[rassvet]

1635 + 1 = 1636

Tytuł: Po co czytać klasyków
Autor: Italo Calvino
Gatunek: eseje
ISBN: 978-83-8196-138-7
Tłumacz: Anna Wasilewska
Wydawnictwo: PIW
Ocena: ★★★★★★★★☆☆

Pierwsza polska edycja tomu wydanych pośmiertnie esejów Itala Calvina. Trzydzieści pięć tekstów o pisarzach (od Homera i Owidiusza do Borgesa i Queneau), których cenił najbardziej. „Lubię przede wszystkim Stendhala, bo tylko u niego jednostkowe napięcie moralne, napięcie historyczne, pęd życia są jednym i tym samym […]. Lubię Puszkina za jego przejrzystość, ironię i powagę. Lubię Hemingwaya, bo jest […] wolą szczęścia, smutkiem. Lubię Stevensona, bo mam wrażenie, że lata. Lubię Czechowa, bo nie zmierza tam, dokąd zmierza. Lubię Conrada, bo żegluje po otchłani i nie tonie. Lubię Tołstoja, bo czasem wydaje mi się, że jestem bliski zrozumienia, jak on to robi, a jednak nic z tego. […] Lubię Gogola, bo zniekształca z precyzją, przewrotnością i umiarem. Lubię Dostojewskiego, bo zniekształca konsekwentnie, z pasją i bez umiaru. Lubię Balzaka, bo jest wizjonerski. Lubię Kafkę, bo jest realistą. […] Lubię Sveva, bo trzeba się będzie zestarzeć. Lubię…”

Na początku autor stara się zdefiniować czym w ogóle jest literatura klasyczna.
Mamy kilka definicji w których podkreślane są subiektywne odczucia czytelnika (zwroty typu "twój klasyk"), wspomniane jest również, że czasami młody wiek czytelnika nie pozwala mu w pełni cieszyć się daną lekturą i czasami warto sięgnąć po niektóre pozycje będąc już dorosłym człowiekiem.

Podobało mi się, że Calvino nie narzuca nikomu konkretnych autorów jako tych klasycznych. Wszystkie wspomniane przez niego pozycje są jego osobistymi wyborami. Mam na myśli to, że nie pisze, że powinniśmy się zachwycać np. Borgesem, tylko dlaczego on jest nim zafascynowany i jak "odkrycie" tego autora wpłynęło na jego własne dzieła literackie.

Każdy z esejów to osobiste przemyślenia autora, niejednokrotnie rzucające nowe światło (przynajmniej tak było w moim przypadku) na znane utwory, jak np. esej o "Robinsonie Crusoe", gdzie Calvino dosłownie w paru słowach kreśli ciekawą charakterystykę bohatera - rozbitka, z innej strony niż to zwykle jest robione.

Dodatkowo Calvino przytacza utwory, które są "spuścizną" konkretnych klasyków - jak np. "Nieznośna lekkość bytu" wspomniana jest jako najbardziej "diderotowska" książka Kundery, bo jak u Diderota łączy w sobie powieść o uczuciach z powieścią egzystencjalną, z dodatkiem filozofii i ironii.

Bardzo dobra książka, gdzie autor w bardzo błyskotliwy sposób stara się wyjaśnić czemu klasyka jest klasyką, co było wyjątkowego w treści danego utworu w chwili jego stworzenia i dlaczego po niektóre książki warto sięgać kilkakrotnie.

Wpis dodany za pomocą tego skryptu

#bookmeter #czytajzwykopem #ksiazki

[T.....l]

Informacje nt. książki z tagu #bookmeter:

Średnia ocena z Wykopu: ★★★★★★★★☆☆ (1 recenzji)
Kategoria książki: reportaż, literatura faktu, prasa

Jesteś pierwszym recenzentem tej książki tutaj :)

@rassvet: fragment Twojej recenzji został umieszczony na stronie open-source upolujksiazke.pl jeśli nie chcesz by cytaty z Twoich recenzji widniały na tej stronie to odpisz na ten komentarz lub na PW.

Wygenerowane przez bota książkowego :) Jeśli masz sugestie / pomysły / uwagi