[sklerwysyny_pl]

Najważniejszą częścią rezolucji 377 A (V) jest sekcja A, która stwierdza, że tam, gdzie Rada Bezpieczeństwa, z powodu braku jednomyślności stałych członków, nie wykonuje swojej podstawowej odpowiedzialności za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, Zgromadzenie Ogólne zajmie się tą sprawą. Sugerowane są kroki proceduralne i merytoryczne. Przede wszystkim, jeśli Zgromadzenie nie jest na sesji, może zebrać się w trybie nadzwyczajnym na nadzwyczajnej sesji na wniosek Rady Bezpieczeństwa lub większości własnych członków. Po drugie, taka sesja powinna być zwołana w celu sformułowania odpowiednich zaleceń dotyczących „środków zbiorowych… w tym użycia siły zbrojnej, gdy jest to konieczne”. Jak jasno wskazuje również język rezolucji, Zgromadzenie Ogólne nigdy nie może w pełni zastąpić Rady Bezpieczeństwa w tej dziedzinie. Odpowiednio, wymieniane są jedynie „rekomendacje”, czyli wypowiedzi pozbawione wiążącej mocy prawnej. Dodatkowo rezolucja 377 A (V) ustanawia dwa organy pomocnicze: Komisję Obserwacji Pokoju, która istniała do 1960 r., oraz działający zaledwie dwa lata Komitet ds. Środków Zbiorowych. Żaden z tych organów nie odegrał znaczącej roli.

Do tej pory zwołano dziesięć nadzwyczajnych sesji specjalnych. Pierwsza miała miejsce przy okazji wojny między Izraelem i Egiptem w 1956 r. oraz brytyjsko-francuskiego ataku na strefę Kanału Sueskiego; dziesiąta nadzwyczajna sesja specjalna dotycząca izraelskiej okupacji terytorium palestyńskiego rozpoczęła się w 1997 r. i jeszcze się nie zakończyła. (Praca została odroczona rezolucją ES-10/16 z dnia 17 listopada 2006 r., pkt 13 i może zostać wznowiona w dowolnym momencie na wniosek państw członkowskich.)

#ukraina #wojna #onz #misjapokojowa