Obóz rozbudowano w latach 1937–1938, powiększając liczbę baraków dwukrotnie. W czasie masowego napływu więźniów w czasie wojny pierwotne normy zaludnienia baraków zostały wielokrotnie przekroczone, przetrzymywano w nich do 16 tys. więźniów. W 1943 r. przedsiębiorstwo H. Kori z Berlina wybudowało duże krematorium, jako tzw. barak X. Prawdopodobnie była to część większego planu przekształcenia KL Dachau w miejsce masowej eksterminacji. W 1944 przy baraku X wybudowano komorę gazową. Sprawa jej wykorzystania do mordowania więźniów nie jest jasna. W wielu publikacjach podaje się informacje, że nie była ona wykorzystana do tego celu (nie uwzględniono tego w wyroku w procesie załogi z Dachau). Jednak zeznania niektórych więźniów oraz fotografie wykonane przez amerykańskich żołnierzy po wyzwoleniu obozu wskazują, że była ona wykorzystywana (przynajmniej sporadycznie) do tego celu.
W obozie istniała ściana, pod którą rozstrzeliwano więźniów oraz tzw. „bunkier”, który służył jako miejsce krwawych przesłuchań i stosowania dotkliwych kar. W tzw. baraku szpitalnym nr 5 funkcjonowało laboratorium eksperymentów pseudomedycznych, kostnica i prosektorium.
Masowe egzekucje wykonywano także poza obozem (w pobliskim Haimhausen na strzelnicy SS dokonywano egzekucji poprzez rozstrzelanie, zginęło tam m.in. ok. 6 tys. jeńców radzieckich) oraz w innych obozach. W 1944 roku otwarto w Dachau podobóz kobiecy.

Komendanci obozu
Hilmar Wäckerle (21 marca 1933 – 25 czerwca 1933)
Theodor Eicke (26 czerwca 1933 – 3 lipca 1934)
Alexander Reiner (4 lipca 1933 – 22 października 1934)
Berthold Maack (23 października 1934 – 30 listopada 1934)
Heinrich Deubel (1 grudnia 1934 – 31 marca 1936)
Hans Loritz (1 kwietnia 1936 – 31 sierpnia 1939)
Alex Piorkowski (1 września 1939 – 2 stycznia 1942)
Martin Weiss (3 stycznia 1942 – 29 września 1943)
Eduard Weiter (30 września 1943 – 26 kwietnia 1945)
Martin Weiss (26 kwietnia 1945 – 28 kwietnia 1945)
Heinrich Skodzensky (28 kwietnia 1945 – 29 kwietnia 1945)

Kary
W obozie stosowano 8, 14, 21 oraz 42-dniowy areszt umieszczony w bunkrze. Podczas odbywania kary więzień otrzymywał wodę i chleb, a raz na cztery dni ciepły posiłek. Zdarzały się przypadki kiedy osadzeni przebywali w celi kilka miesięcy.
Bardzo popularną metodą torturowania była tzw.: kara słupka, polegająca na wiązaniu rąk więźnia z tyłu, a następnie wieszaniu więźnia na haku w taki sposób, aby nie dotykał stopami do ziemi. Ponieważ kara ta najczęściej powodowała zerwanie ścięgien ramion, wielokrotnie po jej odbyciu więzień nie odzyskiwał władzy w rękach.
Codziennością było również polewanie zimną wodą na kilkunastostopniowym mrozie co prowadziło do wychłodzenia organizmu, a w konsekwencji do zgonu, wkładanie gumowego węża do przełyku, odkręcanie wody (więzień poddany takiej torturze topił się bądź ulegał poważnym obrażeniom narządów wewnętrznych).
Osadzeni najczęściej ginęli w wyniku niedożywienia, chorób, tortur, samobójstw, rozstrzelania oraz eksperymentów pseudomedycznych.
Strażnicy wyznaczali kary za najdrobniejsze przewinienia, m.in. za źle pościelone łóżko czy trzymanie rąk w kieszeniach.