Tytuł: Wielki Gatsby Autor: F. Scott Fitzgerald Gatunek: literatura piękna Ocena: ★★★★★★★★☆☆
Wracając do klasyków literatury pięknej. Książka, która w dość dobitny sposób stara się pokazać, że pieniądze i sława szczęścia nie dają, a wręcz przeciwnie - mogą w nim przeszkodzić.
Wcielamy się w narratora - Nicka, który jest sąsiadem tytułowego Jaya Gatsby'ego. To on ze swojej perspetywy pokaże nam życie ekscentrycznego milionera i wszystkich ludzi, którzy chcą się ogrzać w blasku jego fortuny i sławy. Pojawiają się na wszystkich jego przyjęciach, mówią o tym jak dobrze go znają, siejąc masę plotek, a więszkość z nich nawet nie wie jak wygląda. Narrator przygląda się temu z zażenowaniem i tworzy w naszych oczach dość płytki obraz nowobogackiego społeczeństwa Nowego Jorku z początków XX wieku, czyli paradoksalnie czasów wielkiego kryzysu.
Tytułowy Gatsby jest już zmęczony swoją popularnością i fałszywymi ludźmi, którzy go otaczają. Stara się od nich uciekać, szukać sensu swojego życia, odnaleźć utraconą miłość i nawet gdy ją odnajduje, nie potrafi się już tym cieszyć.
Na początku drażniło mnie to, że postacie były trochę miałkie i nijakie, bez żadnych przeważających cech, ale później pomyślałem, że takie właśnie mają być. Książka jest przecież obrazem płytkiego społeczeństwa, dla którego nie ma innych wartości niż pieniądze, władza i sława. Społeczeństwa, które żyje nie swoim życiem, przejada nie swoje pieniądze i bawi się w czasach, gdy reszta społeczeństwa przeżywa kryzys gospodarczy po Pierwszej Wojnie światowej, a za chwilę wpadnie w objęcia Drugiej.
Książka zbiera dość skrajne oceny, ale mi się podobała, może dlatego, że lubię historie o zwykłych ludziach, a takim jest niewątpliwie Gatsby, bo po za fortuną, która już go nie cieszy i przyjęciami dla ludzi, których nawet nie zna, jest najzwyklejszym człowiekiem, z problemami, jak każdy z nas.
Tytuł: Wielki Gatsby
Autor: F. Scott Fitzgerald
Gatunek: literatura piękna
Ocena: ★★★★★★★★☆☆
Wracając do klasyków literatury pięknej. Książka, która w dość dobitny sposób stara się pokazać, że pieniądze i sława szczęścia nie dają, a wręcz przeciwnie - mogą w nim przeszkodzić.
Wcielamy się w narratora - Nicka, który jest sąsiadem tytułowego Jaya Gatsby'ego. To on ze swojej perspetywy pokaże nam życie ekscentrycznego milionera i wszystkich ludzi, którzy chcą się ogrzać w blasku jego fortuny i sławy. Pojawiają się na wszystkich jego przyjęciach, mówią o tym jak dobrze go znają, siejąc masę plotek, a więszkość z nich nawet nie wie jak wygląda. Narrator przygląda się temu z zażenowaniem i tworzy w naszych oczach dość płytki obraz nowobogackiego społeczeństwa Nowego Jorku z początków XX wieku, czyli paradoksalnie czasów wielkiego kryzysu.
Tytułowy Gatsby jest już zmęczony swoją popularnością i fałszywymi ludźmi, którzy go otaczają. Stara się od nich uciekać, szukać sensu swojego życia, odnaleźć utraconą miłość i nawet gdy ją odnajduje, nie potrafi się już tym cieszyć.
Na początku drażniło mnie to, że postacie były trochę miałkie i nijakie, bez żadnych przeważających cech, ale później pomyślałem, że takie właśnie mają być. Książka jest przecież obrazem płytkiego społeczeństwa, dla którego nie ma innych wartości niż pieniądze, władza i sława. Społeczeństwa, które żyje nie swoim życiem, przejada nie swoje pieniądze i bawi się w czasach, gdy reszta społeczeństwa przeżywa kryzys gospodarczy po Pierwszej Wojnie światowej, a za chwilę wpadnie w objęcia Drugiej.
Książka zbiera dość skrajne oceny, ale mi się podobała, może dlatego, że lubię historie o zwykłych ludziach, a takim jest niewątpliwie Gatsby, bo po za fortuną, która już go nie cieszy i przyjęciami dla ludzi, których nawet nie zna, jest najzwyklejszym człowiekiem, z problemami, jak każdy z nas.
Wpis dodany za pomocą tego skryptu
76/100
#bookmeter #czytajzwykopem #legimi
źródło: comment_1627413445UGsqVyDC13qtAo2e69yE2R.jpg
Pobierz