Kuru, popularnie nazywana "śmiejącą się śmiercią" (nazwa od czasownika drżeć, ale i śmiać w języku plemienia Fore: "kuria", "guria") – 100% śmiertelna, nieuleczalna choroba zakaźna wywoływana przez priony atakujące tkankę nerwową, będąca zarazem pierwszą opisaną zakaźną encefalopatią gąbczastą u ludzi. Kuru odkrył Daniel Carleton Gajdusek w roku 1957. W 1976 roku za swoje prace został uhonorowany Nagrodą Nobla. Nie potrafił znaleźć jednak przyczyny choroby. Nic dziwnego, dziwny twór jakim są priony odkryto dopiero kiladziesiąt lat później. Teoria prionu spotykała się zresztą od początku z dużym sceptycyzmem, ponieważ występowała przeciwko dogmatowi biologii molekularnej - nieodwracalności procesu przejścia informacji genetycznej z kwasu nukleinowego do białek
Do zakażenia dochodziło u dopuszczających się kanibalizmu członków plemienia Fore zamieszkującego Góry Wschodnie Papui Nowej Gwinei. Czynnik patogenny przenikał przez skórę i spojówki, w wyniku rytualnego nacierania twarzy ludzkimi mózgami (głównie przez kobiety i dzieci) oraz spożywania zakażonej tkannki. Spożywanie mózgu zmarłych było wyróżnieniem dostępnym najbliższej rodzinie, głównie kobietom i dzieciom. Uważano też, że mięso zmarłych na kuru jest chudsze i przez to lepsze w smaku.W przebiegu choroby pojawiają się prymitywne, niepohamowane odruchy ssania, gryzienia, chwytania. Charakterystyczne są zmiany nastrojów: od depresji do euforii, a także przymusowy płacz bądź śmiech (stąd określenie choroby, śmiejąca się śmierć).
Po różnie długim okresie: kilkunastu miesięcy do 40 lat rozpoczyna się powolny proces umierania, zaburzenia równowagi, drżenie, przymusowy płacz i śmiech. Wyniszczeni i niezdolni do poruszania chorzy umierali z powodu śmierci głodowej lub zachłystowego zapalenia płuc.
Komentarze (2)
najlepsze
Komentarz usunięty przez moderatora
Do zakażenia dochodziło u dopuszczających się kanibalizmu członków plemienia Fore zamieszkującego Góry Wschodnie Papui Nowej Gwinei. Czynnik patogenny przenikał przez skórę i spojówki, w wyniku rytualnego nacierania twarzy ludzkimi mózgami (głównie przez kobiety i dzieci) oraz spożywania zakażonej tkannki. Spożywanie mózgu zmarłych było wyróżnieniem dostępnym najbliższej rodzinie, głównie kobietom i dzieciom. Uważano też, że mięso zmarłych na kuru jest chudsze i przez to lepsze w smaku.W przebiegu choroby pojawiają się prymitywne, niepohamowane odruchy ssania, gryzienia, chwytania. Charakterystyczne są zmiany nastrojów: od depresji do euforii, a także przymusowy płacz bądź śmiech (stąd określenie choroby, śmiejąca się śmierć).
Po różnie długim okresie: kilkunastu miesięcy do 40 lat rozpoczyna się powolny proces umierania, zaburzenia równowagi, drżenie, przymusowy płacz i śmiech. Wyniszczeni i niezdolni do poruszania chorzy umierali z powodu śmierci głodowej lub zachłystowego zapalenia płuc.
Setki