Co to jest postironia? Czym jest zjawisko nowej szczerości (New Sincerity)? Jaka jest relacja między ironią, postironią i metaironią? Czego możemy się spodziewać po-postmodernizmie? Czy rzeczywiście mamy do czynienia z nowym sposobem myślenia i działania?

I tak dochodzimy do książki Anny Czepiel, która opisała symetryzm w kategoriach filozofii polityki. Definiuje symetrystę w sposób następujący: „To osoba romantycznie przywiązana do swych - wykraczających poza schematy polaryzacji - oryginalnych, percypowanych uczuciem i intelektem opinii.

W krytyce symetryzmu ujawnia się uniwersalna tendencja do poskramiania niezależnego myślenia i odczuwania w życiu publicznym; do wprowadzania „miękkiej cenzury” przy teoretycznym wychwalaniu wartości takich jak społeczeństwo obywatelskie czy umiłowanie mądrości i analitycznego myślenia.

Finally, we turn to metamodernism, the most influential and wide-ranging paradigm for post-postmodernism yet proposed.

Metamodernistyczny pogląd można postrzegać jako rodzaj syntezy wyższego rzędu, która obejmuje i przekracza zarówno modernistyczną tezę o racjonalności i nauce, jak i antytetyczną krytykę postmodernistyczną.

Hipermodernizm przeciwstawia się standaryzacji – bogaty w doświadczenia postmodernistyczne człowiek jest świadomy niejednoznaczności. Może więc otworzyć się na nieskończoną różnorodność i działać po swojemu [...] Program ten zakłada jednak przeczuwanie transcendentnego sensu czy porządku.

Oczekiwanym bohaterem nadchodzących czasów staje się podmiot aktywny – remedium na bolączki, jakich przysporzył podmiot słaby. Będąc jego przeciwieństwem, podmiot aktywny charakteryzowany jest jako decyzyjny, świadomy siebie, własnowolny. Miejsce ofiary ma zająć BUNTOWNIK.