[tobaccotobacco]

#anime #bajeksto
47/100

Gin no Saji (2013), TV, 2x1-cour
studio A-1 Pictures

P. Arakawę kojarzymy raczej z Fullmetal Alchemist wyłącznie, a niesłusznie. Owa jest poza tym autorką tej sympatycznej komedii typu kromka życia, umiejscowionej w technikum rolniczym gdzieś na wyspie Hokkaido, skąd sama p. Arakawa pochodzi. Oto przyjdzie nam przez dwa sezony śledzić codzienność uczniów technikum z perspektywy mieszczucha bez żadnego pojęcia o agronomii, jego naukę odpowiedniego podejścia do rozmaitych zwierząt hodowlanych, jego gorączkowe starania o znalezienie sobie miejsca w życiu, itp. I byłoby to po prostu nudziarstwem kompletnym, gdyby nie żywy humor i świetnie napisane postaci.

Hachiken nie podołał jako młodszy syn dobrze sytuowanej rodziny z wielkiego miasta. Jego brat niedawno porzucił studia na uniwersytecie absolutnie w Japonii najważniejszym – U. Tokijskim, creme de la creme edukacji wyższej. Surowe oko ojca, mającego wobec synów wyłącznie gigantyczne oczekiwania, wreszcie złamało chłopaka. Ten zapisał się zatem do szkoły średniej możliwie jak najbardziej oddalonej od domu, z bursą – padło na technikum agronomiczne Oezo. W nim życie miało być sielanką, bowiem jak trudnym może być wyrwanie dobrych ocen w technikum?

Życie szybko wyjaśnia Hachikena. Zewsząd jest otoczony dziećmi z rolniczych rodzin, które od zawsze pomagały rodzicom na gospodarstwie. O ile absolutnie beznadziejne idzie im z jakichkolwiek z przedmiotów z podstawy programowej, to rolnictwo samo w sobie mają we krwi, co Hachiken musi nauczyć się szanować. Ma przy tym denerwujący charakter – zupełnie nie ma pewności siebie, a przy tym tkwi w nim gdzieś głęboko poczucie wyższości, wychodzi z niego mazgaj i mieszczuch co krok, co usiłują temperować jego koledzy – zwłaszcza Aki, w której się #!$%@?, i jej sąsiad z gospodarstwa obok, nad wiek poważny i odpowiedzialny Komaba. Wobec tego drugiego Hachiken ma stale jakieś kompleksy, które przezwycięża z trudem, znajdując w nim przyjaciela.

Gin no Saji to serial o wstawaniu o czwartej rano (bo przed zajęciami trzeba zająć się końmi, na których Hachiken uczy się jeździć), ciężkiej robocie w ciągu dnia, a także polowaniu na żarcie wieczorami. Słowo daję, nie ma chyba produkcji kładącej większy nacisk na radość z wielkiej wyżerki, przy czym tutaj obserwujemy, jak w pocie czoła każdy plasterek mięsa powstaje, od kołyski aż po nóż, ile to wymaga od uczniów nakładu pracy i jak bardzo sobie każdy kęs jedzenia cenią. Hachiken długo, długo będzie się uczył traktować jedzenie w ten sposób, a gdy już się nauczy – trzymajcie kapelusze. Tutejsza kuchnia to prawie zawsze proste, bardzo mięsne dania, tudzież lokalne przysmaki z Hokkaido, które uczniowie technikum pałaszują na kilogramy. To wszystko nachalnie świeżutkie i bijące w oczy smakiem, na pohybel widzom z miasta.

Humor robi tu zarówno kontrast między absolutnymi durniami, jakimi są koledzy Hachikena, a jak nieobytym jest on sam na gospodarstwie. P. Arakawa wali gagami wizualnymi i słownymi jak z karabinu, zachowując przy tym znajomą z FMA kreskę, umiejętnie wprawianą w ruch przez p. Itou, reżysera od A-1 (o dziwo, odpowiedzialnego także za SAO). Nie ma wodotrysków, ale jest miło i higienicznie, a realistyczna scenografia może się podobać. Krajobrazy Hokkaido również mało przystają do tego, jak zazwyczaj wygląda Japonia w anime – jest tam mnóstwo lasów mniejszych i większych, często po polsku sosnowych, a poza nimi wielkie pola, zagrody, obory i chlewy, sprzętu rolniczego multum, a także góry, góry jedzenia.

Dobrze się to ogląda, chociaż główny bohater ciężko pracuje na to, abyśmy go znielubili. Przede wszystkim ta realistyczna świeżość samej koncepcji i troskliwość, z jaką p. Arakawa odsłania przed mieszczuchem prawdziwy obraz rolnictwa, zasługuje na uznanie. Dodajmy do tego regularne foodgasmy i dobre gagi, a wyłoni się obraz Gin no Saji, jakim serial jest w samej istocie. Warto, nie tylko jako nowinkę.

[bastek66]

chociaż główny bohater ciężko pracuje na to, abyśmy go znielubili

@tobaccotobacco: Czemu?